ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 112

พระสนมเหมยกล่าวอย่างเย็นชา "วันนี้นางก็กลับจวนแล้ว เจ้ามีโอกาสมากมายที่จะได้ฆ่านาง"

มหาเสนาบดีเซี่ยส่ายหัว "ไม่อาจลงมือที่จวนได้พ่ะย่ะค่ะ หากนางตายที่จวน ข้าจะถูกสงสัย"

"งั้นลงมือในวัง ข้าจะไม่ถูกสงสัยงั้นสิ? พระสนมอี๋ไม่ใช่คนโง่ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป นางจะไม่เชื่อใจข้าอีก" พระสนมเหมยขุ่นเคืองพระทัยเป็นอย่างมาก มีความสัมพันธ์อันดีกับพระสนมอี๋มาตั้งหลายปี ไม่ง่ายเลยที่จะเป็นเพื่อนกับนาง กลับคิดไม่ถึงว่าครั้งนี้เรื่องราวต้องมาลงเอยแบบนี้

มหาเสนาบดีเซี่ยมองไปที่นาง เขาไม่เข้าใจอาการที่ทั้งนอบน้อมและระมัดระวังเช่นนั้น เขาเพียงจองหองและต่อต้าน "พระสนมพ่ะย่ะค่ะ ท่านควรติดต่อกับพระสนมอี๋ให้น้อยลงหน่อย นางน่ะซับซ้อน พระนางเองก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนาง"

พระสนมเหมยโบกมือ "พอเถอะ เจ้ากลับไปได้แล้ว"

มหาเสนาบดีเซี่ยมองไปรอบ ๆ "เซี่ยหลินล่ะ?"

พระสนมเหมยกล่าว "เจ้าเพิ่งจะไล่ให้เขาออกไปเล่นที่ด้านนอกมิใช่หรือ?"

มหาเสนาบดีเซี่ยโมโหมาก "เจ้าเด็กโง่นี่ สร้างแต่ปัญหาให้กระหม่อม"

พระสนมเหมยเรียกนางข้าหลวงเข้ามา และให้นางไปตามหาเซี่ยหลิน

นางข้าหลวงเพิ่งออกไป จื่ออานก็มาถึง

อาฟาที่เห็นจื่ออาน ดวงตาเป็นประกาย ในมือถือดาบไว้มั่น แต่กลับต้องคลายมือลง

ฆ่าคนในพระตำหนักเยว่ชิงน่ะเหรอ เขาไม่ได้โง่ขนาดนั้น

จื่ออานกวาดสายตามองไปที่ใบหน้าของเขาอย่างเฉยชา นางหันกลับไปทันทีแล้วกล่าวถามนางข้าหลวงที่อยู่ตรงประตูพระตำหนัก “โปรดไปรายงานพระสนมเหมย บอกพระนางว่า จื่ออานมากราบทูลลา"

นางข้าหลวงมองนางแล้วมองนางอีกแล้วกล่าว "ท่านรอสักครู่"

พูดจบนางข้าหลวงก็หันหลังเดินเข้าไปด้านใน

พระสนมเหมยที่ได้ยินว่าจื่ออานมา ก็รู้สึกวิตกเป็นอย่างยิ่ง มองไปที่มหาเสนาบดีเซี่ย "นางจะรู้เรื่องอะไรไหม?"

"จื่ออานถวายบังคมพระสนมเหมย!" นางเดินเข้าไปและค่อย ๆ ถวายบังคม

พระสนมเหมยยับยั้งอาการกลัวของตนเอง แล้วยิ้มเย้ยหยัน "จื่ออานมาแล้วเหรอ? ไม่ใช่ว่าเจ้าไปทูลลาหวงไท่โฮ่วหรอกหรือ?”

จื่ออานมองตรงไปยังนาง "เดิมทีก็เป็นเช่นนั้นเพคะ แต่เรื่องไม่คาดคิดขึ้นนิดหน่อย"

"เรื่องไม่คาดคิด?" เสียงหัวใจของพระสนมเหมยเต้นแรงดังตึกตักตึกตัก "เรื่องไม่คาดคิดอะไรเหรอ?"

จื่ออานเหลือบมองไปที่อีกด้าน ก็เห็นมหาเสนาบดีเซี่ยที่นั่งตัวตรงอยู่ แม้ว่าเขาจะปลอมตัวแล้ว แต่เห็นได้ชัดว่าไม่อาจปิดบังความจริงจากทุกคนได้

จื่ออานยกริมฝีปากขึ้น "ท่านพ่อก็อยู่ที่นี่ด้วย?"

มหาบดีเซี่ยนึกไม่ถึงว่านางเพียงมองแวบเดียวก็ดูออกแล้ว อดไม่ได้ที่จะเปล่งเสียงฮึออกมา "รู้ด้วยเหรอว่าข้าคือพ่อของเจ้า?"

น้ำเสียงจื่ออานห่างจากความเป็นธรรมชาติมาก "ท่านเป็นท่านพ่อของเซี่ยจื่ออานเสมอมา"