ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1037

จ้วงจ้วงมาถามเกี่ยวกับสถานการณ์ของจื่ออัน และพูดด้วยความเป็นกังวล “ฝ่าบาททรงยอมใช้พิษกู่ในการรักษาโรค ข้ารู้สึกไม่สบายใจเลย จื่ออัน พิษกู่นี้เป็นศาสตร์ชั่วร้ายมิใช่หรือ?”

จื่ออันไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร ดังนั้นจึงได้แต่ปลอบจ้วงจ้วงว่า “วิธีการรักษาโรคไม่มีถูกพิษ บางทีพิษกู่ก็ทำให้พระอาการประชวรดีขึ้นจริง ๆ”

“แต่พิษกู่นั้นเป็นอันตรายต่อมนุษย์นะ”

“ข้าเองก็ไม่รู้เรื่องพิษมากนัก ไม่รู้ว่าซุนฟางเอ๋อร์ใช้วิธีการใดในการรักษา แต่หากนางไม่ได้ทำร้ายพระวรกายมังกรของฝ่าบาท และผลสุดท้ายพระอาการโดยรวมทุเลาลง ก็คงไม่มีอะไรผิดปกติหรอกกระมัง”

จ้วงจ้วงถอนหายใจเบา ๆ “แม้ว่าเขาจะปฏิบัติต่อข้าเช่นนี้ แต่ข้าก็ยังไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นกับเขา”

จื่ออันไม่แสดงความเห็น นางไม่มีความรู้สึกไว้วางใจต่อองค์จักรพรรดิเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป

“จริงสิ” จ้วงจ้วงกล่าว “ทหารยามประจำคุกหลวงมาพบข้า รายงานว่ากุ้ยไท่เฟยแสดงความปรารถนาที่จะพบเจ้า”

“อยากพบข้าหรือ?” จื่ออันสะดุ้ง “นางควรเกลียดข้ามิใช่รึ? เหตุใดนางถึงยังอยากเจอหน้าข้าอยู่เล่า?”

“ข้าไม่รู้ แต่ขึ้นอยู่กับเจ้าว่าเจ้าต้องการไปหรือไม่ ตอนนี้ข้าแค่กังวล เพราะไม่อาจตีความการล่าถอยของกองทัพเป่ยโม่ได้ วันนี้ฝ่าบาทเรียกประชุมท้องพระโรง ทว่าการอภิปรายก็ยังไม่ได้ข้อสรุป”

จื่ออันขมวดคิ้วและกล่าวว่า “กล่าวถึงการทำสงครามทางทหาร เป็นการดีกว่าที่จะปล่อยให้การตัดสินใจเป็นหน้าที่ของแม่ทัพที่อยู่แนวหน้าการสู้รบ ผู้ที่อยู่ห่างออกไปหลายพันลี้ไหนเลยจะล่วงรู้สถานการณ์ทางทหาร ต่อให้รู้ก็ไม่อาจทราบสถานการณ์จริงเพื่อประกอบการตัดสินใจใด ๆ ยิ่งไปกว่านั้น หากฝ่าบาทออกพระราชกฤษฎีกา แล้วแม่ทัพในสนามรบพบว่ามีการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน จนต้องสับเปลี่ยนกลยุทธ์โดยทันที อาจเข้าข่ายกระทำความผิดฐานหลอกลวงราชสำนัก แต่หากไม่เปลี่ยนกลยุทธ์และกองทัพก็อาจพ่ายแพ้ เขาก็ต้องรับผิดชอบเช่นเดียวกัน”

“ใช่แล้ว สงครามเป็นเช่นนี้แหละ ความสำเร็จของแม่ทัพคนหนึ่งอาจทำให้กระดูกนับหมื่นต้องเหี่ยวเฉา กระนั้นความสำเร็จก็ไม่คงทนถาวร” จ้วงจ้วงถอนหายใจทอดอารมณ์

“ข้าจะไม่พูดถึงเรื่องนี้แล้ว เราไม่ได้รับอนุญาตให้คุยเรื่องการเมืองในวังหลัง ราชวงศ์และประเทศแยกออกเป็นคนละส่วน ไม่เหมาะที่จะกล่าวถึงสุ่มสี่สุ่มห้า ส่วนเรื่องกุ้ยไท่เฟย ข้าคิดว่าควรไปพบนาง ฝ่าบาทได้มอบอำนาจการประหารให้กับอ๋องเยี่ยและอ๋องเหลียงแล้วหรือยัง?”

ในทางกลับกัน จื่ออันอาจจะจากไปได้ แต่นางกลับทำไม่ได้ เพราะนางเป็นคนของตระกูลมู่หรง

แม้จะจากไปได้ แต่นางก็ไม่มีวันจากไปได้อย่างสบายใจ

“หากเจ้าต้องการออกไป ก็ไปหาเจ้าเจ็ดในสนามรบเสีย ไม่ต้องกังวลกับเรื่องทั้งหมดที่นี่” จ้วงจวงกล่าว

จื่ออันคิดอยู่สักพัก ก่อนจะตระหนักว่าตนมีแรงกระตุ้นนี้อยู่ในใจจริง ๆ แต่หลังจากแรงกระตุ้นพัดผ่านไป นางก็ค่อย ๆ สงบสติอารมณ์ลง นางจะจากไปดื้อ ๆ ได้อย่างไร? จากไปแล้วใช่ว่านางจะไม่ได้กลับมาเสียเมื่อไหร่? ตราบใดที่อ๋องเจ็ดไม่จากไป นางก็ยังต้องอยู่ต่อ

อ๋องเจ็ดเป็นสมาชิกคนหนึ่งของตระกูลมู่หรง คนเช่นเขาไม่มีวันทิ้งเรื่องวุ่นวายนี้ไว้ให้ใครแน่ เขามีสายเลือดอันแข็งแกร่งของตระกูลมู่หรงฝังอยู่ ต้องแบกรับสิ่งต่าง ๆ มากมาย

ในที่สุดจื่ออันก็ไปพบกุ้ยไท่เฟย แต่เป็นวันที่สามหลังจากที่จ้วงจ้วงมาส่งข่าวว่ากุ้ยไท่เฟยต้องการพบนาง