ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1149

“แผ่นดินไหว โรคระบาด ผู้คนล้มตายมากมาย” เจ้าหน้าที่ผู้นั้นโบกมือ “ไป ไป ไป กลับไปเสีย แล้วอย่าคิดมาที่นี่อีก หากพวกท่านติดเชื้อโรคระบาด มันจะแพร่กระจายออกไป”

“ศพเกลื่อนกลาดมากมาย แต่เหตุใดถึงไม่มีใครทำความสะอาด?” ฉินโจวถามอีกครั้ง

“แล้วเจ้าเกี่ยวอะไรด้วย? ไป ไป ไป” เจ้าหน้าที่ไม่สนใจนางแล้วเดินต่อไป

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหยาบคาย ทหารนายหนึ่งก็คว้าแขนของเขาเอาไว้ แล้วกระชากอย่างแรง “ใจเย็นสิ คนผู้นี้คือท่านแม่ทัพฉินโจว หากนางถามอะไร ท่านก็ตอบความจริงมาเถิด”

เจ้าหน้าที่มองฉินโจวด้วยความประหลาดใจ ท่าทีของเขาพลันเปลี่ยนเป็นสุภาพทันใด “ท่านคือแม่ทัพฉินรึ?”

ฉินโจวพยักหน้า “บอกข้ามาเถิด ว่าเหตุใดถึงไม่เก็บกวาดศพเหล่านี้?”

เจ้าหน้าที่ตอบว่า “พวกเราเก็บกวาดแล้วขอรับ แต่พวกเราจะทำได้ทันท่วงทีได้อย่างไร? ในเมื่อศาลาว่าการของอันเฉิงถล่มไปนานแล้ว และแม้จะมีคนตายจำนวนมาก แต่ราชสำนักก็ส่งทหารมาสร้างที่พักพิงให้กับผู้ประสบภัยในทางทิศใต้ของเมืองแล้ว ตอนนี้เหล่าชาวบ้านถูกอพยพไปที่นั่นจนหมด คนเป็นยังดูแลได้ไม่ทั่วถึง แล้วนับประสาอะไรกับคนตายเล่าขอรับ?”

“มีผู้ติดเชื้อกี่คน?” ฉินโจวถาม

“เนื่องจากมีจำนวนนับไม่ถ้วน ดังนั้นพวกเราจึงไม่รู้ตัวเลขผู้ติดเชื้อที่แน่ชัดขอรับ” เจ้าหน้าที่กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ “ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เพราะก่อนหน้านี้ยังมีผู้ติดเชื้อไม่มากนัก แต่หลังจากที่อ๋องฉีและองค์หญิงอันนำใบสั่งยาของหมอเทวดาที่เป็นพระชายาผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์จากต้าโจวมาให้พวกเรา พร้อมกับอ้างว่ามันสามารถป้องกันและรักษาโรคระบาดได้ แต่หลังจากที่ชาวบ้านดื่มไปแล้ว กลับมียอดผู้ติดเชื้อมากขึ้นกว่าเดิม ทั้งยังอวดอ้างความสามารถของหมอเทวดาว่ามีความสามารถอย่างยิ่ง”

“อะไรนะ?” สีหน้าของฉินโจวเปลี่ยนไปอย่างมาก “เจ้าพูดว่าพระชายาผู้สำเร็จราชการแห่งต้าโจวจ่ายยาให้ทุกคนดื่ม ก่อนที่มันจะระบาดรุนแรงงั้นรึ?”

“ข้าพูดผิดหรือขอรับ?” เจ้าหน้าที่กล่าว

ฉินโจวโมโหอย่างมาก “มู่หรงเจี๋ย เซี่ยจื่ออัน ข้าจะไว้ชีวิตพวกเจ้าได้อย่างไร?”

ฉินโจวหันกลับไปถามทหารที่อยู่ข้างหลัง “ตอนนี้เซี่ยจื่ออันยังอยู่ที่หมู่บ้านมู่ไจ้ใช่หรือไม่?”

“รายงานท่านแม่ทัพ ข้าได้ยินว่าเช่นนั้นขอรับ” ทหารตอบ

“ไป ไปที่หมู่บ้านมู่ไจ้กัน!” ฉินโจวกล่าวด้วยความเคร่งขรึม

เจ้าหน้าที่โพล่งออกมาอย่างรวดเร็ว “ท่านแม่ทัพ การที่ท่านไปยังหมู่บ้านมู่ไจ้นับเป็นเรื่องดี นอกจากนี้ยังมีหมอหลวงจากกรมฮุ่ยหมินอยู่ที่นั่นด้วย ข้าได้ยินมาว่าที่นั่นตกอยู่ภายใต้การควบคุมของเซี่ยจื่ออัน และนางก็จ่ายเงินให้พวกเขาเป็นรายวัน ตอนนี้เหล่าชาวบ้านถูกปลูกฝังความเชื่อผิด ๆ และยังถูกทำให้สับสนอีกด้วย ดังนั้นตอนนี้ชาวบ้านหมู่บ้านมู่ไจ้จึงเลื่อมใสนางอย่างมาก ยิ่งไปกว่านั้น นางยังสั่งให้ชาวบ้านที่นั่นไปยังเมืองชี่ เพื่อตามหาญาติของท่านแม่ทัพ และขอให้พวกเขาโน้มน้าวใจตระกูลฉินให้เชื่อตน”

“เจ้ารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร?” ทหารมองอีกฝ่ายขณะเอ่ยถาม

“ลูกพี่ลูกน้องของข้าเป็นหมอที่เคยถูกส่งไปประจำการอยู่ที่หมู่บ้านมู่ไจ้ เขาเพิ่งจะหนีออกมาเมื่อคืนนี้และมาหาข้า หากท่านแม่ทัพไม่เชื่อ ก็ไปที่บ้านของข้า แล้วถามเขาได้ขอรับ” เจ้าหน้าที่ตอบ

ฉินโจวออกคำสั่ง “นำทางไป”

ฉินโจวเป็นคนที่ยึดหลักข้อเท็จจริง และเนื่องจากต้องการตรวจสอบให้ละเอียด นางจึงต้องสอบสวนให้ถึงที่สุด

เจ้าหน้าที่ผู้นั้นเดินนำฉินโจวไปยังถนนชื่ออันที่อยู่ทางทิศตะวันตกของเมืองอันเฉิง ที่นี่ยังมีชาวบ้านอาศัยอยู่ประปราย เพราะบ้านเรือนในละแวกนี้ได้รับผลกระทบไม่รุนแรง จึงไม่เห็นศพเกลื่อนกลาด

เจ้าหน้าที่เปิดประตูบ้าน และเห็นว่าร่างหนึ่งกำลังซ่อนตัวอยู่ข้างใน

เจ้าหน้าที่กล่าวอย่างรวดเร็ว “ลูกพี่ลูกน้อง ข้าเอง... ข้ากลับมาแล้ว”

หลังจากที่เจ้าหน้าที่พูดจบ เขาก็หันไปกล่าวกับฉินโจวว่า “ท่านแม่ทัพโปรดอภัยให้ข้าด้วย ก่อนหน้านี้ลูกพี่ลูกน้องของข้าเจอเรื่องสะเทือนใจเล็กน้อย เขาจึงหวาดกลัวคนแปลกหน้าน่ะขอรับ”

ไม่นาน ชายคนหนึ่งก็ชะโงกหน้าออกมาจากหลังกองฟืน ซึ่งอายุราว ๆ สามสิบกว่าปี

ใบหน้าของเขาได้รับบาดเจ็บจนบวมฉึ่ง ขณะที่ปากอ้ากว้างจนสามารถเห็นว่าฟันหน้าของเขาหายไปสองซี่พร้อมกับเลือดที่ยังคงติดอยู่ ซึ่งแสดงให้เห็นว่ามันเพิ่งหักได้ไม่นาน

เขาก้าวออกมาแล้วเดินสำรวจไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง เมื่อเห็นฉินโจว ดวงตาของเขาพลันเปล่งประกาย ก่อนคุกเข่าลงกับพื้นอย่างแรง “ท่านแม่ทัพใช่หรือไม่? ช่วยด้วย ช่วยชีวิตข้าน้อยด้วยขอรับ”

เมื่อเห็นอาการบาดเจ็บบนใบหน้าของอีกฝ่าย ฉินโจวก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “ท่านเป็นหมอจากกรมฮุ่ยหมินใช่หรือไม่? เกิดอะไรขึ้น? ใครเป็นคนทำร้ายท่าน?”