ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 109

มหาเสนาบดีเซี่ยกล่าวอย่างรำคาญ “เขาน่ะเหรอ กระหม่อมเอง ก็ไม่ได้สนใจอีกแล้วว่าจะมีหรือไม่มีลูกคนนี้"

พระสนมเหมยส่ายหัวแล้วกล่าว “เจ้านี่มันฟั่นเฟือนไปแล้วจริง ๆ เจ้ามีเขาเป็นบุตรชายเพียงคนเดียว เขาจะโง่เขลาขนาดไหน ยังไงก็เป็น บุตรของเจ้าอยู่ดี”

มหาเสนาบดีเซี่ยยิ้มเย้ยหยัน “เช่นนั้นเหรอ? เขาเป็นบุตรชายของกระหม่อม แต่เขาจะไม่ใช่บุตรคนสุดท้าย”

เขานั่งลง ถือถ้วยน้ำชาลายครามสีขาวไว้ในมือ ตั้งแต่ที่เขากัดฟันจนเปลี่ยนเป็นท่าทางที่เมินเฉยเขาก็ยังนั่งที่เดิมอยู่อย่างนั้นด้วยใบหน้าที่มืดมน

พระสนมเหมยรู้สึกว่าเมื่อมองไปที่ใบหน้าของเขา มันมีความน่ากลัวบางอย่างที่กล่าวออกมาเป็นคำพูดไม่ได้

แตกต่างจากตัวเขาในตอนก่อนหน้านี้เป็นอย่างมากราวกับว่าเขากำลังวางแผนบางอย่างในใจ และไม่รู้สึกเสียดายแผนการทั้งหมดที่ได้วางไว้

ในขณะเดียวกัน หลังจากที่จื่ออานออกจากพระตำหนักอี๋หลานแล้ว นางก็รีบเดินไปที่ริมทะเลสาบ

นางเดินเร็วมาก องครักษ์ต้าฉวนก็ตามนางไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน

เมื่อเขาพบว่านางไม่ได้ไปที่พระตำหนักเยว่ชิง เขาเรียกให้จื่ออานหยุด "ช้าก่อน เจ้าจะไปพระหนักเยว่ชิงมิใช่หรือ?"

จื่ออานไม่ได้หยุดเดิน ที่นี่ยังอยู่ในเขตพระตำหนักอี๋หลาน เพียงออกไปจากที่นี่ได้ ถึงจะถือว่าปลอดภัย

ด้านหลังมีองครักษ์ติดตามมา ต้าฉวนกล่าวถาม "มีอะไร?"

องครักษ์ "พระสนมรับสั่งว่า ให้พาตัวนางกลับไป หากพากลับไปไม่ได้..." เขาทำสัญลักษณ์มือที่หมายถึงการฆ่า

ต้าฉวนฉายแววตาที่เย็นชา เงยหน้าขึ้นก็มองไม่เห็นจื่ออานเสียแล้ว เขากระทืบพื้นอย่างแรง "แย่แล้ว เจ้าพาคนไปปิดกั้นทางทั้งสองด้านก่อน อย่าให้นางหนีออกไปได้ คนอื่น ๆให้ไปกับข้ารีบติดตามนางไป!"

เส้นทางนี้ นอกจากพระตำหนักอี๋หลาน ก็มีพระตำหนักซีเหวย

แต่ต้าฉวนมั่นใจว่าจื่ออานไม่กล้าไปที่พระตำหนักซีเหวย อีกทั้งพระตำหนักซีเหวยนี้ก็เข้าไปไม่ได้ ที่ประตูก็มีกลอนประตูขนาดใหญ่และหนักมาก เพียงแค่เฝ้าระวังที่ทางออกทั้งสองด้าน แม้นางจะมีปีกก็หนีไปไม่ได้

แต่ว่าค้นหาจนทั่วพระหนักอี๋หลานแล้ว กลับไม่พบร่องรอยของจื่ออานเลย