ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 120

"ท่านอ๋อง..." องครักษ์ชะงักและมองไปที่เขา ไม่ใช่ว่าเขารู้เหตุผลแล้วเหรอ?

อ๋องอันก้าวเท้ายาว ๆออกไป "มีเหตุผลก็จริง แต่ข้าไม่สนเหตุผลอยู่แล้ว"

องครักษ์ติดตามเขาออกไป "แต่ว่า เซี่ยจื่ออานผู้นี้ไม่มีอะไรมอบให้ท่านเลย ท่านจะช่วยนางโดยไม่มีเงื่อนไขหรือพ่ะย่ะค่ะ?"

"เจ้าไม่ได้ยินที่นางพูดเหรอ ว่านางไม่มีอะไรทั้งนั้น?"

"แต่..." องครักษ์ไม่เข้าใจเขาจริง ๆ ก่อนหน้านี้มีคนมาขอความช่วยเหลือจากเขา เขาก็ยังไม่ยอมเจอหน้า ขนาดพวกเขายกหีบสมบัติเข้ามา เขายังไม่ชายตามองเลย

"พูดไร้สาระอะไร? นี่ไม่ใช่เรื่องที่ดีหรอกเหรอ? ข้าพร้อมจะช่วยเหลือคนมาโดยตลอด" อ๋องอันกล่าวอย่างเก็บอาการ

องครักษ์ต้าจินสูดหายใจแรง ไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

จื่ออานหายมาอยู่ในจวนอ๋องอันอย่างนี้ แม้กระทั่งประโยคเดียวนางก็ไม่พูดแทรกขึ้นมา เพียงแต่มองตามหลังอ๋องอันอย่างมึน ๆ นางออกไปยืนอยู่ที่ด้านหน้าระเบียง ไม่รู้ว่าควรไปหรืออยู่ที่นี่ต่อ

มีร่างหนึ่งเดินออกมาจากทางเดินที่คดเคี้ยว สวมชุดสีแดง แดงจนแสบตา เหมือนเจ้าสาว นางก็คือสตรีที่เพิ่งเจอเมื่อครู่นี้ นางเปลี่ยนชุดแล้ว

สีฉูดฉาดแบบนี้ ทำให้จื่ออานรู้สึกสดใส มันดีมากจริง ๆ อย่างน้อย ๆ ดูแล้วก็สบายตาดี

"เจ้าชื่อว่าอะไร?" สตรีนางนั้นมองจื่ออานหัวจรดเท้าอย่างไม่สุภาพ แล้วก็กล่าวถามนางอย่างไร้มารยาทเช่นกัน

ดูเหมือนว่าจะเคยชินกับการแสดงกริยาเย่อหยิ่งยโส หลังจากที่ถามจื่ออานแล้ว ก็เดินเข้าไปนั่ง ท่าทางจองหอง

"ข้าชื่อเซี่ยจื่ออาน" จื่ออานไม่รู้ว่าคนที่อยู่เบื้องหน้านางเป็นใคร เพียงแค่ดูจากความเจ้ายศเจ้าอย่างและชุดที่สวมใส่ก็พอจะดูออกว่า นางเป็นคนที่ร่ำรวย และมีคนเคารพนับหน้าถือตา

นางมาอยู่ที่จวนอ๋องอัน หรือว่าจะเป็นคนรักของเขา?

ก็ไม่น่าแปลกใจ อ๋องอันก็อายุสามสิบกว่า ๆ เกือบจะสี่สิบ ก็ควรจะอภิเษกสมรสได้แล้ว

ถึงกับสาบานว่าชั่วชีวิตนี้จะไม่อภิเษกกับใคร เป็นไปได้ว่าตอนนั้นอายุยังน้อย และเหลาะแหละอยู่ พอเป็นผู้ใหญ่แล้ว ก็เลยรู้สึกว่าตนเองเองนั้นโง่เขลามาก

จื่ออานถึงไม่เคยเชื่อปณิธานที่ว่ารักไม่มีวันเปลี่ยนแปลง

"เซี่ยจื่ออาน? ผู้ที่ถอนหมั้นคนนั้นน่ะเหรอ?" สตรีนางนั้นมองจื่ออานด้วยท่าทางที่ดูอยากรู้อยากเห็นในทันที พูดเบา ๆ พลางถอนหายใจ "นึกไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะงดงามถึงเพียงนี้"

จื่ออานไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เดิมทีคิดว่าสตรีผู้นี้พอรู้ว่านางคือเซี่ยจื่ออานผู้ที่ถอนหมั้นก็จะดูถูกเหยียดหยามนาง นึกไม่ถึงเลยว่า สายตาที่มองมายังนางจะดูชื่นชม สายตาแบบนั้น ถ้าดูไม่ผิด คือความยกย่องนับถือ?

“ก็คือจื่ออานคนที่ถอนหมั้นจนทำให้ผู้คนเกลียดชังผู้นั้น" จื่ออานพูดแขวะตนเอง

สตรีผู้นี้ยกมือขึ้น "คนพวกนั้นปากเน่าเหม็น จะไปสนคำพูดเลว ๆ ที่พวกนั้นพูดออกมาทำไม ตัวเองมีความสุขก็พอแล้ว"

จื่ออานรู้สึกชอบสตรีผู้นี้ในทันที "ไม่ทราบว่าท่านคือ?"

สตรีผู้นี้ดึงมือของนางไป "ข้าชื่อ มู่หรงจ้วงจ้วง เจ้าเรียกข้าจ้วงจ้วงก็ได้"

จื่ออานพูดอ่าออกมา จื่ออานมองนางอย่างประหลาดใจ จากนั้นก็รีบคำนับ "หม่อมฉันขอคำนับองค์หญิงเจิ้นกั๋ว"

เรื่องราวในยุคนี้สำหรับจื่ออานแล้ว แม้ว่าจะไม่ค่อยจำได้มากนัก แต่ว่าในหัวมีข้อมูลขององค์หญิงเจิ้นกั๋วผู้นี้อยู่

เมื่อกี้ได้ยินอ๋องอันเรียกนางว่ากูหน่ายนาย เดิมทีคิดว่าพูดเล่น นึกไม่ถึงเลยว่าจะเป็นจริง

มู่หรงจ้วงจ้วงชื่อนี้ ถ้าใครได้ยินก็อยากจะหัวเราะ แต่ว่าฮุ่ยจู่กลับกลับคาดหวังในตัวบุตรสาวคนเล็กผู้นี้มากที่สุด เพียงหวังให้นางเติบโตอย่างแข็งแรง

ฮุ่ยจู่คือปู่ของมู่หรงเจี๋ย เขาคือองค์จักรพรรดิที่ได้ล่วงลับไปแล้ว ตอนที่เขาอายุเจ็ดสิบกว่าปี หนึ่งปีก่อนที่เขาจะจากโลกนี้ไป เขาได้ให้กำเนิดมู่หรงจ้วงจ้วง นางเปรียบเสมือนสมบัติอันล้ำค่าที่สุดของเขา ความเจ็บป่วยในตอนนั้นก็หายดีไปกว่าครึ่ง

เมื่อกำเนิดชีวิตใหม่ ทำให้เขาอดทนต่อความเจ็บป่วยต่อไปอีกครึ่งปีหลังจากนั้นเขาลาโลกนี้ไป

ก่อนที่ฮุ่ยจู่จะล่วงลับ นอกจากสั่งเสียเรื่องงานบ้านงานเมือง ยังพูดเจาะจงถึงองค์หญิงน้อยผู้นี้ เจ้าเสื้อคลุมบุนวมตัวน้อยของเขา

เขาทิ้งเจตจำนงสุดท้ายเอาไว้ ไม่ให้ใครไปวุ่นวายกับชีวิตของมู่หรงจ้วงจ้วง หลังจากที่นางเติบเป็นผู้ใหญ่แล้ว นางต้องการใช้ชีวิตเช่นไรก็ให้นางใช้อย่างนั้น

หลังจากที่ฮุ่ยจู่จากไป พี่ชายคนโตของมู่หรงจ้วงจ้วงก็ขึ้นครองบัลลังก์ต่อเป็นจักรพรรดิพระองค์แรก และแต่งตั้งให้มู่หรงจ้วงจ้วงเป็นองค์หญิงเจิ้นกั๋ว

หลังจากองค์จักรพรรดิพระองค์ก่อนลาโลกนี้ไป จวบจนถึงตำแหน่งองค์จักรพรรดิในปัจจุบันนี้ องค์จักรพรรดิองค์ปัจจุบันที่ทรงประชวรหนักอยู่ตอนนี้ก็คือหลานของมู่หรงจ้วงจ้วง หลังจากที่เขาขึ้นครองราช เขาก็แต่งตั้งให้นางเป็นองค์หญิงต้าเจิ้นกั๋วจ่าง

จื่ออานไม่ค่อยรู้เรื่องสายสัมพันธ์ที่แสนวุ่นวายสับสนในราชวงศ์เท่าไหร่นัก

ก็เหมือนกับมู่หรงเจี๋ยที่ความจริงแล้วอายุเพิ่งจะยี่สิบกว่าปี อายุมากกว่าอ๋องเหลียงและองค์รัชทายาทไม่กี่ปี แต่กลับมีฐานะเป็นเสด็จอา

องค์หญิงใหญ่ผู้นี้เป็นเสด็จอาของมู่หรงเจี๋ย แต่กลับอ่อนกว่าองค์จักรพรรดิในตอนนี้ยี่สิบกว่าปี และอ่อนกว่าอ๋องอันสิบกว่าปี