ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1152

หลิงลี่กล่าวคำเบา “แม้องค์ชายจะมาที่นี่ในตอนที่เกิดโรคระบาด แต่เขาก็ไม่สามารถรักษามันได้เพคะ”

“เขาก็ช่วยไม่ได้รึ?” จื่ออันผงะไปชั่วครู่ “เป็นไปได้หรือไม่ว่าเขาจะไม่รู้จักจินเย่าฉือเช่นกัน?”

“บางทีเขาอาจจะรู้หรือไม่รู้ก็เป็นได้ แต่เขาจะต้องไม่เคยเห็นใบสั่งยาเหล่านี้มาก่อนเป็นแน่ จึงไม่สามารถบอกได้ว่ามันคือกาฬโรค นอกจากนี้อ๋องเยี่ยยังเคยบอกไว้ ว่าเขาอ่านตำราทางการแพทย์ที่ท่านหมอเวินอี้บันทึกไว้ไม่เข้าใจแม้แต่น้อย”

จื่ออันเข้าใจทันที เพราะตำราทางการแพทย์ส่วนใหญ่ของท่านหมอเวินอี้ถูกบันทึกด้วยภาษาจีนตัวย่อ ทั้งยังใช้ศัพท์ทางการแพทย์สมัยใหม่ และเทคนิคทางการแพทย์มากมาย ดังนั้นองค์ชายอันหรานจึงไม่อาจเข้าใจได้

“เจ้าบอกในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาจู่ ๆ เขาก็หายตัวไปใช่หรือไม่?”

หลิงลี่ส่ายหน้า “วันนั้นหม่อมฉันถามเขาเกี่ยวกับจินเย่าฉือ เขามีท่าทีประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่งแล้วจากไป หลังจากนั้นก็ไม่ปรากฏตัวอีกเลย ยิ่งไปกว่านี้หม่อมฉันตามหาเขาเท่าไรก็ไม่เจอ ดังนั้นหม่อมฉันจึงมาที่นี่เพคะ”

โหรวเหยาถามด้วยความสงสัย “เกิดอะไรขึ้นระหว่างเป่ยโม่และต้าเหลียง? ข้าได้ยินมาว่าราชวงศ์เป่ยโม่เกลียดชังองค์ชายยิ่งนัก แต่เหตุใดก่อนหน้านี้ถึงเชิญองค์ชายมาที่นี่เล่า?”

หลิงลี่ส่ายหน้า “หม่อมฉันก็ไม่รู้เหมือนกันเพคะ”

เรื่องนี้ดูเหมือนจะเป็นเรื่องลึกลับ ทว่ามันไม่เกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันเลย นอกจากนี้การที่ผู้นำของแต่ละแคว้นเกลียดชังกันนั้นนับเป็นเรื่องปกติ ไม่จำเป็นต้องมีเรื่องหมางใจกันมาก่อน

เมื่อได้ยินว่าองค์ชายอันหรานเดินทางมาที่นี่พร้อมกัน หัวใจของจื่ออันก็รู้สึกสงบขึ้นอย่างอธิบายไม่ได้

โหรวเหยาส่งใบสั่งยาให้กับหลิงลี่ “เจ้าช่วยส่งมันไปให้ผู้กล้าเกาที แล้วสั่งให้เขาส่งมันไปยังเมืองชายแดนของต้าโจว”

“เพคะ หม่อมฉันจะไปเดี๋ยวนี้” หลิงลี่รับใบสั่งยา จากนั้นก้าวถอยหลังไปสองก้าวก่อนหันหลังกลับแล้วเดินจากไป “หม่อมฉันยังมีอีกเรื่องหนึ่ง หมอหลี่ที่พวกเราจับมัดไว้หลบหนีออกไปได้เพคะ”

“หนี?” จื่ออันประหลาดใจเล็กน้อย “เขาถูกมัดไว้แล้วจะหนีออกไปได้อย่างไร? เขาเป็นคนเดียวที่หนีไปได้รึ?”

“เพคะ อาจจะมีใครบางคนช่วยปล่อยเขาไป ยิ่งไปกว่านั้น ฉินโจวกลับไปถึงเมืองหลวงแล้ว หม่อมฉันได้ยินมาว่าทหารที่ฉินโจวนำกลับมาถูกแบ่งมาช่วยในพื้นที่ภัยพิบัติเพียงสามหมื่นนายเท่านั้น ส่วนที่เหลือแบ่งไว้เพื่ออารักขาเมืองหลวง ซึ่งเริ่มปฏิบัติการไปแล้วเมื่อวานนี้ ถึงกระนั้นก็ยังไม่มีเสบียงอาหารถูกส่งมายังพื้นที่ภัยพิบัติเพคะ”

จื่ออันรู้สึกขบขัน “มีใครในหมู่บ้านจงใจปล่อยเขาไปรึ? น่าสนใจยิ่งนัก ฉินโจวนำทหารกลับมาหนึ่งแสนนาย แต่กลับถูกส่งมาช่วยเหลือในพื้นที่ภัยพิบัติเพียงสามหมื่นนาย ดียิ่งนัก”

เรื่องนี้สามารถสันนิษฐานได้ว่าภายในหมู่บ้านจะต้องมีสายลับซ่อนตัวอยู่อย่างแน่นอน เพราะจู่ ๆ หมอหลี่ก็ถูกช่วยเหลือจนหลบหนีไปได้ สถานการณ์ที่เกิดขึ้นต่อไปนี้จะต้อง ‘สนุก’ เป็นแน่

ภายในพื้นที่ภัยพิบัติมีผู้เสียชีวิตจำนวนมาก บ้านเรือนหลายหลังเสียหายจากเหตุการณ์แผ่นดินไหว ขณะเดียวกันทหารหนึ่งแสนนายก็กลับไปยังเมืองหลวง แต่ราชสำนักกลับส่งทหารสามหมื่นนายมายังพื้นที่ภัยพิบัติ แล้วให้ทหารเจ็ดหมื่นนายที่เหลืออารักขาที่เมืองหลวงงั้นรึ? องค์จักรพรรดิใช้หัวเข่าคิดหรืออย่างไร ถึงใช้กองกำลังที่เหลือทั้งหมดอารักขาตนเอง

นอกจากนี้นางยังไม่ได้ข่าวดีจากองค์หญิงอัน ดังนั้นจื่ออันจึงมั่นใจแล้วว่าองค์จักรพรรดิไม่มีความคิดที่จะประกาศเรื่องโรคระบาดและเผยแพร่ใบสั่งยา

จื่ออันหนักใจอย่างมาก เพราะนางต้องมองดูชาวบ้านมากมายล้มตายทุกวัน

ภายใต้บรรยากาศเช่นนี้ ความเสียใจ เศร้าสลด และความสิ้นหวังต่างเกาะกินหัวใจของทุกคน แต่ในตอนนี้หัวใจของนางกลับสัมผัสได้ถึงความรู้สึกเดียวก็คือความโกรธ!

“ดี!” จู่ ๆ จื่ออันก็ผุดลุกยืนขึ้น พลางละทิ้งภาระหนักอึ้งที่อยู่ภายในใจ “ช้าก่อน พวกเรามาทำอะไรสนุก ๆ กันเถอะ”