ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1095

หลังจากพูดคุยกันในห้องของหวงไท่โฮ่วได้สักพัก หวงไท่โฮ่วก็รู้สึกเหนื่อยและต้องการพักผ่อน เขาจึงขอตัวออกมาเดินเล่นอยู่ในสวนหลวงตามลำพัง

เขารู้ดีว่าสงครามในครั้งนี้จะไม่มีวันจบสิ้น

มู่หรงเจี๋ยมาที่เป่ยโม่ ตราบใดที่มีผู้บัญชาการทหารของฝ่ายศัตรูอยู่ในกำมือ เป่ยโม่ก็มีโอกาสสูงที่จะชนะ

แต่หากเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น ประชาชนในพื้นที่ได้รับผลกระทบก็อาจจะตกอยู่ในความสิ้นหวัง

โรคระบาดนับวันยิ่งลุกลาม เราจะรับมือกับสถานการณ์นี้อย่างไร? จักรพรรดิตั้งใจจะสังเวยชีวิตคนนับแสนจริงหรือ?

เขาไพล่มือไว้ด้านหลัง ไม่รู้ว่าตนควรจะทำอย่างไรดี เขาไม่สามารถแก้ปัญหาความยุ่งเหยิงเหล่านี้ได้จริง ๆ

สิ่งที่เขาหวาดกลัวที่สุดคือการทรยศต่อความไว้วางใจของผู้อื่น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่ออีกฝ่ายเป็นถึงผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ของราชวงศ์ต้าโจว

เมื่อพวกเขาออกมาจากตำหนักของหวงไท่โฮ่ว ก็เห็นว่าสนมชิงและนางกำนัลของนางมาเข้าเฝ้าหวงไท่โฮ่ว

“สนมชิง!” อ๋องฉีประสานมือคำนับ

สนมชิงพยักหน้าเบา ๆ “ท่านอ๋องก็มาที่นี่เพื่อเข้าเฝ้าหวงไท่โฮ่วเช่นกันหรือ?”

“ใช่แล้ว แต่หวงไท่โฮ่วตรัสว่าพระนางต้องการพักผ่อน ดังนั้นสนมชิงโปรดกลับมาใหม่ในวันอื่นเถิด” อ๋องฉีกล่าว

สนมชิงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย “ต้องการพักผ่อนอย่างนั้นหรือ? เดิมทีข้าใคร่มาบรรเลงฉินให้นางฟัง หากเป็นเช่นนี้ข้าต้องขอตัวกลับไปก่อน”

“สนมชิง โปรดเดินช้า ๆ!” อ๋องฉีกล่าว

“อ๋องฉี โปรดรอเดี๋ยว เสี่ยวหลิง เจ้าจงกลับเข้าไปที่พระราชวัง แล้วเอาโสมจำนวนหนึ่งมามอบให้กับอ๋องฉี ฝากท่านโปรดนำมันกลับไปให้ไท่เฟยด้วย” สนมชิงสั่ง

“ขอรับ!” อ๋องฉีตอบรับ

สนมชิงเหลือบมองเขา ก่อนจะหันหลังกลับและจากไป

อ่องฉีรออยู่ครู่หนึ่ง กระทั่งเห็นนางกำนัลเสี่ยวหลิงเดินมาหยุดอยู่ข้าง ๆ พร้อมกับกล่องใบหนึ่ง

“นี่คือสิ่งที่ไท่เฟยเคยทูลขอจากสนมชิงเมื่อนางเข้าไปในพระราชวัง ไท่เฟยอาจรู้ว่าสนมชิงได้รับพระราชทานโสมพันปีเป็นรางวัลจากฝ่าบาท ดังนั้นนางจึงทูลขอสิ่งนี้จากสนมชิงต่อหน้าหวงไท่โฮ่ว” เสี่ยวหลิงกล่าว น้ำเสียงดูโกรธเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด

อ๋องฉีกล่าวอย่างสงบ “ฝากเจ้าแสดงความขอบคุณไปถึงสนมชิงในนามของข้าด้วย”

“ท่านอ๋องไม่จำเป็นต้องสุภาพเกินไป เพียงแต่ว่าเหนียงเหนียงของข้ามีสุขภาพอ่อนแอเป็นทุนเดิม โสมนี้เดิมทีฝ่าบาททรงตั้งใจมอบให้สนมชิงเพื่อบำรุงสุขภาพของนาง ดังนั้นคำขอบคุณก็ไม่สามารถทดแทนในสิ่งที่สนมชิงเสียไปได้” หลังจากที่เสี่ยวหลิงพูดจบ นางก็สะบัดกลับไปอีกทางอย่างเย่อหยิ่ง แล้วเดินจากไป

อ๋องฉีไม่แสดงสีหน้าใด ๆ เขาถือกล่องโสมแล้วเดินออกไปอีกทาง

หลังจากเดินไปเพียงไม่กี่ก้าว เขาก็เห็นว่าองค์รัชทายาทไล่ตามมาจากด้านหลัง “เสด็จอา ข้ากำลังจะออกจากวังอยู่พอดีเลย งั้นเราเดินไปด้วยกันเถอะ”

อ๋องฉีเหลือบมององค์รัชทายาทแล้วเอ่ยอย่างหดหู่ “ได้ ไปกันเถอะ”

ทั้งสองคนเดินเคียงกันออกไป องค์รัชทายาทมองดูกล่องในมือของอ๋องฉี แล้วกล่าวว่า “นี่ไม่ใช่โสมที่เสด็จพ่อพระราชทานให้สนมชิงหรอกหรือ? เหตุใดมันถึงมาอยู่ในมือของเสด็จอาได้เล่า?"

“สนมชิงบอกว่านางฝากข้าให้นำไปมอบแด่ไท่เฟย และบอกให้ข้านำมันกลับไปด้วย” อ๋องฉีพูดอย่างครุ่นคิด

“โอ้?” องค์รัชทายาทยิ้มลามไปถึงแววตา “ข้าได้ยินมาว่านี่คือโสมพันปี ข้าไม่เคยเห็นโสมพันปีมาก่อนเลย ไม่ทราบว่าเสด็จอาจะยินดีเปิดให้ข้าชมสักหน่อยได้หรือไม่?”

อ๋องฉีหยุดเดิน จากนั้นมองดูองค์รัชทายาท “หรือว่าข้าควรมอบมันให้ท่านดี?”

องค์รัชทายาทโบกมือซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ได้อย่างไรกัน นี่คือสิ่งที่สนมชิงมอบให้ไท่เฟย ข้าจะกล้าร้องขอมันได้อย่างไร? ข้าเพียงขอดูเพื่อให้เห็นเป็นขวัญตาเท่านั้น”

อ๋องฉีเปิดกล่อง “ข้าเองก็ไม่เคยเห็นโสมพันปีที่ว่า เสด็จแม่ของข้าก็ไม่น่าจะเคยเห็นเช่นเดียวกัน เหตุใดเจ้าถึงกล้าถามไถ่เกี่ยวกับสิ่งที่ฝ่าบาททรงมอบให้กับสนมชิง?”

ในกล่องมีรากโสมนอนอยู่ ขนาดของมันไม่ใหญ่มาก แต่ลักษณะของมันมีหนวดเยอะและมีรอยยับย่นทั้งตัว ดูไม่เหมือนโสม แต่เหมือนคนแก่หน้าตาเหี่ยวเฉามากกว่า

องค์รัชทายาทจ้องมองวัตถุภายในกล่องแล้วยิ้ม “นี่คือโสมพันปีงั้นหรือ? หน้าตาช่างดูน่าเกลียด!”

อ๋องฉีเก็บกล่องตามเดิมแล้วเอ่ยว่า “สิ่งที่รูปลักษณ์ภายนอกย่ำแย่มักจะมีคุณสมบัติดีเลิศ”

องค์รัชทายาทยิ้มแล้วกล่าวต่อ “จริงสิ ข้าเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังมีงานอื่นที่ต้องทำ ดังนั้นข้าจะไม่ออกจากวังไปพร้อมกับเสด็จอา เชิญเสด็จอาออกไปตามลำพัง”

อ๋องฉีตอบรับในลำคอ “ได้ ข้าต้องไปแล้ว”