จื่ออันไปที่จวนตระกูลเฉินเพื่อพบกับหญิงชรา เห็นนางถือซาลาเปาอยู่ในมือ นั่งลงบนบันไดหินหน้าทางเดิน กัดของกินในมือคำเล็ก ๆ ด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย
ในวันที่อากาศหนาวเย็นเช่นนี้ นางกลับพับขากางเกงที่เต็มไปด้วยโคลนขึ้น วางจอบไว้ข้างตัว ดูเหมือนเป็นหญิงชราชาวไร่ที่เพิ่งกลับจากทุ่งนา
ขณะที่จื่ออันพูด นางก็กัดซาลาเปานึ่งไปด้วย พยักหน้าและยิ้มรับเป็นครั้งคราว
ในที่สุดนางก็กัดกินซาลาเปาช้าลง ขมวดคิ้วแน่นด้วยความเศร้าหมอง
เมื่อเห็นสิ่งนี้จื่ออันก็ถามอย่างเป็นกังวล “ท่านพูดอะไรหน่อยสิ”
“สถานการณ์ค่อนข้างร้ายแรง” หญิงชราส่ายหน้าพร้อมกับถอนหายใจ กลืนซาลาเปาแล้วยืดคอ
“จริงหรือ? ท่านมองเห็นปัญหาอะไร?” จื่ออันถอนหายใจ “บอกให้ข้ารู้หน่อยไม่ได้หรือ?”
หญิงชราหันไปมองนางแล้วถอนหายใจ “ปีที่แล้วข้าสามารถกินซี่โครงแกะได้หนึ่งถึงสองจินในมื้อเดียว อีกทั้งยังสามารถเคี้ยวกลืนเนื้อสัตว์ได้อย่างง่ายดาย ปีนี้แม้แต่ซาลาเปานิ่ม ๆ ยังทำให้ฟันของข้าปวดแปลบ ข้าแก่ตัวลงไปมากแล้ว ฟันไม่แข็งแรงอีกต่อไป เจ้าคิดว่ามันร้ายแรงหรือไม่ล่ะ?”
จื่ออันรู้สึกท้อแท้ “ท่านกังวลไปไยกัน? เป็นเรื่องปกติที่ฟันของคนเราจะเสื่อมโทรมลงเมื่ออายุมากขึ้นมิใช่หรือ?"
“เป็นเรื่องปกติก็จริง แต่ใครจะยอมรับได้โดยง่ายเล่า ข้าเคยกินข้าวอร่อยกว่านี้ การกินถือเป็นงานอดิเรกเดียวของข้า สำหรับข้าไม่มีอะไรน่าเศร้าไปกว่านี้อีกแล้ว”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์
ไม่อัพแล้วเหรอคะ...
โอโย่คู่ตัวร้าย...
อ๋องเหลียงน่ะถูกแล้ว ไม่ใช่จักรพรรดิเหลียง...
สามีภรรยาคู่นี้ จะมีช่วงเวลาสงบสุขดีดีบ้างไม่ได้เลยหรือไงกัน สงสารอ่า...