ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 101

ฮองเฮามองดูเธอด้วยสายตาที่เฉียบแหลม

“สองเดือน”

เธอแทบรอไม่ไหวที่จะเห็นเขาอาการดีขึ้น เซี่ยจื่ออานกล่าวก่อนหน้านี้ว่าต้องใช้เวลาสามวันกว่าที่อาซินจะผ่านพ้นช่วงอันตรายไปได้ แต่ตอนนี้อาการของอาซินทรงตัวแล้ว

จื่ออานยิ้มอย่างขมขื่น “ฮองเฮา การเจ็บป่วยของฝ่าบาทไม่ใช่แค่วันสองวันแล้ว มันไม่ง่ายเลยที่จะรักษากระดูกที่หักให้งอกใหม่”

“สามเดือนต่อจากนี้ ถ้าหากว่าพระอาการขององค์จักรพรรดิเหลียงยังรักษาไม่ได้เล่า เจ้าก็เป็นคนฉลาดและรู้ผลที่จะตามมา” ฮองเฮากล่าวอย่างเย็นชา

จื่ออานรู้ได้ในทันทีว่า ถ้ารักษาองค์จักรพรรดิเหลียงไม่หายขาด และเธอรู้ความลับขององค์จักรพรรดิ ฮองเฮาคงจะไม่ปล่อยให้เธออยู่ในโลกนี้เป็นแน่?

เธอกล่าวว่า “ฮองเฮา สามเดือนถึงครึ่งปี นี่เป็นคำตอบสุดท้ายที่หม่อมฉันจะมอบให้ฮองเฮาได้เพคะ”

ฮองเฮากล่าวอย่างเคร่งขรึม “เซี่ยจื่ออาน การรักษาต้องมีความคืบหน้า เจ้าพูดก่อนหน้านี้ว่าองค์จักรพรรดิเหลียงสามารถผ่านช่วงเวลาที่อันตรายได้หลังจากสามวัน และตอนนี้ก็เพิ่งจะผ่านไปแค่สองวันเท่านั้น”

จื่ออานส่ายหัว “ฮองเฮา ครั้งนี้มันต่างออกไป คราวนี้ปอดอักเสบจากการติดเชื้อ เกิดจากอาการป่วยกะทันหัน มันง่ายที่อาการจะทรงตัวเพราะการรักษาที่เหมาะสมและการจัดยาที่ดี ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้พระอาการดีขึ้นมาก ต้องติดตามการรักษา ส่วนอาการบาดเจ็บที่ขาและอาการบาดเจ็บอื่น ๆ ต้องรอให้องค์จักรพรรดิเหลียงหายดีเสียก่อนจึงเริ่มการรักษาได้ มิฉะนั้น พระองค์จะทนต่อการเจ็บปวดของกระดูกที่หักไม่ได้เพคะ”

เมื่อเห็นการยืนกรานของเธอ ฮองเฮาก็ถามด้วยความสงสัย “เจ้าแน่ใจหรือว่าเจ้าไม่ได้ถ่วงเวลาเปิ่นกง?”

จื่ออานมองตรงไปยังฮองเฮา “ฮองเฮา เรื่องก็มาถึงขนาดนี้แล้ว ท่านยังจะคิดจริง ๆ หรือว่า คนในตระกูลของหม่อมฉันจะยอมรับหม่อมฉันได้? หม่อมฉันไม่จำเป็นต้องถ่วงเวลาฮองเฮา ที่หม่อมฉันเสนอตัวเองให้ปฏิบัติต่อองค์จักรพรรดิเหลียงเพราะว่าหม่อมฉันเสียพระทัยที่อภิเษกกับองค์จักรพรรดิเหลียงไม่ได้ หม่อมฉันจึงอยากชดใช้”

ฮองเฮาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เอาล่ะ ตั้งแต่เดือนมีนาคมถึงครึ่งปี แต่หลังมีนาคมเจ้าต้องทำให้เห็นผล”

จื่ออานตอบ ฮองเฮาสั่งให้เธอกลับไปที่วังฉางเชิง เพื่อดูแลองค์จักรพรรดิเหลียงต่อไป

ด้านนอกของวังฉางเชิงยังคงมีการปิดล้อมอย่างหนัก

เมื่อมาถึงวังฉางเชิง เธอได้เห็นมู่หรงเจี๋ยออกมาจากที่นั่น เขาส่งภาพวาดที่เขาได้รับจากฮองเฮาให้กับจื่ออาน “อีกประเดี๋ยวองค์ชายอานจะเข้ามาในวัง เจ้าเอาภาพวาดนี้ให้แก่เขา”

จื่ออานรับไป และถามด้วยความสงสัย “ท่านอ๋องรู้ได้เยี่ยงไรว่าเขาจะเข้ามาในวัง”

จื่ออานกล่าวว่า “ฝ่าบาททรงดื่มไปเท่าไหร่แล้ว?”

“ครึ่งชามเล็ก!” อาจินพูด

“เอาล่ะ ใกล้เสร็จแล้ว” จื่ออานบอกอาจินให้ถอยไป

ขณะที่เธอเดินไป องค์จักรพรรดิเหลียงกำลังคลุมผ้าห่ม และหลังจากดื่มน้ำข้าวต้มร้อนไป เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ก็ไหลออกมาจากหน้าผาก

จื่ออานหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดให้เขา เมื่อเขาก้มหน้าลง เธอเห็นองค์จักรพรรดิเหลียงมองเธอด้วยดวงตาสีเข้มและนิ่งเงียบ

เขากล่าวว่า “เซี่ยจื่ออาน เจ้าช่างแตกต่างจากที่คนภายนอกพูดกันเสียจริง ๆ”

เซี่ยจื่ออานยิ้ม นำผ้าเช็ดหน้าวางลง “ฝ่าบาทกับคนภายนอกพูดกันก็คงแตกต่างกันนะเพคะ”