ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1152

หลิงลี่กล่าวคำเบา “แม้องค์ชายจะมาที่นี่ในตอนที่เกิดโรคระบาด แต่เขาก็ไม่สามารถรักษามันได้เพคะ”

“เขาก็ช่วยไม่ได้รึ?” จื่ออันผงะไปชั่วครู่ “เป็นไปได้หรือไม่ว่าเขาจะไม่รู้จักจินเย่าฉือเช่นกัน?”

“บางทีเขาอาจจะรู้หรือไม่รู้ก็เป็นได้ แต่เขาจะต้องไม่เคยเห็นใบสั่งยาเหล่านี้มาก่อนเป็นแน่ จึงไม่สามารถบอกได้ว่ามันคือกาฬโรค นอกจากนี้อ๋องเยี่ยยังเคยบอกไว้ ว่าเขาอ่านตำราทางการแพทย์ที่ท่านหมอเวินอี้บันทึกไว้ไม่เข้าใจแม้แต่น้อย”

จื่ออันเข้าใจทันที เพราะตำราทางการแพทย์ส่วนใหญ่ของท่านหมอเวินอี้ถูกบันทึกด้วยภาษาจีนตัวย่อ ทั้งยังใช้ศัพท์ทางการแพทย์สมัยใหม่ และเทคนิคทางการแพทย์มากมาย ดังนั้นองค์ชายอันหรานจึงไม่อาจเข้าใจได้

“เจ้าบอกในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาจู่ ๆ เขาก็หายตัวไปใช่หรือไม่?”

หลิงลี่ส่ายหน้า “วันนั้นหม่อมฉันถามเขาเกี่ยวกับจินเย่าฉือ เขามีท่าทีประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่งแล้วจากไป หลังจากนั้นก็ไม่ปรากฏตัวอีกเลย ยิ่งไปกว่านี้หม่อมฉันตามหาเขาเท่าไรก็ไม่เจอ ดังนั้นหม่อมฉันจึงมาที่นี่เพคะ”

โหรวเหยาถามด้วยความสงสัย “เกิดอะไรขึ้นระหว่างเป่ยโม่และต้าเหลียง? ข้าได้ยินมาว่าราชวงศ์เป่ยโม่เกลียดชังองค์ชายยิ่งนัก แต่เหตุใดก่อนหน้านี้ถึงเชิญองค์ชายมาที่นี่เล่า?”

หลิงลี่ส่ายหน้า “หม่อมฉันก็ไม่รู้เหมือนกันเพคะ”

เรื่องนี้ดูเหมือนจะเป็นเรื่องลึกลับ ทว่ามันไม่เกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันเลย นอกจากนี้การที่ผู้นำของแต่ละแคว้นเกลียดชังกันนั้นนับเป็นเรื่องปกติ ไม่จำเป็นต้องมีเรื่องหมางใจกันมาก่อน

เมื่อได้ยินว่าองค์ชายอันหรานเดินทางมาที่นี่พร้อมกัน หัวใจของจื่ออันก็รู้สึกสงบขึ้นอย่างอธิบายไม่ได้