ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1148

ฉินโจวครุ่นคิดอย่างละเอียดอยู่ครู่หนึ่ง ความจริงแล้วนางไม่เชื่อว่าอ๋องฉีจะยกทัพมาที่เมืองหลวงเพื่อก่อกบฏ ทว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากอ๋องฉีถูกมู่หรงเจี๋ยยุยง?

อ๋องฉีแสดงความสวามิภักดิ์ตลอดหลายปีที่ผ่านมา โดยอ้างว่าทำเพื่อสันติภาพ ความสงบสุขไม่ใช่สิ่งที่จะได้มาโดยง่าย เนื่องจากเป่ยโม่มีกองกำลังทหารที่แข็งแกร่ง แม้พวกเขาจะไม่รุกรานแคว้นอื่น แต่คนเหล่านั้นก็ยังคงคิดว่าเป่ยโม่คือภัยคุกคาม

อ๋องฉีไม่เข้าใจในเรื่องนี้ เขามักป่าวประกาศว่าตนต้องการอยู่ร่วมกับแคว้นอื่นอย่างสันติ ทว่าแคว้นอื่นจะยอมอยู่ร่วมกับพวกเขาอย่างสันติหรือไม่? ไม่มีผู้ใดต้องการสงครามหรอก

“เซี่ยจื่ออันบอกว่าโรคระบาดชนิดนี้เรียกว่ากาฬโรค มันเป็นโรคติดต่อที่มาจากหนูและหมัด เมื่อแพร่กระจายออกไปแล้ว ประชาชนในเป่ยโม่จะติดโรคนี้ และไม่เพียงแค่เป่ยโม่เท่านั้น แต่ยังรวมไปถึงแคว้นใกล้เคียงที่จะติดเชื้อโรคด้วยเช่นกัน ท่านลองไตร่ตรองดูสิว่า หากคำพูดเหล่านี้ถูกเผยแพร่ไปยังแคว้นเหล่านั้น พวกเขาจะคิดกับเราอย่างไร?”

ฉินโจวตอบ “ฮองเฮาทรงอย่ากังวลไปเลย ไม่มีใครเชื่อคำพูดของนางหรอกเพคะ”

สิ้นคำ ฉินโจวก็เหลือบมองฮองเฮาเฉา นางมีไหวพริบอย่างมาก จึงรู้ว่าอีกฝ่ายก็ฉลาดไม่แพ้กัน ฮองเฮาเฉาไม่จำเป็นต้องใส่ใจคำพูดไร้สาระเหล่านั้น แต่นางกลับจงใจกล่าวคำเหล่านั้นออกมาต่อหน้าฉินโจว ซึ่งทำให้รู้สึกแปลกประหลาดไม่น้อย

อย่างไรก็ตาม นางและฮองเฮาเฉาคุ้นเคยกันมาเป็นเวลานาน แม้คำพูดของอีกฝ่ายจะทำให้นางประหลาดใจ แต่ก็ไม่ได้คิดจริงจังนัก

หลังจากสังเกตคำพูดและท่าทางของอีกฝ่าย ฮองเฮาเฉาก็รู้ทันทีว่าตนไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก นางจึงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เอาล่ะ เลิกพูดถึงเรื่องนี้เถอะ พวกเรามาดื่มกันดีกว่า”

“เพคะ หม่อมฉันขอถวายพระพรฮองเฮา!” ฉินโจวกำจัดข้อสงสัยแล้วยกจอกสุราขึ้น

ก่อนที่จะออกจากพระราชวัง ฮองเฮาเฉาก็เตือนนางว่า “ระหว่างที่ท่านนายพลอยู่ในเมืองหลวง ได้โปรดระมัดระวังด้วย เพราะเราไม่รู้ว่าตอนนี้มู่หรงเจี๋ยอยู่ที่ใด หากเขาทำอย่างที่พระสนมอี๋รายงานจริง มู่หรงเจี๋ยก็อาจจะโจมตีนายพลได้ทุกเมื่อ และหากมีอะไรเกิดขึ้นกับท่าน กองทัพเป่ยโม่จะต้องสูญเสียแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ ไม่ต่างกับฝูงมังกรที่ไร้หัว ดังนั้นพวกเราจะต้องโดนสังหารกันหมดเป็นแน่”

ฉินโจวคลี่ยิ้มเล็กน้อย ก่อนกล่าวด้วยรังสีอาฆาต “เช่นนั้นหม่อมฉันก็อยากจะรู้จริง ๆ ว่ามู่หรงเจี๋ยจะก่อปัญหาอะไรในเป่ยโม่ของเราเพคะ”

สิ้นคำ นางก็ประสานหมัดทำความเคารพแล้วเดินกลับไป

ฮองเฮาเฉายืนอยู่บนบันไดหินของศาลา ขณะมองแผ่นหลังของฉินโจวพร้อมยกยิ้มมุมปาก

นางยกมือขึ้นช้า ๆ ก่อนทิ้งมันลงข้างตัว