ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1153

“ท่านจะทำอะไรหรือ?” โหรวเหยารู้สึกกลัวอีกฝ่าย

“หลิงลี่!” จื่ออันเดินเข้าไปหาหลิงลี่ พลางกล่าวด้วยความเคร่งเครียด “ข้ารู้ว่าอ๋องเยี่ยมีอำนาจที่นี่ ส่วนเจ้าก็สามารถรวบรวมกำลังคนได้ โปรดป่าวประกาศถึงความร้ายแรงของโรคระบาดตามที่ข้าบอกไปและเผยแพร่ใบสั่งยาฉบับนี้ แล้วใช้ชื่อเสียงของข้าบอกว่าใบสั่งยานี้สามารถรักษากาฬโรคได้ หากใครไม่เชื่อ ก็ให้เดินทางมาที่หมู่บ้านเพื่อพบข้า จากนั้นกระจายข่าวเรื่องเสบียงอาหารและเงินเบี้ยเลี้ยงของทหารเป่ยโม่ออกไป ไกลเท่าไรก็ยิ่งดี และอย่าลืมส่งจดหมายไปให้ท่านอ๋อง ว่าให้เขาสั่งเซียวเซียวเดินทัพเข้าประชิดชายแดนเป่ยโม่อีกยี่สิบลี้”

หลิงลี่และโหรวเหยาต่างตกตะลึง ก่อนที่โหรวเหยาจะกล่าว “แต่ถ้าเกิดเหตุการณ์เช่นนั้นจริง ๆ พวกเราจะตกอยู่ในอันตรายนะ”

“ข้าขอเดิมพันด้วยชีวิตของเขา!” สายตาของจื่ออันอัดแน่นไปด้วยความชั่วร้าย “แม่กองทัพศัตรูจะเคลื่อนทัพมากดดันที่แนวชายแดน แต่เขาก็ไม่กล้าเคลื่อนไหวหรอก เพราะไม่มีเงินเพียงพอที่จะซื้อเสบียงอาหารและจ่ายเงินเบี้ยเลี้ยง ต่อให้ข่าวแพร่กระจายออกไป เขาก็ไม่กล้าฆ่าข้าหรอก เพราะข้ามีใบสั่งยาอยู่ในมือ อีกอย่างข้าอยากรู้ว่าองค์ชายเจิ้นกั๋วมีจุดประสงค์อะไรถึงส่งหมอไร้ฝีมือพวกนี้มาให้ข้า? ทั้งยังลอบติดต่อซูมู่และบิดเบือนความตั้งใจและจุดประสงค์ของข้า? เรื่องนี้ขึ้นอยู่กับว่าข้าจะสามารถคิดค้นยารักษาโรคได้หรือไม่ หากข้าปรุงยาสำเร็จเมื่อไร พวกเขาก็จะแอบอ้างและเขี่ยข้าทิ้ง ดังนั้นมันจึงดีกว่า ถ้าข้าจะเปิดเผยส่วนผสมยาด้วยตนเอง”

“จื่ออัน ท่านหุนหันพลันแล่นเกินไปแล้ว หากคิดค้นสูตรยาไม่สำเร็จเล่า ชื่อเสียงของท่านก็จะถูกทำลายจนป่นปี้ และพวกเป่ยโม่ก็จะไม่มีวันปล่อยท่านไปอย่างแน่นอน” โหรวเหยากล่าวด้วยความกังวล

จื่ออันตอบ “เพราะอย่างนี้ ข้าถึงบอกว่าข้ากำลังเดิมพันด้วยชีวิตของข้ากับเขา!”

นางสูดหายใจเข้าลึกพลางกล่าวเสริม “ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อข่าวนี้แพร่กระจายออกไป อ๋องเจ็ดก็จะได้ดำเนินงานราบรื่นขึ้น ตราบใดที่เราและพรรคจู่เหอร่วมมือกัน ก็จะมีข้อได้เปรียบมากกว่าอีกฝ่าย ไม่ว่าองค์จักรพรรดิจะมีอำนาจล้นฟ้าเพียงใด แต่เขาก็ต้องเกรงกลัวความโกรธแค้นของประชาชนและพรรคจู่เหออยู่ดี”

“แต่มันจะเป็นอย่างไร หากท่านไม่สามารถค้นพบว่าจินเย่าฉือคืออะไร?” หลิงลี่ถามคำถามที่สำคัญอย่ายิ่ง ตอนนี้สิ่งที่ยากลำบากสำหรับพวกนาง คือการที่ไม่รู้ว่าจินเย่าฉือคืออะไร

“ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น พวกเรามาสร้างความวุ่นวายกันเถอะ เขาต้องการกำลังทหารเจ็ดหมื่นนายไปทำอะไรกันแน่? พวกเราต่างรู้ดีว่าเขาไม่ต้องการส่งเสบียงและเบี้ยเลี้ยงไปยังพื้นที่ภัยพิบัติ และเขายังไม่ต้องการให้โรคระบาดหายไปอีกด้วย ดังนั้นจึงเลือกที่จะให้ทหารเจ็ดหมื่นนายอารักขาอยู่ที่เมืองหลวง เพื่อป้องกันจลาจล เขาต้องการเสียสละชีวิตประชาชน และปกป้องทหารที่ประจำการแนวชายแดน ดังนั้นข้าจึงอยากให้เซียวเซียวเคลื่อนทัพเข้าประชิดเป่ยโม่อีกยี่สิบลี้เพื่อข่มขู่เขา”

หลิงลี่เงียบไปครู่ใหญ่ ก่อนเงยหน้าขึ้นแล้วกล่าวอย่างหนักแน่น “เอาล่ะ พวกเรามาสั่งสอนเขาให้เข็ดหลาบกันเถอะ”

สิ้นคำ นางก็หันหลังกลับแล้วเดินออกไป

โหรวเหยารู้สึกกังวลอย่างยิ่ง นางรู้สึกว่าแผนการของจื่ออันสุ่มเสี่ยงเกินไป และการทำของท่านนั้นเปรียบเสมือนว่านางกำลังท้าทายราชสำนักของเป่ยโม่โดยตรง

นางแนะนำว่า “จื่ออัน ข้าคิดว่าพวกเราควรระมัดระวังเรื่องนี้ไว้ดีกว่า หากมีอะไรเกิดขึ้น ก็ไม่มีใครสามารถช่วยเราได้”

“โหรวเหยา เจ้ากลัวหรือ? ถ้าเจ้ากลัว ข้าจะสั่งให้คนไปส่งเจ้ากลับต้าโจวก่อน” จื่ออันกล่าว

โหรวเหยาเงียบไปครู่หนึ่ง “แน่นอนว่าข้ากลัว อย่างไรเสีย ก็ไม่มีใครอยากตายในต่างแดนอยู่แล้ว และไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ข้าจะไม่กลับไปก่อนเด็ดขาด ข้าคิดว่าพวกเขาเป็นผู้ป่วยไม่ใช่ประชาชนของเป่ยโม่ ดังนั้นข้าจะอดทนเอาไว้”

“หากเกิดอะไรขึ้น ข้าจะทำทุกวิถีทางเพื่อปกป้องท่าน” จื่ออันปลอบ

“ไม่ ไม่จำเป็นหรอก” โหรวเหยาส่ายหน้าพลางมองนาง “หากมีอะไรเกิดขึ้นจริง ท่านควรหนีไปทันที อย่าอยู่ช่วยเหลือใครเลย เพราะหากไม่มีท่าน ก็ไม่มีใบสั่งยา และข้าก็ไม่มีทางที่จะคิดค้นใบสั่งยาได้”

จื่ออันเอื้อมมือออกไปกอดนางเบา ๆ “โหรวเหยา ข้าขอโทษที่ข้าไม่ถามความเห็นของพวกเจ้าเสียก่อน”

“ไม่... จื่ออัน ข้ารู้ว่าท่านอดกลั้นมานานแล้ว ด้วยนิสัยของท่านแล้ว ท่านคงจะลำบากใจไม่น้อย”

น้ำเสียงของจื่ออันเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและความเจ็บปวด “ข้าไม่อาจสร้างปัญหาได้ เพราะที่นี่คือเป่ยโม่ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเราคิดว่าตนเองเป็นเพียงหมอ แต่ทุกคนในเป่ยโม่กลับมองเราว่าเป็นเพียงคนจากต้าโจว ดังนั้นข้าจึงทำได้เพียงอดทนไว้ และหวังว่าจะสามารถคิดค้นยารักษาได้ในสักวันหนึ่ง โดยไม่สนว่าจักรพรรดิแห่งเป่ยโม่จะแอบอ้างใบสั่งยาของข้าไปเป็นของตน เพราะข้าต้องการเพียงรักษาผู้ป่วยเหล่านี้ และยับยั้งโรคระบาดให้หายไป เพื่อที่พวกเราจะได้กลับไปยังต้าโจว และได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขเสียที”