ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 120

"ท่านอ๋อง..." องครักษ์ชะงักและมองไปที่เขา ไม่ใช่ว่าเขารู้เหตุผลแล้วเหรอ?

อ๋องอันก้าวเท้ายาว ๆออกไป "มีเหตุผลก็จริง แต่ข้าไม่สนเหตุผลอยู่แล้ว"

องครักษ์ติดตามเขาออกไป "แต่ว่า เซี่ยจื่ออานผู้นี้ไม่มีอะไรมอบให้ท่านเลย ท่านจะช่วยนางโดยไม่มีเงื่อนไขหรือพ่ะย่ะค่ะ?"

"เจ้าไม่ได้ยินที่นางพูดเหรอ ว่านางไม่มีอะไรทั้งนั้น?"

"แต่..." องครักษ์ไม่เข้าใจเขาจริง ๆ ก่อนหน้านี้มีคนมาขอความช่วยเหลือจากเขา เขาก็ยังไม่ยอมเจอหน้า ขนาดพวกเขายกหีบสมบัติเข้ามา เขายังไม่ชายตามองเลย

"พูดไร้สาระอะไร? นี่ไม่ใช่เรื่องที่ดีหรอกเหรอ? ข้าพร้อมจะช่วยเหลือคนมาโดยตลอด" อ๋องอันกล่าวอย่างเก็บอาการ

องครักษ์ต้าจินสูดหายใจแรง ไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

จื่ออานหายมาอยู่ในจวนอ๋องอันอย่างนี้ แม้กระทั่งประโยคเดียวนางก็ไม่พูดแทรกขึ้นมา เพียงแต่มองตามหลังอ๋องอันอย่างมึน ๆ นางออกไปยืนอยู่ที่ด้านหน้าระเบียง ไม่รู้ว่าควรไปหรืออยู่ที่นี่ต่อ

มีร่างหนึ่งเดินออกมาจากทางเดินที่คดเคี้ยว สวมชุดสีแดง แดงจนแสบตา เหมือนเจ้าสาว นางก็คือสตรีที่เพิ่งเจอเมื่อครู่นี้ นางเปลี่ยนชุดแล้ว

สีฉูดฉาดแบบนี้ ทำให้จื่ออานรู้สึกสดใส มันดีมากจริง ๆ อย่างน้อย ๆ ดูแล้วก็สบายตาดี

"เจ้าชื่อว่าอะไร?" สตรีนางนั้นมองจื่ออานหัวจรดเท้าอย่างไม่สุภาพ แล้วก็กล่าวถามนางอย่างไร้มารยาทเช่นกัน

ดูเหมือนว่าจะเคยชินกับการแสดงกริยาเย่อหยิ่งยโส หลังจากที่ถามจื่ออานแล้ว ก็เดินเข้าไปนั่ง ท่าทางจองหอง

"ข้าชื่อเซี่ยจื่ออาน" จื่ออานไม่รู้ว่าคนที่อยู่เบื้องหน้านางเป็นใคร เพียงแค่ดูจากความเจ้ายศเจ้าอย่างและชุดที่สวมใส่ก็พอจะดูออกว่า นางเป็นคนที่ร่ำรวย และมีคนเคารพนับหน้าถือตา

นางมาอยู่ที่จวนอ๋องอัน หรือว่าจะเป็นคนรักของเขา?

ก็ไม่น่าแปลกใจ อ๋องอันก็อายุสามสิบกว่า ๆ เกือบจะสี่สิบ ก็ควรจะอภิเษกสมรสได้แล้ว

ถึงกับสาบานว่าชั่วชีวิตนี้จะไม่อภิเษกกับใคร เป็นไปได้ว่าตอนนั้นอายุยังน้อย และเหลาะแหละอยู่ พอเป็นผู้ใหญ่แล้ว ก็เลยรู้สึกว่าตนเองเองนั้นโง่เขลามาก

จื่ออานถึงไม่เคยเชื่อปณิธานที่ว่ารักไม่มีวันเปลี่ยนแปลง

"เซี่ยจื่ออาน? ผู้ที่ถอนหมั้นคนนั้นน่ะเหรอ?" สตรีนางนั้นมองจื่ออานด้วยท่าทางที่ดูอยากรู้อยากเห็นในทันที พูดเบา ๆ พลางถอนหายใจ "นึกไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะงดงามถึงเพียงนี้"