ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 101

ฮองเฮามองดูเธอด้วยสายตาที่เฉียบแหลม

“สองเดือน”

เธอแทบรอไม่ไหวที่จะเห็นเขาอาการดีขึ้น เซี่ยจื่ออานกล่าวก่อนหน้านี้ว่าต้องใช้เวลาสามวันกว่าที่อาซินจะผ่านพ้นช่วงอันตรายไปได้ แต่ตอนนี้อาการของอาซินทรงตัวแล้ว

จื่ออานยิ้มอย่างขมขื่น “ฮองเฮา การเจ็บป่วยของฝ่าบาทไม่ใช่แค่วันสองวันแล้ว มันไม่ง่ายเลยที่จะรักษากระดูกที่หักให้งอกใหม่”

“สามเดือนต่อจากนี้ ถ้าหากว่าพระอาการขององค์จักรพรรดิเหลียงยังรักษาไม่ได้เล่า เจ้าก็เป็นคนฉลาดและรู้ผลที่จะตามมา” ฮองเฮากล่าวอย่างเย็นชา

จื่ออานรู้ได้ในทันทีว่า ถ้ารักษาองค์จักรพรรดิเหลียงไม่หายขาด และเธอรู้ความลับขององค์จักรพรรดิ ฮองเฮาคงจะไม่ปล่อยให้เธออยู่ในโลกนี้เป็นแน่?

เธอกล่าวว่า “ฮองเฮา สามเดือนถึงครึ่งปี นี่เป็นคำตอบสุดท้ายที่หม่อมฉันจะมอบให้ฮองเฮาได้เพคะ”

ฮองเฮากล่าวอย่างเคร่งขรึม “เซี่ยจื่ออาน การรักษาต้องมีความคืบหน้า เจ้าพูดก่อนหน้านี้ว่าองค์จักรพรรดิเหลียงสามารถผ่านช่วงเวลาที่อันตรายได้หลังจากสามวัน และตอนนี้ก็เพิ่งจะผ่านไปแค่สองวันเท่านั้น”

จื่ออานส่ายหัว “ฮองเฮา ครั้งนี้มันต่างออกไป คราวนี้ปอดอักเสบจากการติดเชื้อ เกิดจากอาการป่วยกะทันหัน มันง่ายที่อาการจะทรงตัวเพราะการรักษาที่เหมาะสมและการจัดยาที่ดี ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้พระอาการดีขึ้นมาก ต้องติดตามการรักษา ส่วนอาการบาดเจ็บที่ขาและอาการบาดเจ็บอื่น ๆ ต้องรอให้องค์จักรพรรดิเหลียงหายดีเสียก่อนจึงเริ่มการรักษาได้ มิฉะนั้น พระองค์จะทนต่อการเจ็บปวดของกระดูกที่หักไม่ได้เพคะ”

เมื่อเห็นการยืนกรานของเธอ ฮองเฮาก็ถามด้วยความสงสัย “เจ้าแน่ใจหรือว่าเจ้าไม่ได้ถ่วงเวลาเปิ่นกง?”

จื่ออานมองตรงไปยังฮองเฮา “ฮองเฮา เรื่องก็มาถึงขนาดนี้แล้ว ท่านยังจะคิดจริง ๆ หรือว่า คนในตระกูลของหม่อมฉันจะยอมรับหม่อมฉันได้? หม่อมฉันไม่จำเป็นต้องถ่วงเวลาฮองเฮา ที่หม่อมฉันเสนอตัวเองให้ปฏิบัติต่อองค์จักรพรรดิเหลียงเพราะว่าหม่อมฉันเสียพระทัยที่อภิเษกกับองค์จักรพรรดิเหลียงไม่ได้ หม่อมฉันจึงอยากชดใช้”

ฮองเฮาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เอาล่ะ ตั้งแต่เดือนมีนาคมถึงครึ่งปี แต่หลังมีนาคมเจ้าต้องทำให้เห็นผล”

จื่ออานตอบ ฮองเฮาสั่งให้เธอกลับไปที่วังฉางเชิง เพื่อดูแลองค์จักรพรรดิเหลียงต่อไป

ด้านนอกของวังฉางเชิงยังคงมีการปิดล้อมอย่างหนัก

เมื่อมาถึงวังฉางเชิง เธอได้เห็นมู่หรงเจี๋ยออกมาจากที่นั่น เขาส่งภาพวาดที่เขาได้รับจากฮองเฮาให้กับจื่ออาน “อีกประเดี๋ยวองค์ชายอานจะเข้ามาในวัง เจ้าเอาภาพวาดนี้ให้แก่เขา”

จื่ออานรับไป และถามด้วยความสงสัย “ท่านอ๋องรู้ได้เยี่ยงไรว่าเขาจะเข้ามาในวัง”

มู่หรงเจี๋ยยิ้ม “เขาจะมา และเขาจะมาในไม่ช้า”

จื่ออานตกตะลึง “จริงหรือเพคะ?”

มู่หรงเจี๋ยหันหลังกลับและจากไป ก่อนจากไป เขาหันกลับมา และกล่าวว่า “คืนนี้ข้าจะไม่กลับเข้ามาในวังอีก เจ้าจงจับตาดูไว้ให้ดีล่ะ”

“ท่านอ๋องจะไปไหนหรือเพคะ?” จื่ออานโพล่งออกมา และต้องเสียใจหลังจากที่เอ่ยถาม นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอควรถาม ดวงตาของมู่หรงเจี๋ยประหลาดใจเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะถามแบบนี้ แต่เขาก็ยังตอบว่า “ข้ามีบางอย่างที่ต้องทำในคืนนี้”

จื่ออานมองดูเขาเดิน เห็นหนี่หรงมาจากข้างนอก หนี่หรงสวมหมวกเหล็กกับเสื้อเกราะอย่างเต็มรูปแบบ หนี่หรงไม่รู้ว่าพูดอะไรกับเขา เห็นเขายืนนิ่ง แล้วเดินออกไป

จื่ออานแอบแปลกใจ เขาสวมหมวกเหล็กกับเสื้อเกราะ อาจจะไปตรวจพลมา?

แต่คืนนี้จะไปตรวจพลที่ไหนกันเล่า?

แต่สิ่งนี้เกี่ยวข้องกับเธออย่างไร? เธอยิ้ม หันหลังและเข้าไปในห้องโถง

ในห้องโถง องค์จักรพรรดิเหลียงเพิ่งดื่มน้ำข้าวต้ม อาจินผู้รับใช้ของเขากำลังรออยู่ข้าง ๆ เขา เมื่อเห็นเธอเข้ามา อาจินก็ทักทายเธอ และยิ้มอย่างตรงไปตรงมา “เจ้ามาแล้วหรือ?”

จื่ออานกล่าวว่า “ฝ่าบาททรงดื่มไปเท่าไหร่แล้ว?”

“ครึ่งชามเล็ก!” อาจินพูด

“เอาล่ะ ใกล้เสร็จแล้ว” จื่ออานบอกอาจินให้ถอยไป

ขณะที่เธอเดินไป องค์จักรพรรดิเหลียงกำลังคลุมผ้าห่ม และหลังจากดื่มน้ำข้าวต้มร้อนไป เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ก็ไหลออกมาจากหน้าผาก

จื่ออานหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดให้เขา เมื่อเขาก้มหน้าลง เธอเห็นองค์จักรพรรดิเหลียงมองเธอด้วยดวงตาสีเข้มและนิ่งเงียบ

เขากล่าวว่า “เซี่ยจื่ออาน เจ้าช่างแตกต่างจากที่คนภายนอกพูดกันเสียจริง ๆ”

เซี่ยจื่ออานยิ้ม นำผ้าเช็ดหน้าวางลง “ฝ่าบาทกับคนภายนอกพูดกันก็คงแตกต่างกันนะเพคะ”