ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 111

จื่ออานแอบกลับไปที่พระตำหนักฉางเชิง นางไม่ได้เข้ามาทางประตูพระตำหนัก แต่นางปีนกำแพงเข้ามา

แม่นมหยางกำลังจัดของในห้องที่นางพักอยู่ เมื่อเห็นนางที่เข้ามาโดยที่ทั้งเนื้อทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือด หัวใจของแม่นมก็แทบจะหยุดเต้นด้วยความตกใจ แต่พอเห็นว่านั่นไม่ใช่เลือดของจื่ออาน แม่นมก็โล่งใจ รีบปิดประตูอย่างรวดเร็ว

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” แม่นมรีบถาม

จื่ออานทรุดลงไปนั่งที่พื้น เอามือปิดหน้าไว้ น้ำตาไหลซึมออกมาจากร่องนิ้ว มันทำให้แม่นมหยางกลัวมาก

นางก็ไม่ได้เอ่ยถาม และรีบหยิบชุดสำหรับให้จื่ออานผลัดเปลี่ยนออกมา ดึงตัวจื่ออานขึ้นมาเพื่อเปลี่ยนชุดให้จากนั้นก็นำชุดที่เปื้อนเลือดของจื่ออานไปเผา

นางออกไปตักน้ำเพื่อให้จื่ออานใช้ชำระล้างคราบเลือดที่มือและใบหน้า จากนั้นก็กล่าว “คุณหนูใหญ่ ไม่ว่าเพิ่งจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับท่าน ก็ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น ท่านจะต้องฮึดสู้ขึ้นมา มิเช่นนั้นคนที่จะตายรายต่อไปก็คือท่าน”

จื่ออานเช็ดหน้า น้ำเสียงเยือกยะเย็น "แม่นมโปรดวางใจ ข้าไม่เป็นอะไร"

นางนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งและมองดูใบหน้าซีดขาวในกระจก พร้อมกล่าวออกมา "แม่นม ท่านข่วยแต่งหน้าให้ข้าสักหน่อย ข้าจะไปเข้าเฝ้าพระสนมเหมย"

แม่นมหยางตกใจ “ไปเข้าเฝ้าพระสนมเหมย?”

“ใช่ ข้าจะต้อง เข้าเฝ้า” เสียงของจื่ออานเหมือนกับน้ำเย็นที่หยดลงมาจากภูเขาสูง ไม่มีอุณหภูมิเลยสักนิดเดียว

มีกลอุบายบางอย่างที่ในอดีตจื่ออานไม่เคยได้ใช้มันเลย แต่วันนี้นางจะต้องใช้มัน

แม่นมหยางหยิบแป้งขึ้นมาและค่อย ๆ ทาลงบนใบหน้าของนาง

ทาแป้ง เขียนคิ้ว ทาปาก และทาเล็บมือ จื่ออานนิ่งเงียบราวกับรูปปั้นหิน ปล่อยให้แม่นมหยางจัดแจงให้

แม่นมหยางรู้ดีว่าจื่ออานจะไปทำสิ่งใด หลังจากแต่งหน้าเสร็จแล้ว นางก็มองไปที่จื่ออานแล้วกล่าวอย่างจริงจังว่า

"คุณหนูใหญ่ หวังว่าท่านจะเข้าใจสถานการณ์ที่ไม่เอื้ออำนวยในปัจจุบันของท่าน มีบางคน หากท่านสามารถจะไม่ไปทำให้คนผู้นั้นขุ่นเคืองใจได้ ก็พยายามอย่าไปทำให้ขุ่นเคืองใจเลย อนาคตท่านยังอีกยาวไกล "

แม่นมเตือนจื่ออาน ในตอนนี้นางขัดแย้งกับหลายฝ่ายมากเกินไป หากยังไปกวนโมโหคนที่ไม่ควรไปทำให้โกรธแล้วล่ะก็ จะเป็นการสร้างปัญหาให้กับตัวเองโดยไม่จำเป็น

จริง ๆ แล้วนางคิดว่า การที่เซี่ยจื่ออานจะตายในวังไม่ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี เซี่ยหวายจุนสติฟั่นเฟือนไปแล้ว นางไม่อาจบ้าตามเขาได้

"ช่างมันเถอะ เจ้าออกไปเถิด" พระสนมเหมยกล่าว

อาฟาเองก็โล่งอก นึกถึงเจ้าโง่นั่น ในใจก็พูดสาปแช่งอย่างชั่วร้าย เจ้าโง่ก็คือเจ้าโง่ พระตำหนักตั้งกว้างใหญ่ แต่กลับไปเล่นที่นั่น แม้แต่ความตายก็ยังดีเกินไปสำหรับเจ้า

พระสนมเหมยกล่าวกับมหาเสนาบดีเซี่ย "หมดเรื่องแล้ว เจ้าก็ออกจากวังไปเถิด"

มหาเสนาเซี่ยกล่าวอย่างไม่เต็มใจ "ลงมืออีกครั้งได้ไหมพ่ะย่ะค่ะ?"

พระสนมเหมยโกรธจัดในทันที "เจ้าเสียสติไปแล้วหรือ? การสกัดจับในวังมันก็เสี่ยงมากพออยู่แล้ว โชคดีที่อยู่ใกล้พระตำหนักอี๋หลาน ไม่มีใครเห็น หากนางไปหาหวงไท่โฮ่ว ในวังเต็มไปด้วยผู้คนตลอดทางที่นางเดินไปพระตำหนัก เจ้าคิดว่าจะลงมือได้เหรอ?"

มหาเสนาบดีเซี่ยกล่าวอย่างขุ่นเคือง "แล้วจะให้นางหนีรอดไปแบบนี้เหรอ?"