ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1116

อ๋องฉีสงวนท่าที “ท่านพี่มู่หรง เฟิ่งเทียนบอกข้าเกี่ยวกับแผนการของท่าน และข้าก็คิดทบทวนแล้ว ความจริงข้าเคยคิดเรื่องนี้มาก่อนเช่นกัน แต่เนื่องจากท่านเป็นถึงผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์แห่งราชวงศ์โจว ข้าจึงกังวลเล็กน้อย บางทีข้าอาจจะหลอกตนเองมาตลอดอย่างที่ท่านพูดก็ได้ อีกทั้งข้ายังไม่หนักแน่นพอ ซึ่งเป็นเหตุผลที่ข้าถูกจูงจมูก ตอนนี้ฉินโจวกำลังจะกลับมาที่เมืองหลวงแล้ว ข้าไม่สามารถลงมือเพียงลำพังได้ หากพี่มู่หรงมุ่งมั่นที่จะทำเช่นนั้นจริง ๆ ข้าก็จะให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่”

มู่หรงเจี๋ยไม่เชื่อใจอ๋องฉีเหมือนเช่นเคยอีกต่อไป ไม่ใช่เพราะเขาเคยหลอกลวงตนมาก่อน แต่เพียงแค่อีกฝ่ายไม่เด็ดขาดมากพอ อ๋องฉีมีใจมุ่งมั่น ทว่าขาดความกล้า

เขารู้แล้วว่าองค์ชายรัชทายาทแห่งเป่ยโม่ยังคงอยู่ในเมืองหลวง แต่สายลับของเขารายงานว่าองค์ชายรัชทายาทแห่งเป่ยโม่เดินออกเดินทางไปยังต้าโจวแล้ว ดังนั้นมู่หรงเจี๋ยจึงตระหนักได้ว่าองค์รัชทายาทที่ถูกส่งตัวไปยังต้าโจวคือตัวปลอม

เขาเลี่ยงที่จะตอบ และเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “อ๋องฉี ข้าขอถามเจ้าว่าคนที่เดินทางไปยังต้าโจวในฐานะเชลยคือใคร?”

อ๋องฉีพลันประหลาดใจเมื่ออีกฝ่ายถามเช่นนี้ เขาอึ้งงันไปชั่วครู่ ก่อนเผยท่าทีลังเลก่อนถาม “พี่มู่หรง ท่านรู้อะไรมาหรือ?”

มู่หรงเจี๋ยหัวเราะเยาะ “องค์รัชทายาทแห่งเป่ยโม่ตัวจริงยังคงเที่ยวโอ้อวดอยู่ในเมืองหลวง เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้หรือ? แต่ข้ายังคงเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ตอนนี้ผู้คนในต้าโจวล้วนคิดว่าองค์รัชทายาทแห่งเป่ยโม่กำลังเดินทางไปยังต้าโจว ข้าบอกเจ้าแล้วมิใช่หรือว่า กระดาษห่อไฟไม่ได้ฉันใด ก็ไม่อาจปกปิดความจริงได้ฉันนั้น เจ้ารู้ดีแก่ใจว่าจักรพรรดิและฮองเฮาเฉาวางแผนอะไรไว้ก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้มันแตกต่างออกไปแล้ว หลังจากสงบศึก เป่ยโม่จะต้องรอดูท่าทีของต้าโจวแน่นอน หากต้องการให้จักรพรรดิเป่ยโม่สงบศึกถาวร ข้าจะยอมเชื่อเจ้า นอกจากนี้จักรพรรดิแห่งเป่ยโม่ยังต้องการกระชับความสัมพันธ์ระหว่างสองแคว้น องค์รัชทายาทจึงจำเป็นต้องหายตัวไประยะหนึ่ง... อ๋องฉี ถ้าเจ้าเห็นด้วย เช่นนั้นเราก็มาหารือส่วนที่เหลือกันเถิด”

อ๋องฉีเผยท่าทีลังเลก่อนกล่าว “หายตัว? ข้าเกรงว่าจะไม่สามารถโน้มน้าวเขา รวมไปถึงองค์จักรพรรดิ และฮองเฮาเฉาได้น่ะสิ”

มู่หรงเจี๋ยกล่าวอย่างเย็นชา “อ๋องฉีไม่มีวิธีอื่นอีกแล้วรึ?”

อ๋องฉีครุ่นคิดชั่วครู๋ ทว่ายังคงมีท่าทีกระวนกระวาย “มัน... ยากยิ่งนัก”

มู๋หรงเจี๋ยส่ายหน้าพร้อมกล่าว “อ๋องฉี เจ้าจะทำให้ข้าเชื่อใจเจ้าได้อย่างไร? แม้แต่เรื่องง่ายดายเช่นนี้ ก็ยังทำไม่ได้ เจ้าไม่เต็มใจทำ หรือไม่สามารถทำได้จริง ๆ กันแน่? เจ้าก็รู้ดีว่าผู้คนในวังหลวงไม่น้อยเป็นพรรคพวกเดียวกับเจ้า สนมชิงก็เช่นกัน เหตุใดเจ้าถึงไม่ใช้ประโยชน์จากนาง? และเหตุใดเจ้าถึงไม่ให้นางใช้ตำแหน่งสนมสืบหาข้อมูลให้เจ้าเล่า?”

อ๋องฉีเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ “ท่านรู้ได้อย่างไร?”