ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1124

นางอาศัยความช่วยเหลือจากกรมฮุ่ยหมิน เนื่องจากกรมฮุ่ยหมินสามารถออกประกาศด้านอนามัยได้ จื่ออันขอให้ใต้เท้าจู้จากกรมฮุ่ยหมินออกคำสั่งให้กำจัดหนูทั่วประเทศ และแจกจ่ายยาเพื่อให้คนทั่วประเทศได้กินยาดังกล่าวไม่ว่าจะป่วยอยู่หรือไม่ก็ตาม ไม่แยกแยะว่าเป็นผู้ป่วยในพื้นที่โรคระบาด หรือพื้นที่ปลอดภัย

ทว่าใต้เท้าจู้ไม่ให้ความร่วมมือเลย “ท่านล้อเล่นหรือเปล่า? คนป่วยกินยาไม่เป็นไรหรอก แต่ท่านต้องการให้คนที่ยังไม่ป่วยกินยาด้วยหรือ?”

“องค์จักรพรรดิขอให้กรมฮุ่ยหมินของเจ้าให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่กับการรักษาทางการแพทย์ทั้งหมดของข้า นี่เป็นสิ่งแรกที่ข้าต้องการทำ หากเจ้าไม่ทำ เช่นนั้นก็กลับไปที่พระราชวังเพื่อขอถอนตัวเสีย” จื่ออันกล่าวอย่างจริงจัง

ใต้เท้าจู้โกรธมาก “ฝ่าบาทต้องการให้กรมฮุ่ยหมินให้ความร่วมมือกับงานรักษาของพระชายาเท่านั้น ไม่ใช่ทำเรื่องไร้สาระ หากจะขอให้ข้าช่วยออกประกาศ ก็ควรเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลมิใช่หรือ? คนไม่ป่วยจะกินยาให้สิ้นเปลืองไปเพื่ออะไร?”

“ป้องกันการติดเชื้อ”

“หากกินยานี้แล้วจะไม่ติดโรคอย่างนั้นหรือ?”

“ไม่เสมอไป แต่มันมีสรรพคุณในการเสริมสร้างภูมิกันแน่”

“ไม่ ข้าทำไม่ได้ พระชายาเข้าวังไปขอราชานุญาตให้ออกประกาศด้วยตัวเองเถอะ!” ใต้เท้าจู้คิดว่าหากประกาศคำสั่งนี้ออกไปคงเป็นเรื่องที่น่าตลกมากแน่ ไม่ต้องพูดถึงว่าเพื่อนร่วมงานจะพากันหัวเราะเยาะในความไม่รู้และความไร้ความสามารถของเขา ผู้คนจะพากันกล่าวหาว่าเขาทำเรื่องยุ่งวุ่นวายอีก

การแจกจ่ายยาทั่วประเทศต้องใช้เงินจำนวนเท่าไหร่? ตอนนี้ท้องพระคลังแทบจะว่างเปล่า พระชายาผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์จากต่างแคว้นคิดจะผลาญเงินในท้องพระคลังเล่นหรืออย่างไร?

ใต้เท้าจู้ไม่ไว้วางใจผู้คนที่มาจากต้าโจวเลย ต้าโจวและเป่ยโม่เป็นศัตรูกัน พวกเขาจะเต็มใจช่วยโดยไม่คิดร้ายได้หรือ?

จื่ออันมองตามแผ่นหลังของเขา รู้สึกหมดหนทางเมื่อตระหนักว่าเขาเป็นคนของฝ่ายสงครามหลัก

คนเดียวที่สามารถช่วยได้ในตอนนี้คือองค์หญิงอัน

“หลิวหลิว คืนนี้เจ้าเจอใต้เท้าซูมู่หรือไม่?” จื่ออันถามหลิวหลิ่วเมื่อนางกลับมาที่ห้อง

หลิวหลิวกล่าว “เขากำลังลงจากภูเขา”

“ลงจากภูเขาหรือ?” จื่ออันสะดุ้ง “เขาสัมผัสใกล้ชิดกับผู้ป่วยในพื้นที่ฝั่งตะวันตก ไม่สามารถลงจากภูเขาได้นะ”

ตอนที่องค์ชายเจิ้นกั๋วและคนอื่น ๆ ขึ้นมาบนภูเขา จื่ออันไม่ทันฉุกใจคิด จึงปล่อยให้พวกเขาลงจากภูเขา

โชคดีที่พวกเขาไม่ได้สัมผัสผู้ป่วยจากเขตตะวันตกเลย ดังนั้นก็น่าจะไม่เป็นไร

“สาเหตุของโรคคืออะไร? เจ้าตรวจพบแล้วหรือ?” หลิวหลิ่วถาม

จื่ออันคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เรียกโหรวเหยาและหลิงลี่มาคุยทีเดียวเถอะ”

“ได้!” เมื่อเห็นท่าทางเคร่งขรึมของนาง หลิวหลิ่วก็ไม่กล้ารอช้า รีบไปเรียกหาคนทันที

หลังจากที่ทั้งสี่คนนั่งลงแล้ว จื่ออันก็เล่าถึงผลการวินิจฉัยของนาง และอันตรายของโรคนี้ให้พวกนางฟัง

หลังจากที่ทั้งสามได้ยินเรื่องนี้ พวกนางก็ตกใจมาก ไม่คาดหวังว่ามันจะร้ายแรงถึงเพียงนี้

“ถ้าอย่างนั้น… เราควรทำอย่างไรดี? คนจะตายเป็นจำนวนมากงั้นหรือ? จะเกิดเป็นโรคระบาดครั้งใหญ่หรือไม่?” โหรเหยาถามด้วยความหวาดกลัว

“ข้าไม่รู้ และหวังว่าจะไม่บานปลายถึงขั้นนั้น แต่ก็มีการแพร่ระบาดหลายครั้งในพื้นที่ที่ภัยพิบัติ หากควบคุมไม่ได้ทันเวลา ก็อาจเกิดการระบาดใหญ่”

“เราควรทำอย่างไร ควรออกไปด้วยตัวเองหรือไม่?” หลิงลี่ถามอย่างใจเย็น

“ไม่ ไม่ เราออกไปไม่ได้ อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องอื่นเลย เราสัมผัสใกล้ชิดกับผู้ป่วยกันทั้งหมด ออกไปไหนไม่ได้ท้งนั้น” จื่ออันยื่นมือออกไป “เราต้องคิดหาทางแจ้งข่าวถึงองค์หญิงอัน เพื่อออกคำสั่งให้มีการแจกจ่ายยาแก่ประชาชน”

“เจ้าคิดค้นตำรับยารักษาได้แล้วหรือ?” ดวงตาของหลิวหลิ่วเป็นประกายด้วยความดีใจ

“ยังหรอก ยานี้รักษาไม่ได้ ทำได้แค่เพิ่มภูมิต้านทาน ดับร้อน และขับล้างพิษ สำหรับพื้นที่ระบาดจำเป็นต้องทำการฆ่าเชื้อในวงกว้าง กำจัดหนู หมัด และแหล่งสะสมเชื้อโรคอื่น ๆ”

“แต่เราลงจากภูเขาไม่ได้ แล้วจะไปตามหาองค์หญิงอันได้อย่างไร?” โหรวเหยาถาม

นี่คือปัญหา ก่อนหน้านี้ตอนที่ยังไม่มีการวินิจฉัยใด ๆ พวกเขายังสามารถส่งคนลงจากภูเขาได้ แต่ตอนนี้โรคได้รับการวินิจฉัยแล้ว พวกนางไม่สามารถลงจากภูเขาได้ และไม่มีใครที่นี่สามารถลงไปได้เช่นกัน

นอกจากนี้ หมอจากกรมฮุ่ยหมินก็ไม่สามารถออกไปได้