ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 108

"อะไรนะ?" พระสนมเหมยกัดฟันแล้วมองไปที่เขา "เจ้าเสียสติไปแล้วเหรอ จะให้คนของข้าลงมือ?”

มหาเสนาบดีเซี่ยกล่าว "พระสนม เซี่ยจื่ออานจะต้องรู้ว่าตนเองติดกับดักเข้าให้แล้ว นางจะต้องสงสัยท่าน หากนางไปเข้าเฝ้าหวงไท่โฮ่ว กล่าวถึงเรื่องของวันนี้ ถึงแม้ว่าหวงไท่โฮ่วจะไม่เชื่อนางทั้งหมด แต่ก็ต้องถามความคิดเห็นของท่านบ้างอย่างแน่นอน"

พระสนมเหมยกล่าวอย่างโกรธเคือง "เซี่ยหวายจุน ข้าไม่น่าช่วยเจ้าเลย"

"พระนางไม่ได้ช่วยกระหม่อม พวกเราก็แค่ร่วมมือกันเพื่อผลโยชน์ของตนเอง" มหาเสนาบดีเซี่ยกล่าวอย่างมีเลศนัย

พระสนมเหมยมองไปที่ใบหน้าที่แลเยือกเย็นดุจน้ำแข็งของเขา แล้วก็โมโหมาก"เจ้านี่ช่างไร้ยางอายได้ถึงขีดสุดจริง ๆ"

มหาเสนาบดีเซี่ยเมินเฉยต่อการดูหมิ่นของพระสนมเหมยอย่างสิ้นเชิง กล่าวด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว "ยังต้องให้พระนางรีบส่งคนไปดักฆ่าเซี่ยจื่ออาน นังเด็กนอกคอกนั่น เพื่อตัวพระนางเอง และก็เพื่อกระหม่อมด้วยพ่ะย่ะค่ะ"

พระสนมเหมยมองไปที่องครักษ์ "อาฟา เจ้าพูดซิ"

องครักษ์อาฟาเป็นคนที่นางไว้วางใจได้ อาฟาเป็นพี่น้องกับต้าฉวนที่อยู่ในพระตำหนักของพระสนมอี๋ ดังนั้นพระสนมเหมยจึงสามารถติดสินบนต้าฉวนได้อย่างง่ายดาย

อาฟากล่าว "กราบทูลพระสนม คำพูดของท่านมหาเสนาบดีก็ฟังดูมีเหตุผล เซี่ยจื่ออานไม่อาจมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีก หากว่านางยังมีชีวิตต่อไป จะต้องพูดจาเหลวไหลอย่างแน่นอน อีกทั้งหลังจากที่นางเข้าพระตำหนักไปแล้ว นางกล่าวอะไรบ้างก็ไม่มีใครรู้ พระสนมอี๋ถึงได้เชื่อนางหมดใจ ผู้หญิงคนนี้ไม่ชอบมาพากล ปล่อยไว้ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ"

พระสนมเหมยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย หากบอกว่าองค์รัชทายาทอยู่ที่พระตำหนักอี๋หลาน เซี่ยจื่ออานรีบร้อนเข้าไป องค์รัชทายาทจะต้องสั่งให้ฆ่าเซี่ยจื่ออานถึงจะค่อยออกไป

แต่ว่าพระสนมอี๋กลับเชื่อคำพูดจื่ออานเพียงไม่กี่คำ? นี่มันไม่น่าจะเป็นไปได้ มันไม่สอดคล้องกับนิสัยของนาง

พระสนมอี๋โหดร้ายไร้ความปราณีมาโดยตลอด ตอนที่เข้าวังมาเป็นแค่ไฉเหริน ไม่กี่ปีก็ได้ให้ประสูติพระโอรส ได้อวยยศเป็นพระสนม จะเห็นได้ถึงแผนการและกลอุบายของนาง

มหาเสนาบดีเซี่ยที่เห็นนางยังลังเลอยู่ ขมวดคิ้วกล่าว "พระสนม เวลานี้ไม่ใช่เวลามาลังเลนะพ่ะย่ะค่ะ ถ้าต้องไปอยู่ต่อหน้าพระพักตร์หวงไท่โฮ่ว พระนางก็จะมีปัญหาเช่นกัน หากไม่ทำเพื่อตัวเอง ก็ให้ทำเพื่อองค์ชายสาม ลองคิดดูให้ดีเถิดพ่ะย่ะค่ะ"

พระสนมเหมยกัดฟันแล้วเงยหน้าขึ้นทันที มีประกายอันชั่วร้ายปรากฎขึ้นในดวงตานาง "อาฟา เจ้าพาคนออกไป ต้องดักฆ่าเซี่ยจื่ออานให้ได้“

"พ่ะย่ะค่ะ!" อาฟารับคำสั่งแล้วออกไป

มหาเสนาบดีเซี่ยถอนหายใจด้วยความโล่งอก และรอยยิ้มที่แสนชั่วร้ายก็ผุดขึ้นที่ปาก เมื่อเซี่ยจื่ออานตายไป เขาก็จะไร้ความกังวล นางไม่อาจอภิเษกกับมู่หรงเจี๋ย และก็ไม่สามารถใช้มู่หรงเจี๋ยให้มาต่อกรกับเขาได้

ที่สำคัญที่สุดก็คือ นางตายในวัง จะไม่มีใครสงสัยเขา

เซี่ยหลินที่กำลังเล่นอยู่ที่นั่น เพิ่งจะเงยหน้าขึ้นมา ก็ได้ยินที่พระสนมเหมยเพิ่งพูดไป เขาจึงวิ่งไปที่นางและจ้องไปที่พระสนมเหมย "ท่านจะรังแกพี่ใหญ่เหรอ?"

พระสนมเหมยผงะและมองไปที่ใบหน้าที่โกรธของเซี่ยหลิน

มหาเสนาบดีเซี่ยดุเขา "เจ้าพูดเรื่องไร้สาระอะไร?ไสหัวออกไป ออกไปเล่นลูกตะกร้อของเจ้าซะ"

เซี่ยหลินกลัวพ่อคนนี้มาโดยตลอด เมื่อได้ยินที่เขาดุก็เลยสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็เงยหน้าขึ้นอีกครั้งในทันที มองตรงไปที่มหาเสนาบดีเซี่ยอย่างกล้าหาญ "ลูกไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระ พวกท่านรังแกพี่ใหญ่ ท่านแม่ยังทุบตีนาง พี่รองก็ทุบตีนาง พวกท่านล้วนเป็นคนเลว ที่รังแกพี่ใหญ่ รังแกหลินหลิน”

พระสนมเหมยเบือนหน้าหนี นัยน์ตาแดงเล็กน้อย นางรู้ว่าตนได้ช่วยเหลือและสนับสนุนผู้กระทำความผิด แต่ว่านางเองก็ไม่รู้จะต้องทำเช่นไร อยู่ในวังหลังแห่งนี้ หากไม่มีคนหนุนหลัง ก็จะต้องพบเจอกับทางตัน ตัวนางเองไม่เป็นไร แต่จะให้ลูกมาพัวพันด้วยไม่ได้

มหาเสนาบดีเซี่ยตบหน้าเซี่ยหลินและดุด่าเขา "เจ้าโง่ ใครใช้ให้เจ้าพูดจาเหลวไหล!”

เซี่ยหลินคิดไม่ถึงว่าตนเองจะถูกตบ เขากลัวมากจนรีบปิดหน้าและถอยหลัง ความกล้าหาญเมื่อครู่นี้ทั้งหมดได้หายไป สีหน้าเศร้าโศกเป็นอย่างมาก ถูกมหาเสนาบดีเซี่ยจ้องมองด้วยสายตาที่ดุร้าย เขาไม่กล้าร้องไห้ เพียงแต่เขากลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่จนมันไหลพลั่งพลูออกมา

มหาเสนาบดีเซี่ยที่เห็นเขาเป็นแบบนี้ ก็กลัดกลุ้มใจเป็นอย่างมาก กล่าวดุออกไป "เจ้าออกไปเล่นข้างนอกซะ อย่ามาขัดแข้งขัดขาข้า"

เซี่ยหลินสะอื้นไห้วิ่งออกไป

มหาเสนาบดีเซี่ยกล่าวด้วยอารมณ์โกรธ "ลูกแต่ละคน ไม่ได้ทำให้ข้าสบายใจได้สักคน"

พระสนมเหมยกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เขาเป็นเพียงเด็กคนนึง เจ้าจำเป็นต้องทำกับเขาถึงเพียงนั้นเลยเหรอ?"