ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 113

คำพูดนี้เมื่อเข้าหูมหาเสนาบดีเซี่ย เขาก็พูดรุนแรงออกไปไม่ได้

พระสนมเหมยเมื่อเห็นเขาไม่พูดอะไร ก็พูดต่อ "เจ้าเพิ่งพูดว่าเกิดเรื่องไม่คาดคิด มันคือเรื่องอะไร?"

จื่ออานหันกลับไปมองที่พระสนมเหมย "ตอนจื่ออานไปเข้าเฝ้าหวงไท่โฮ่ว ก็ได้ผ่านพระตำหนักของพระสนมอี๋ ได้เห็นเรื่องบางอย่าง พระนางอยากทราบหรือไม่ว่าเรื่องอะไร?"

ใบหน้าของพระสนมเหมยนิ่งเฉย หายใจลำบากเล็กน้อย "เรื่องอะไรกัน?"

จื่ออานยิ้ม รอยยิ้มของนางดูแปลกมาก "พระสนมเพคะ จื่ออานบอกพระนางได้เพียงคนเดียวเท่านั้น"

พระสนมเหมยหยุดคิดไปครู่นึง "เจ้ามานี่ซิ!"

จื่ออานก้าวขึ้นไปทีละขั้นทีละขั้นจนถึงตรงหน้าพระพักตร์ของพระสนมเหมย จากนั้นโน้มลงไปที่ข้างหูนาง "ตอนที่หม่อมฉันอยู่ที่พระตำหนักอี๋หลานได้เห็นองค์รัชทายาทออกมาจากห้องบรรทมของพระสนมอี๋ จากนั้นหม่อมฉันก็บอกพระสนมอี๋ว่า พระสนมเหมยให้หม่อมฉันไปที่นั่นเพคะ”

สีหน้าของพระสนมเหมยเปลี่ยนไปทันที "เจ้าว่าอย่างไรนะ?"

จื่ออานแสยะยิ้ม รอยยิ้มนางช่างดูมืดมนและน่าขนลุก "หม่อมฉันบอกว่า พระสนมเหมยเจาะจงให้หม่อมฉันมาในยามนี้โดยเฉพาะเพคะ"

พระสนมเหมยกัดฟันพูด "เจ้า..."

ทั่วทั้งวังมีแต่นางผู้เดียวที่รู้เรื่องของพระสนมอี๋ ทว่านางก็พูดอะไรไม่ได้ ตอนนี้ฝ่าบาททรงประชวรหนัก เรื่องนี้ถือเป็นเรื่องใหญ่ ฮองเฮาก็ต้องปิดบัง นางเองก็อาจถูกปิดปาก

พระสนมอี๋ก็รู้ว่านางไม่เปิดเผยให้ใครรู้แน่ เพียงกล่าวเตือนนางไม่กี่คำ

แต่ว่า หากวันนี้พระสนมอี๋คิดว่านางสั่งให้เซี่ยจื่ออานคนนอกผู้นี้ไปสอดแนม พระสนมอี๋จะคิดเห็นอย่างไร?

พระสนมเหมยจำใจต้องทำ