ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1150

ชายผู้นั้นคือหมอหลี่จากกรมฮุ่ยหมิน แม้จื่ออันจะมัดพวกเขาไว้แล้ว แต่ก็ยังมีคนลอบเข้าไปช่วยเหลือออกมา

หมอหลี่ร้องไห้พลางกล่าว “ท่านแม่ทัพ ข้าน้อยแซ่หลี่เป็นหมอจากฝ่าบริการกรมฮุ่ยหมิน เจ้าเมืองส่งพวกข้าไปที่หมู่บ้านมู่ไจ้เพื่อช่วยเหลือพระชายาผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ในการรักษาโรคระบาด แต่ไม่คาดคิดว่าพระชายาจะมาที่นี่ด้วยเจตนาอื่น นางต้องการทำร้ายประชาชนเป่ยโม่ ท่านนายพล ท่านต้องรายงานเรื่องนี้ต่อองค์จักรพรรดิให้ได้นะขอรับ”

ฉินโจวช่วยประคองเขาให้ลุกยืนขึ้นพลางกล่าว “อย่าร้องไห้ไปเลย ตอนนี้ท่านปลอดภัยแล้ว โปรดเล่าให้ข้าฟังช้า ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นั่น”

หมอหลี่ยืนตัวสั่นเทาพลางปาดน้ำตาก่อนเล่าว่า “เมื่อไม่กี่วันก่อนที่ท่านแม่ทัพจะกลับมา ข้าได้เดินทางไปที่หมู่บ้านมู่ไจ้เพื่อรักษาโรคระบาดตามพระราชโองการขององค์จักรพรรดิ ซึ่งในเวลานั้นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์และพระชายาก็อยู่ที่นั่นด้วย ขณะที่อยู่ที่หมู่บ้านมู่ไจ้ ข้าช่วยนางทำการรักษา แต่เมื่อเวลาผ่านไปสองสามวัน ไม่เพียงแต่พบว่าอาการของผู้ป่วยไม่ดีขึ้นเท่านั้น แต่ยังมีผู้ติดเชื้อมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเป็นเช่นนั้นข้าน้อยก็รู้สึกว่ามันไม่ปกติ จึงลอบศึกษาใบสั่งยาพร้อมกับหมออีกหลายคน ก่อนที่จะพบว่าใบสั่งยาฉบับนั้นไม่ใช่ใบสั่งยาสำหรับโรคระบาด แต่เป็นยาที่ใช้รักษาอาการท้องเสียซึ่งมีฤทธิ์ทำให้ร่างกายอ่อนแอลง ทั้งยังทำให้พลังหยางเสียหายอีกด้วย ดังนั้นข้าน้อยจึงไปพบนางพร้อมกับยาเหล่านั้น และได้ทะเลาะกันเล็กน้อย แต่ก็ถูกคนของนางทุบตีจนบาดเจ็บ...”

“คนของนาง? นางนำผู้ติดตามมาด้วยกี่คน? แล้วชาวบ้านจากหมู่บ้านมู่ไจ้อยู่ที่ใด? พวกเขาติดเชื้อกันหมดแล้วหรือ? ซูมู่ก็อยู่ที่นั่นด้วยมิใช่รึ? เหตุใดถึงไม่ขอความช่วยเหลือจากเขา?” ฉินโจวนึกบางอย่างขึ้นได้จึงโพล่งขัดจังหวะอีกฝ่าย

หมอหลี่กล่าวด้วยความโมโห “พระชายาผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์บอกกับชาวบ้านว่านางเป็นศิษย์ของท่านหมอเวินอี้ และฝีมือการรักษาก็เป็นเลิศยิ่งนัก นางบอกว่าสาเหตุที่มีผู้ป่วยติดเชื้อจำนวนมากเป็นเพราะการแพร่กระชายของเชื้อโรครุนแรงเกินไป หากไม่ใช่เพราะใบสั่งยาของนาง ทุกคนก็คงไม่ต้องป่วย อีกอย่างใต้เท้าซูจะช่วยข้าน้อยได้อย่างไร? ในเมื่อเขาก็ป่วยเช่นกัน และไม่เพียงเท่านั้น แต่เจ้าหน้าที่และทหารจำนวนมากในหมู่บ้านมู่ไจ้ก็ป่วยเช่นกันขอรับ”

“ซูมู่ก็ป่วยเช่นกันหรือ?” ฉินโจวยิ่งโมโหมากกว่าเดิน ดูเหมือนว่าพระสนมอี๋แห่งฉินโจวจะพูดความจริง มู่หรงเจี๋ยและภรรยาจะต้องมีเจตนาอื่นแอบแฝงเป็นแน่

หมอหลี่ตอบ “ขอรับ ในวันนั้นนางสั่งให้คนมาทำร้ายพวกเราแล้วมัดเอาไว้ แต่ต่อมาก็มีชาวบ้านเข้ามาช่วยหนี และเมื่อรู้ว่าเราออกมาได้สำเร็จ นางก็ส่งคนมาตามล่าพวกเรา ข้าไม่กล้าหนีไปยังเมืองหลงเพราะกลัวจะเจอเข้ากับคนของนางจึงมายังที่นี่เพื่อขอความช่วยเหลือจากลูกพี่ลูกน้องขอรับ”

คำบอกเล่าของหมอหลี่เต็มไปด้วยสิ่งที่น่าสงสัย หาเป็นก่อนหน้านี้ เขาคงไม่อาจหลอกลวงฉินโจวได้ แต่เนื่องจากฮองเฮาเฉาพูดถึงเรื่องนี้พร้อมอ่านจดหมายจากพระสนมอี๋ กอปรกับคำบอกเล่าของเจ้าหน้าที่ที่ว่าทุกคนป่วยหลังจากดื่มยาของเซี่ยจื่ออัน ดังนั้นนางจึงตัดสินใจไปแล้วว่าอีกฝ่ายมีแผนการร้ายและต้องการสังหารประชาชนของเป่ยโม่

นางระงับความโมโห และขอให้เจ้าหน้าที่ผู้นั้นพาหมอหลี่กลับไปยังเมืองหลวง ขณะที่นางจะเดินทางไปยังหมู่บ้านมู่ไจ้

เพื่อตามหาเซี่ยจื่ออัน

ทหารแนะนำว่า “ท่านแม่ทัพ การที่ท่านเดินทางไปที่นั่นเพียงลำพังนั้นอันตรายเกินไป ดังนั้นอนุญาตให้ข้าไปกับท่านด้วยเถิดขอรับ”

ฉินโจวตอบ “ไม่จำเป็น ที่นี่คือเป่ยโม่ ไม่ใช่ต้าโจว ข้าต้องกลัวอะไรรึ?”