ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1151

ที่นี่เป็นแคว้นเดียวที่มีโรคระบาด ดังนั้นการทดลองยาจึงต้องทำที่นี่เท่านั้น

จื่ออันกล่าว “ไม่มีโรคระบาดก็ดีแล้วล่ะ แม้ว่าการอยู่ที่นี่จะอันตรายกว่า แต่อย่างน้อยอ๋องเจ็ดก็สามารถดำเนินการได้ราบรื่น”

“อืม วันนี้ท่านได้ยาตัวใหม่หรือไม่?” โหรวเหยาถาม

“คืนที่ผ่านมาผู้ป่วยสองคนในห้องพักเป็นอย่างไรบ้าง?”

“สถานการณ์ไม่ค่อยดีนัก ไข้ยังสูงและไม่มีวี่แววที่จะลดลงจนเพ้อ อีกทั้งผิวหนังยังมีบาดแผล” โหรวเหยาถอดหน้ากากออก “แต่อาการของใต้เท้าซูดีขึ้นไม่มาก ข้าเชื่อว่าถ้าเขาดื่มยาอีกสักสองสามวันก็คงจะหายดีแล้ว อย่างน้อยยานี้ก็สามารถรักษาอาการป่วยระยะแรกเริ่มได้”

“โหรวเหยา ช่วยส่งใบสั่งยาไปกับนกพิราบสื่อสารให้เกาเฟิ่งเทียนที จากนั้นบอกให้เขาส่งสำเนาใบสั่งยาไปยังเมืองเล็ก ๆ ที่อยู่ในพื้นที่โดยรอบ แล้วสั่งให้ที่ว่าการอำเภอประกาศว่าประชาชนทุกคนจะต้องคัดลอกใบสั่งยาฉบับนี้เอาไว้” จื่ออันสั่งการ

“รับทราบ!” โหรวเหยาเขียนใบสั่งยาด้วยตนเอง “ข้าจะส่งให้หลิงลี่ทีหลังแล้วกัน”

จื่ออันถาม “องค์หญิงอันเขียนจดหมายมาบ้างหรือไม่?”

“ไม่ ไม่มีคำตอบจากนางเลย จักรพรรดิแห่งเป่ยโม่คงไม่เผยแพร่ใบสั่งยาเป็นแน่ ข้าสงสัยเสียจริงว่าองค์หญิงอันจะแก้ปัญหาได้หรือไม่”

“โหรวเหยา พวกเราคงไม่สามารถพึ่งพาจักรพรรดิแห่งเป่ยโม่ได้แล้ว ดังนั้นเราต้องควบคุมการแพร่กระจายของโรคระบาดด้วยตนเอง” จื่ออันกล่าวขณะวางยาในมือลง

“แต่พวกเราจะทำได้อย่างไร?” โหรวเหยารู้สึกหดหู่ไม่น้อย สุดท้ายแล้วที่นี่ไม่ใช่ต้าโจว และการกระทำของพวกนางก็ถูกผู้อื่นจับตามอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลาที่อำนาจของพวกนางอ่อนแอ และมีกำลังคนไม่เพียงพอ

“หากต้องการให้เป่ยโม่ร่วมมือกับเรา เช่นนั้นก็มีเพียงไม่กี่แคว้นที่สามารถกดดันเขาได้ เจ้ารู้จักคนที่สามารถแพร่กระจายข่าวไปยังแคว้นรอบ ๆ เป่ยโม่ได้อย่างรวดเร็วหรือไม่ ยิ่งกว่านั้นคนผู้นี้จะต้องมีความน่าเชื่อถือมากพอที่จะโน้มน้าวให้แคว้นอื่น ๆ เชื่อเราได้” จื่ออันกล่าว

“ข้าขอตัวไปหาหลิงลี่ก่อน” ดวงตาของโหรวเหยาเปล่งประกาย ก่อนหันหลังกลับแล้วเดินจากไป

ไม่นานโหรวเหยาและหลิงลี่ก็เดินเข้ามา หลังจากฟังแผนการของจื่ออันแล้ว หลิงลี่ก็ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ “ข้ารู้จักคนผู้หนึ่ง ซึ่งก็คือองค์ชายอันหราน”

“องค์ชายอันหราน?” จื่ออันดีใจมาก “ใช่แล้ว ชื่อเสียงองค์ชายอันหรานเป็นที่รู้จักในเจ็ดแคว้นหากเขาเป็นคนบอกว่าโรคระบาดกำลังแพร่กระจายออกไป ทุกคนจะต้องเชื่ออย่างแน่นอน

“แต่องค์ชายอันหรานมิได้หายตัวไปหรอกหรือ? แล้วใครจะหาตัวเขาได้เล่า?” โหรวเหยาถามด้วยความเศร้าใจ

“จริงด้วย เราจะหาเขาเจอง่ายขนาดนั้นเชียวหรือ?” จื่ออันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกท้อแท้อีกครั้ง หากเขาอยู่ที่นี่ นางคงรู้แล้วว่าจินเย่าฉือคืออะไร

หลิงลี่ไม่ได้เอ่ยคำใด เพียงแต่ขยับริมฝีปากเล็กน้อย ก่อนมองไปที่จื่ออันแล้วกลืนคำพูดเหล่านั้นลงคอไป

โหรวเหยามองนางพร้อมถามว่า “หลิงลี่ เจ้ารู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนใช่หรือไม่?”

หลิงลี่มองโหรวเหยาด้วยความลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่ได้กล่าวคำใดออกมา

เมื่อจื่ออันเห็นเช่นนั้นจึงกล่าวว่า “หลิงลี่ หากเจ้ารู้ว่าเขาอยู่ที่ใด ก็รีบไปบอกเขาเดี๋ยวนี้ ในระหว่างที่เจ้าลังเล ผู้คนจำนวนมากต้องเสียชีวิตด้วยโรคระบาด”

หลิงลี่ตัดสินใจกล่าวว่า “แท้จริงแล้วในตอนที่เราเดินทางมายังเป่ยโม่ องค์ชายก็อยู่กับเราตลอดเวลา และเขาเพิ่งติดต่อกับข้าเมื่อไม่กี่วันก่อน แต่ตอนนี้ข้าไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ใดแล้วเพคะ”

“หา?” จื่ออันตกตะลึง “เขาตามพวกเรามางั้นรึ? เช่นนั้นเหตุใดเขาถึงไม่ไปรักษาชาวบ้านเล่า?”

“ข้าก็ไม่รู้เรื่องนั้นเพคะ แต่ข้าเคยได้ยินมาว่าเป่ยโม่และต้าเหลียงมีเรื่องขัดแย้งกัน ส่วนรายละเอียดนั้น ข้าก็ไม่ค่อยรู้เรื่องมากนัก”

จื่ออันพบว่ามันเป็นการยากที่จะยอมรับเรื่องนี้ “พวกเขาปล่อยวางเรื่องนี้ไปก่อนไม่ได้หรืออย่างไร? ผู้คนที่ล้มตายล้วนเป็นประชาชนผู้บริสุทธิ์ เขาเป็นหมอ และมีหลายชีวิตที่กำลังรอการรักษา...”