ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1030

ประตูหินไม่ได้เปิดออก แต่กลับได้ยินเสียงฝีเท้าอลหม่าน

เพลิงไฟกำลังลามใกล้เข้ามา ไฟลุกไหม้ไม่ถึงห้องลับ แต่เผาไหม้อากาศอย่างรวดเร็ว จื่ออันรู้สึกได้ว่าหายใจลำบาก

ขณะที่นางกำลังรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก ประตูหินก็เปิดออก และมีคนพุ่งเข้ามาจิกผมของนาง แล้วลากออกไป นางเจ็บปวดแต่ก็ไม่ได้ขัดขืน หากนางขัดขืนตอนนี้ มีแต่จะยิ่งทรมานมากขึ้นเท่านั้น

คนจำนวนมากถือถังน้ำเข้าไปดับไฟ เมื่อจื่ออันเห็นคนเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ก็รู้สึกโล่งใจ หากมีคนเข้ามาดับไฟที่นี่ ตาวเหล่าต้าคงจะหาทางหลบหนีไปได้แล้ว

จื่ออันถูกจับตัวมาไว้ที่ทางเดิน ซึ่งเป็นทางเดินแคบ ๆ ทางหนึ่ง ผู้คนที่มาดับไฟนั้นวิ่งผ่านตัวนางไป

จากนั้นไม่นาน กุ้ยไท่เฟยเองก็ปรากฏตัว นางสั่งให้คนลากนางเข้าไปในพื้นที่ว่างข้าง ๆ ที่นี่ไม่มีประตูและไม่ใช่ห้องลับ มันเป็นเพียงพื้นที่ว่างที่ใหญ่กว่าทางเดินเล็กน้อย

กุ้ยไท่เฟยจ้องนางเขม็ง ก่อนตบหน้านางอย่างกะทันหัน “สุราคำนับไม่ดื่ม ชอบดื่มสุราลงทัณฑ์!"

จื่ออันยิ้มและพูดว่า "เหตุใดกุ้ยไท่เฟยจึงกริ้วเล่า? เพียงแค่หลุดเข้าไปโดยไม่ตั้งใจเท่านั้น หรือว่าข้าคิดอยากจะเผาตัวเองตายงั้นหรือ?"

“เซี่ยจื่ออัน อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังวางแผนอะไรอยู่ ข้าขอเตือนเจ้า ว่านี่เป็นโอกาสสุดท้าย หากมีอีกครั้ง ข้าจะสังหารเจ้าแปดทันที”

“ได้ ได้ ได้ โปรดยั้งโทสะก่อน ข้าจะไม่ขัดขืนแล้ว ได้แล้วใช่ไหม?” จื่ออันรีบร้องขอความเมตตา

กุ้ยไท่เฟยหันกลับไปมองผู้คนที่เทียวไปเทียวมาเพื่อดับไฟ ก่อนพูดอย่างหงุดหงิด "ไฟมอดแล้วหรือ?"

“กุ้ยไท่เฟย ไฟมอดแล้วขอรับ ตอนนี้เหลือเพียงควันทึบ เมื่อควันจางลงแล้วก็สามารถกลับไปคุมขังได้แล้วขอรับ” ชายชุดดำรายงาน

ที่นี่ไม่ได้มีห้องลับอยู่มากนักจริง ๆ อย่างที่คิด นี่เป็นห้องลับเดียวที่ขังคนไว้ได้ แม้ว่ามันจะถูกไฟไหม้ไปแล้ว แต่กุ้ยไท่เฟยก็ทำได้เพียงคุมขังจื่ออันกลับเข้าไปเท่านั้น

หลังจากไฟดับ ชายชุดดำก็ลากจื่ออันกลับไป เมื่อจื่ออันเข้าไปข้างในก็พลันไอสำลัก นางถูกควันรมจนน้ำตาไหลอาบด้วยความแสบตา