ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 112

พระสนมเหมยกล่าวอย่างเย็นชา "วันนี้นางก็กลับจวนแล้ว เจ้ามีโอกาสมากมายที่จะได้ฆ่านาง"

มหาเสนาบดีเซี่ยส่ายหัว "ไม่อาจลงมือที่จวนได้พ่ะย่ะค่ะ หากนางตายที่จวน ข้าจะถูกสงสัย"

"งั้นลงมือในวัง ข้าจะไม่ถูกสงสัยงั้นสิ? พระสนมอี๋ไม่ใช่คนโง่ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป นางจะไม่เชื่อใจข้าอีก" พระสนมเหมยขุ่นเคืองพระทัยเป็นอย่างมาก มีความสัมพันธ์อันดีกับพระสนมอี๋มาตั้งหลายปี ไม่ง่ายเลยที่จะเป็นเพื่อนกับนาง กลับคิดไม่ถึงว่าครั้งนี้เรื่องราวต้องมาลงเอยแบบนี้

มหาเสนาบดีเซี่ยมองไปที่นาง เขาไม่เข้าใจอาการที่ทั้งนอบน้อมและระมัดระวังเช่นนั้น เขาเพียงจองหองและต่อต้าน "พระสนมพ่ะย่ะค่ะ ท่านควรติดต่อกับพระสนมอี๋ให้น้อยลงหน่อย นางน่ะซับซ้อน พระนางเองก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนาง"

พระสนมเหมยโบกมือ "พอเถอะ เจ้ากลับไปได้แล้ว"

มหาเสนาบดีเซี่ยมองไปรอบ ๆ "เซี่ยหลินล่ะ?"

พระสนมเหมยกล่าว "เจ้าเพิ่งจะไล่ให้เขาออกไปเล่นที่ด้านนอกมิใช่หรือ?"

มหาเสนาบดีเซี่ยโมโหมาก "เจ้าเด็กโง่นี่ สร้างแต่ปัญหาให้กระหม่อม"

พระสนมเหมยเรียกนางข้าหลวงเข้ามา และให้นางไปตามหาเซี่ยหลิน

นางข้าหลวงเพิ่งออกไป จื่ออานก็มาถึง

อาฟาที่เห็นจื่ออาน ดวงตาเป็นประกาย ในมือถือดาบไว้มั่น แต่กลับต้องคลายมือลง

ฆ่าคนในพระตำหนักเยว่ชิงน่ะเหรอ เขาไม่ได้โง่ขนาดนั้น

จื่ออานกวาดสายตามองไปที่ใบหน้าของเขาอย่างเฉยชา นางหันกลับไปทันทีแล้วกล่าวถามนางข้าหลวงที่อยู่ตรงประตูพระตำหนัก “โปรดไปรายงานพระสนมเหมย บอกพระนางว่า จื่ออานมากราบทูลลา"

นางข้าหลวงมองนางแล้วมองนางอีกแล้วกล่าว "ท่านรอสักครู่"

พูดจบนางข้าหลวงก็หันหลังเดินเข้าไปด้านใน

พระสนมเหมยที่ได้ยินว่าจื่ออานมา ก็รู้สึกวิตกเป็นอย่างยิ่ง มองไปที่มหาเสนาบดีเซี่ย "นางจะรู้เรื่องอะไรไหม?"