ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 110

อาฟาเห็นต้าฉวนติดตามนางไปตามริมแนวทะเลสาบ เขาก็ติดตามไปเช่นกัน

บริเวณนี้มีร่มเงาของต้นไม้ที่เจริญงอกงามกลายเป็นป่า ซึ่งมันก็เป็นโล่กำบังอย่างดี เพื่อไม่ให้ทางด้านของพระตำหนักซีเหวยรู้เรื่อง พวกเขาจึงต้องหลบซ่อนอย่างระมัดระวัง

เดินไปรอบ ๆ และข้ามไปฝั่งตรงข้าม

ที่นี่เป็นพระตำหนักที่ถูกทิ้งร้างไว้ แทบไม่มีคนเข้าออก มีแต่ข้าหลวงในวังเข้ามาทำความสะอาดทุกเดือน แต่เนื่องจากไม่มีคนอาศัยอยู่ คนทำความสะอาดจึงมาแค่เดือนละครั้งเท่านั้น

อาฟาสังเกตว่าที่ในพุ่มดอกโบตั๋นมีเงาคนเคลื่อนไหวลื่อนไหวอยู่ เขาไม่คิดอะไรเลย หยิบคันธนูและลูกธนูที่อยู่ด้านหลังออกมา เขาหมอบลงแล้ว ง้างคันธนู ยิงลูกธนูออกไป

หัวลูกธนูตัดผ่านอากาศพุ่งตรงไปที่พุ่มดอกไม้นั้น

ได้ยินเพียงเสียงโลหะที่ปักลงในผิวหนังเท่านั้น และมีคนล้มลงไปที่พื้นดังตุบ

อาฟาเดินไปตรงนั้น เห็นเพียงคน ๆนึงในพุ่มดอกไม้นอนจมกองเลือดอยู่ อาฟาพลิกตัวเขาขึ้นมา เมื่อเห็นใบหน้าแล้ว อาฟาก็อ้าปากค้างด้วยความตกใจ ที่แท้เขาก็คือเซี่ยหลินบุตรชายคนเดียวของท่านมหาเสนาบดีเซี่ย

เซี่ยหลินกระตุกไปทั้งตัว เลือดไหลทะลักออกจากหน้าอก ดวงตาของเขาเบิกกว้าง ใบหน้าบิดเบี้ยวไปด้วยความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส

เมื่อต้าฉวนเห็นดังนั้น ก็พลิกตัวเซี่ยหลินกลับไป ดึงลูกธนูที่ปักอยู่ที่หลังออกมา แล้วกล่าวกับอาฟา "ไปกันเถอะ พวกเราไม่เคยมาที่นี่"

มือและเท้าของอาฟาเย็นมาก “แย่แล้ว มหาเสนาบดีเซี่ยให้ข้าฆ่าบุตรสาว ไม่ได้ให้ข้าฆ่าบุตรชายของเขา"

“ไปเร็ว!” ต้าฉวนมองไปรอบ ๆ และเห็นว่าคนที่เขานำมากำลังจะตามมาทัน เขาพูดอย่างฉุนเฉียว “หุบปาก เรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น”

พูดจบเขาก็ลากอาฟาออกไป

จื่ออานที่ซ่อนตัวอยู่ในเขาหินประดับ เมื่อเห็นฉากนี้จากระยะไกล นางก็กระโดดลงไปในน้ำว่ายน้ำข้ามไปเหมือนคนบ้า

เมื่อนางปีนขึ้นถึงฝั่ง อาฟาและต้าฉวนก็ได้พาพวกทหารออกไปแล้ว

จื่ออานวิ่งโซซัดโซเซไปที่เซี่ยหลิน มองไปที่เขาซึ่งตอนนี้รูม่านตาได้ขยายใหญ่ขึ้น นางใช้มือข้างหนึ่งปิดหน้าอกของเซี่ยหลินไว้ แต่ไม่สามารถหยุดเลือดที่ไหลออกมาเรื่อย ๆได้