ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 103

องค์ชายอานพึงพอใจในคำตอบเป็นอย่างมาก จึงหยุดถาม และเดินไปชำเลืองมองที่องค์จักรพรรดิเหลียง

เมื่อเขาเดินผ่านจื่ออาน จื่ออานยังคงรู้สึกถึงลมหายใจที่ทรงพลังและน่าดึงดูด ซึ่งคล้ายกับลมหายใจของมู่หรงเจี๋ยมาก แต่ทว่าเขาจะถูกควบคุมมากกว่ามู่หรงเจี๋ย

มู่หรงเจี๋ยเป็นคนประเภทที่เปล่งประกายเหมือนแสง แม้ในขณะที่นั่งเงียบ ๆ ก็เหมือนถูกครอบงำและน่าเกรงขาม ทำให้ผู้คนไม่อยากเข้าใกล้

จื่ออานส่ายหัว ทำไมเขาถึงคิดถึงมู่หรงเจี๋ยตลอด?

เธอมีความรู้สึกกระสับกระส่ายในหัวใจ จื่ออานพยายามที่จะกำจัดมัน เดินไป และพูดว่า “องค์ชาย ฝ่าบาททรงมีพระอาการดีขึ้นมากแล้ว”

“ข้าดูจากพระพักตร์แล้ว ดีขึ้นมาก” องค์ชายอานตรัส

จื่ออานนำภาพวาดจากด้านข้างไปมอบให้กับองค์ชายอาน “ผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ ขอให้หม่อมฉันมอบให้พระองค์ เพคะ”

องค์ชายอานยื่นพระหัตถ์ไปรับโดยไม่แสดงสีหน้าใด ๆ พระองค์เพียงตรัสอย่างแผ่วเบาว่า “อืม”

จื่ออานไม่ได้เปิดมัน เมื่อเขาเห็น และไม่ได้มอบมันให้องครักษ์ที่อยู่ข้างหลังเขา เขาแค่ถือมันไว้ในมือของเขา และถามว่า “พระองค์ไม่ดูหรือเพคะ?”

แสงที่ส่องลงมาบนใบหน้าของเขามีความไม่แน่ใจ และเสียงของเขาก็ต่ำ “ดูแล้ว”

จื่ออานตกตะลึง “ดูแล้วหรือเพคะ?”

เขายังไม่เคยเปิดดู แล้วจะรู้ได้อย่างไร?

เขาเน้นย้ำอย่างจริงจังว่า “อืม ข้าเคยเห็นแล้ว”

จื่ออานมองมาที่เขา และไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร

แต่เห็นได้ชัดว่าองค์ชายอานไม่ต้องการแสดงอาการใด ๆ หลังจากถามคำถามเกี่ยวกับองค์จักรพรรดิเหลียงแล้ว เขาก็จากไป

จื่ออานจำสิ่งที่มู่หรงเจี๋ยพูดได้ และนึกไม่ออกว่าองค์ชายอานแสดงความรักต่อเสด็จแม่ของเขาลึกซึ้งเพียงใด แต่ตอนนี้ดูเหมือนไม่เป็นเช่นนั้น

จื่ออานไม่รู้ว่าเธอจะมาไม้ไหน “จื่ออานรู้ จื่ออานไม่เคยตำหนิฮองเฮา”

พระสนมเหมยพูดด้วยสีหน้าเศร้า ๆ “เปิ่นกงไม่มีวิธี ตอนนี้องค์จักรพรรดิป่วยหนัก ฮองเฮาอยู่พระองค์เดียว เสด็จแม่และพระโอรสของเรากำลังอยู่ใต้อำนาจของเธอ เหมือนแหนไร้ราก ไม่รู้ว่าจะกำจัดมันได้เมื่อไหร่ โดยเฉพาะองค์ชายที่แข็งแกร่ง เรื่องขององค์จักรพรรดิเหลียง เจ้าก็สามารถดูได้ องค์ชายไม่เคยคิดเกี่ยวกับภราดรภาพ พี่น้องท้องเดียวกันของเขาก็สามารถทำเช่นนี้ได้ จะแสดงความเมตตาต่อองค์ชายทั้งสามได้อย่างไร? ดังนั้น เสด็จพ่อของเจ้ามาบอกว่า ท่านสามารถเป็นกำลังขององค์ชายทั้งสามได้ เปิ่นกงก็ร้อนรนอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็ตกลงตามนั้น พอคิดดูแล้ว มันเป็นเรื่องที่โง่เขลาจริง ๆ ที่ใส่ร้ายเจ้ากับเสด็จแม่ของเจ้าในเรื่องนี้”

พระสนมเหมยพูดอย่างจริงใจด้วยน้ำตาคลอเบ้า รู้สึกผิดและวิตกกังวล

จื่ออานปลอบโยนเธอเบา ๆ “จื่ออานเข้าพระทัยและเห็นพระทัย ฮองเฮาไม่ต้องกังวลเพคะ จื่ออานไม่เคยตำหนิฮองเฮา”

พระสนมเหมยถอนหายใจด้วยความโล่งอก “งั้นก็ดี”

เธอมองดูผู้คนที่ยุ่งวุ่นวายอยู่ด้านหลังจื่ออาน และถามว่า “วันนี้เจ้าออกจากวังแล้วใช่หรือไม่?”

“เพค่ะ อาการของฝ่าบาททรงตัวมากแล้ว และฮองเฮาอนุญาตให้ข้าออกจากวัง” จื่ออานกล่าว

พระสนมเหมยกล่าวอย่างจริงใจ “จื่ออาน เจ้าต้องระวังเมื่อกลับไปที่วัง รู้ไหม? อย่าไว้ใจใครเป็นอันขาด”