ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 102

การเยาะเย้ยปรากฏขึ้นบนใบหน้าขององค์จักรพรรดิเหลียง “ที่คนนอกพูดกัน มันจะเป็นจริงได้อย่างไร?”

จื่ออานนั่งลง วัดชีพจรขององค์จักรพรรดิ ภาวะชีพจรสงบลงมาก และเขาต้องชื่นชมรากฐานความดีขององค์จักรพรรดิเหลียงด้วย

“ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว” องค์จักรพรรดิเหลียงพูดแล้วมองไปรอบ ๆ “ท่านอาไปแล้วเหรอ?”

“เพิ่งออกไป เพคะ!”

องค์จักรพรรดิเหลียงเอื้อมมือออกไปอย่างเกียจคร้าน พับมือลงบนผ้าห่ม จ้องมองที่จื่ออาน และถามว่า “เจ้ากำลังจะอภิเษกกับท่านอาแล้ว เจ้ารู้สึกอย่างไร?”

จื่ออานส่ายหัว “มิทราบพ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันไม่อยากคิดถึงเรื่องที่ยังไม่เกิดขึ้น”

องค์จักรพรรดิเหลียงเงียบไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็พูดว่า “อภิเษกกับเขาเถิด”

จื่ออานแปลกใจเล็กน้อย “หือ?”

“เขาคู่ควร” จักรพรรดิเหลียงกล่าวโดยไม่เริ่มต้นและสิ้นสุดก่อนจะหลับตาลง

จื่ออานอยากบอกว่านี่ไม่ใช่คำถามว่าคู่ควรหรือเปล่า ถ้าคนสองคนอยากจะอภิเษกกันตลอดชีวิต นอกจากจะดูสภาพภายนอกแล้ว ยังต้องดูว่ามีความรู้สึกต่อกันหรือไม่

แน่นอนว่าเธอรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องบอกองค์จักรพรรดิเหลียงเกี่ยวกับความรัก เขาคงไม่เข้าใจ ดังนั้นจึงต้องอภิเษกกับเขา?

อภิเษกกับตระกูลผู้สูงศักดิ์ มันเป็นลำดับศักดิ์ในวงศ์ตระกูล แต่ก็ไม่ใช่กับคนนี้

จื่ออานมึนงง องค์จักรพรรดิเหลียงก็ลืมตาขึ้นอีกครั้งและมองดูนางอย่างจริงจัง “อันที่จริงที่ข้าให้เจ้าตกลงจะอภิเษกกับท่านอานั้น มันคือการรักษาหน้าตาของเจ้าด้วย ถึงแม้ว่าเจ้าจะไม่เห็นด้วย เจ้าก็ต้องอภิเษก ท่านอากับข้าไม่เหมือนกัน ความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับเจ้าไม่ได้มาจากเสด็จย่าหรือเสด็จแม่ แต่การอภิเษกของท่านอา ต้องเป็นเจตนาของเสด็จย่าแน่ ๆ ถ้าไม่อภิเษกและกลับใจจากการอภิเษก มันจะเป็นการขัดขืนพระราชกฤษฎีกา และเจ้าจะต้องตาย”

จื่ออานพูดอย่างไม่พอใจ “ขอบพระทัยที่เตือนพ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่เป็นไร ข้าแค่กลัวว่าถ้าเจ้าจะรักษาข้าเสร็จแล้ว เสด็จย่าและเสด็จแม่จะได้เห็นคุณค่าในตัวเจ้า และเจ้าจะลืมสถานการณ์ของตัวเองไป” องค์จักรพรรดิเหลียงตรัสเบา ๆ

จื่ออานลืมไปได้อย่างไร เจ้าจะลืมความจริงที่ว่าโชคชะตาของเจ้ายังอยู่ในมือของผู้อื่นได้อย่างไร

แต่ตามคำเตือนขององค์จักรพรรดิเหลียง เธอรู้ว่ามันเป็นความตั้งใจที่ดี

ไม่นานเกินรอ เธอไม่สามารถเก็บมันไว้คนเดียวได้ เธอจึงต้องใช้กับใครบางคน

หลังจากที่องค์จักรพรรดิเหลียงพูดอะไรบางอย่าง เขาก็รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย จื่ออานห่มผ้าห่มบาง ๆ ให้เขา และปล่อยให้เขานอน

เธอดับเทียนในวัง แล้วจุดตะเกียงน้ำมันถั่ว

นั่งอยู่ในห้องโถงอย่างเบื่อหน่าย เขาเริ่มพิจารณาแผนการรักษาครั้งต่อไปขององค์จักรพรรดิเหลียง

เมื่อเธอเขียนใบสั่งยาลงในกระดาษ ก็เห็นว่าแม่นมหยางพาคนเข้ามา

ชายผู้นี้มีใบหน้าที่หล่อเหลาเหมือนคมดาบ ผิวสีบรอนซ์ ใส่ชุดมังกรทองสี่กรงเล็บ เข็มขัดหยกสีทอง และในมือถือดาบด้ามหยก ดวงตาของเขามืดเหมือนบ่อน้ำโบราณ ยืนอยู่ตรงนั้นทำให้ผู้คนรู้สึกทึ่งโดยไม่มีเหตุผล

แม้ว่านางจงใจจับลมหายใจในร่างกายของเขา แต่เขาก็ยังก้าวร้าว

อาชีพเดิมของจื่ออานคือหน่วยสืบราชการลับ นางรู้ว่าความโกรธที่ทนไม่ได้นี้สามารถสัมผัสได้ด้วยนักสู้เท่านั้น

เธอจำได้ทันทีว่าคนนี้เป็นใคร สีหน้าของเธอตรงไปตรงมา และเธอก็ก้าวไปข้างหน้า ถอนสายบัว “เซี่ยจื่ออานเข้าเฝ้าองค์ชายอาน เพคะ”

องค์ชายอานมองไปที่จื่ออาน ผู้หญิงที่สวมผ้าคลุมไหล่เหมือนหงส์ก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ เขาพูดเบา ๆ ว่า “เจ้าคือจื่ออานหรือ?”

ดวงตาของจื่ออานหรี่ลง “เพคะ”

องค์ชายอานส่งเสียงครวญคราง แทนที่จะมองไปที่องค์จักรพรรดิเหลียงอย่างรีบร้อน พระองค์ตรัสถามจื่ออานว่า “เสด็จแม่ของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

จื่ออานรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ถามเกี่ยวกับคำเหล่านี้อย่างโจ่งแจ้ง แต่มีหมอของจักรพรรดิสองสามคนยืนอยู่นอกวัง ทำไมองค์ชายอานไม่หลีกเลี่ยงเลย?

จื่ออานตอบกลับด้วยความเคารพ “ท่านสบายดี เพคะ”