ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1150

ชายผู้นั้นคือหมอหลี่จากกรมฮุ่ยหมิน แม้จื่ออันจะมัดพวกเขาไว้แล้ว แต่ก็ยังมีคนลอบเข้าไปช่วยเหลือออกมา

หมอหลี่ร้องไห้พลางกล่าว “ท่านแม่ทัพ ข้าน้อยแซ่หลี่เป็นหมอจากฝ่าบริการกรมฮุ่ยหมิน เจ้าเมืองส่งพวกข้าไปที่หมู่บ้านมู่ไจ้เพื่อช่วยเหลือพระชายาผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ในการรักษาโรคระบาด แต่ไม่คาดคิดว่าพระชายาจะมาที่นี่ด้วยเจตนาอื่น นางต้องการทำร้ายประชาชนเป่ยโม่ ท่านนายพล ท่านต้องรายงานเรื่องนี้ต่อองค์จักรพรรดิให้ได้นะขอรับ”

ฉินโจวช่วยประคองเขาให้ลุกยืนขึ้นพลางกล่าว “อย่าร้องไห้ไปเลย ตอนนี้ท่านปลอดภัยแล้ว โปรดเล่าให้ข้าฟังช้า ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นั่น”

หมอหลี่ยืนตัวสั่นเทาพลางปาดน้ำตาก่อนเล่าว่า “เมื่อไม่กี่วันก่อนที่ท่านแม่ทัพจะกลับมา ข้าได้เดินทางไปที่หมู่บ้านมู่ไจ้เพื่อรักษาโรคระบาดตามพระราชโองการขององค์จักรพรรดิ ซึ่งในเวลานั้นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์และพระชายาก็อยู่ที่นั่นด้วย ขณะที่อยู่ที่หมู่บ้านมู่ไจ้ ข้าช่วยนางทำการรักษา แต่เมื่อเวลาผ่านไปสองสามวัน ไม่เพียงแต่พบว่าอาการของผู้ป่วยไม่ดีขึ้นเท่านั้น แต่ยังมีผู้ติดเชื้อมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเป็นเช่นนั้นข้าน้อยก็รู้สึกว่ามันไม่ปกติ จึงลอบศึกษาใบสั่งยาพร้อมกับหมออีกหลายคน ก่อนที่จะพบว่าใบสั่งยาฉบับนั้นไม่ใช่ใบสั่งยาสำหรับโรคระบาด แต่เป็นยาที่ใช้รักษาอาการท้องเสียซึ่งมีฤทธิ์ทำให้ร่างกายอ่อนแอลง ทั้งยังทำให้พลังหยางเสียหายอีกด้วย ดังนั้นข้าน้อยจึงไปพบนางพร้อมกับยาเหล่านั้น และได้ทะเลาะกันเล็กน้อย แต่ก็ถูกคนของนางทุบตีจนบาดเจ็บ...”

“คนของนาง? นางนำผู้ติดตามมาด้วยกี่คน? แล้วชาวบ้านจากหมู่บ้านมู่ไจ้อยู่ที่ใด? พวกเขาติดเชื้อกันหมดแล้วหรือ? ซูมู่ก็อยู่ที่นั่นด้วยมิใช่รึ? เหตุใดถึงไม่ขอความช่วยเหลือจากเขา?” ฉินโจวนึกบางอย่างขึ้นได้จึงโพล่งขัดจังหวะอีกฝ่าย

หมอหลี่กล่าวด้วยความโมโห “พระชายาผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์บอกกับชาวบ้านว่านางเป็นศิษย์ของท่านหมอเวินอี้ และฝีมือการรักษาก็เป็นเลิศยิ่งนัก นางบอกว่าสาเหตุที่มีผู้ป่วยติดเชื้อจำนวนมากเป็นเพราะการแพร่กระชายของเชื้อโรครุนแรงเกินไป หากไม่ใช่เพราะใบสั่งยาของนาง ทุกคนก็คงไม่ต้องป่วย อีกอย่างใต้เท้าซูจะช่วยข้าน้อยได้อย่างไร? ในเมื่อเขาก็ป่วยเช่นกัน และไม่เพียงเท่านั้น แต่เจ้าหน้าที่และทหารจำนวนมากในหมู่บ้านมู่ไจ้ก็ป่วยเช่นกันขอรับ”

“ซูมู่ก็ป่วยเช่นกันหรือ?” ฉินโจวยิ่งโมโหมากกว่าเดิน ดูเหมือนว่าพระสนมอี๋แห่งฉินโจวจะพูดความจริง มู่หรงเจี๋ยและภรรยาจะต้องมีเจตนาอื่นแอบแฝงเป็นแน่

หมอหลี่ตอบ “ขอรับ ในวันนั้นนางสั่งให้คนมาทำร้ายพวกเราแล้วมัดเอาไว้ แต่ต่อมาก็มีชาวบ้านเข้ามาช่วยหนี และเมื่อรู้ว่าเราออกมาได้สำเร็จ นางก็ส่งคนมาตามล่าพวกเรา ข้าไม่กล้าหนีไปยังเมืองหลงเพราะกลัวจะเจอเข้ากับคนของนางจึงมายังที่นี่เพื่อขอความช่วยเหลือจากลูกพี่ลูกน้องขอรับ”

คำบอกเล่าของหมอหลี่เต็มไปด้วยสิ่งที่น่าสงสัย หาเป็นก่อนหน้านี้ เขาคงไม่อาจหลอกลวงฉินโจวได้ แต่เนื่องจากฮองเฮาเฉาพูดถึงเรื่องนี้พร้อมอ่านจดหมายจากพระสนมอี๋ กอปรกับคำบอกเล่าของเจ้าหน้าที่ที่ว่าทุกคนป่วยหลังจากดื่มยาของเซี่ยจื่ออัน ดังนั้นนางจึงตัดสินใจไปแล้วว่าอีกฝ่ายมีแผนการร้ายและต้องการสังหารประชาชนของเป่ยโม่

นางระงับความโมโห และขอให้เจ้าหน้าที่ผู้นั้นพาหมอหลี่กลับไปยังเมืองหลวง ขณะที่นางจะเดินทางไปยังหมู่บ้านมู่ไจ้

เพื่อตามหาเซี่ยจื่ออัน

ทหารแนะนำว่า “ท่านแม่ทัพ การที่ท่านเดินทางไปที่นั่นเพียงลำพังนั้นอันตรายเกินไป ดังนั้นอนุญาตให้ข้าไปกับท่านด้วยเถิดขอรับ”

ฉินโจวตอบ “ไม่จำเป็น ที่นี่คือเป่ยโม่ ไม่ใช่ต้าโจว ข้าต้องกลัวอะไรรึ?”

สิ้นคำ นางก็เดินออกจากซุ้มประตูหมู่บ้านแล้วกระโดดขึ้นหลังม้า ก่อนควบม้าจากไป

จื่ออันกำลังยุ่งอยู่กับการทดลองยา ซึ่งกล่าวได้ว่าสองวันที่ผ่านมานางหมกมุ่นอยู่แต่กับสิ่งนี้

เมื่อวานนี้ซูมู่มีไข้สูง แต่หลังจากดื่มยาเข้าไปแล้วอุณหภูมิร่างกายของเขาก็ลดลง ซึ่งเห็นได้ว่าใบสั่งยาฉบับนี้ใช้ได้ผลกับผู้ป่วยในระยะแรกเริ่ม

ทว่าใบสั่งยาชนิดนี้กลับใช้ไม่ได้ผลกับผู้ป่วยอาการสาหัส

เดิมทีจื่ออันคิดว่าอาจเป็นเพราะปริมาณยาที่น้อยเกินไป นางจึงเพิ่มปริมาณยาให้มากกว่าเดิม แต่ก็ยังได้ผลลัพธ์เช่นเดิม

ดูเหมือนว่านางจะต้องหาจินเย่าฉือมาให้ได้

“จื่ออัน มีจดหมายแนบมากับนกพิราบสื่อสาร” โหรวเหยาเดินเข้ามาพร้อมกระดาษขนาดเล็กในมือ

จื่ออันเผยท่าทีสับสนชั่วครู่ เมื่อได้ยินว่ามีจดหมายมากับนกพิราบสื่อสาร จากนั้นยื่นมือออกไปรับมัน “นกพิราบสื่อสาร? จดหมายจากอ๋องเจ็ดรึ?”

“ไม่ใช่ มันเป็นจดหมายของเกาเฟิ่งเทียนและหลิงลี่” โหรวเหยาตอบ

จื่ออันเปิดอ่านอย่างรวดเร็ว ก่อนหน้านี้นางขอให้เกาเฟิ่งเทียนเดินทางกลับไปยังต้าโจว เพื่อสำรวจว่าโรคระบาดแพร่กระจายไปถึงชายแดนต้าโจวหรือไม่

เกาเฟิ่งเทียนระบุในจดหมายว่าไม่พบการแพร่กระจายของโรคระบาดในเมืองแถบชายแดน และทุกอย่างยังคงสงบเรียบร้อยดังเดิม

คำว่าไม่พบโรคระบาดทำให้จื่ออันโล่งใจอย่างมาก

“ไม่พบโรคระบาดในต้าโจว เช่นนั้นพวกเราก็ยังคงต้องอยู่ที่นี่ต่อ” โหรวเหยากล่าว