ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 119

สตรีผู้นี้หวดแซ่ม้า จงใจยกมือขึ้นให้เหมือนกำลังจะหวดไปที่บนตัวจื่ออานยังไงยังงั้น บนหน้าผุดรอยยิ้มร้ายกาจขึ้นมา

ทว่าจื่ออานนิ่งสงบไม่เคลื่อนไหว นางอดไม่ได้ที่จะกล่าวออกมาอย่างเบื่อหน่าย "ไม่เห็นจะสนุกเลยสักนิดเดียว"

อ๋องอันที่เห็นจื่ออาน ก็เบี่ยงตัวลงจากม้า "เจ้ามาแล้วเหรอ? "

จื่ออานโค้งตัว "คับนับท่านอ๋อง"

"มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ?” คนเฝ้าประตูก้าวเข้ามาดึงม้า อ๋องอันตบหลังมันให้เขาพามันไป แล้วก็พูดกับสตรีคนนั้น "เจ้าเข้าไปก่อน เดี๋ยวข้าตามเข้าไป"

สตรีนางนี้กล่าวอย่างแง่งอน "เร็ว ๆ นะ ถ้าช้าล่ะก็ข้าจะฆ่าเจ้า”

อ๋องชินอันมองไปที่นาง "พอได้แล้ว อีกเดี๋ยวข้าตามไป จะกล้าให้กู่หน่ายนายของพวกเรารออยู่ลำพังได้อย่างไร?"

สตรีนางนี้หายใจแรง หันหลังแล้วเดินเข้าไป

อ๋องอันยกมือขึ้นลูบหัวตัวเอง แล้วกล่าวกับจื่ออาน "พาม้าไปผูกไว้ให้ดี เข้าไปข้างในกันเถอะ"

จื่ออานเจอกับตัวละครที่เหมือนกับนักรบ ในใจรู้สึกหวั่นเกรง ทำตามที่เขาพูดจื่ออานผูกม้าไว้ที่หน้าประตู ตามอ๋องอันเข้าไปด้านใน

องครักษ์ของอ๋องอันกล่าวต้อนรับ"ท่านอ๋องกลับมาแล้ว?"

"ต้าจิน สั่งคนให้ไปต้มชาหลงจิ่งมาให้คุณหนูใหญ่หน่อย" อ๋องอันก้าวเท้ายาว ๆ เข้าไปด้านใน ปากก็สั่งไปพลาง

"พ่ะย่ะค่ะ!" องครักษ์รับคำสั่ง เพียงว่าใบหน้ากลับดูประหลาดใจเล็กน้อย

จื่ออานเหลือบมองใบหน้าขององครักษ์ ในใจก็แอบสงสัย เขาประหลาดใจอะไร?

แน่นอนว่าจื่ออานไม่รู้ว่า สองสามปีมานี้อ๋องอันไม่รับแขกเลย กล่าวคือมีคนมาหาก็ไม่ได้ให้เตรียมชาให้ จากคำพูดของอ๋องอัน ถ้าเกิดเลี้ยงชา นั่นจะทำให้คน ๆ นี้คิดว่าตนเองเป็นคนสำคัญ และจะมารบกวนบ่อย ๆ

เข้ามาที่ห้องโถงใหญ่ อ๋องอันนั่งที่เก้าอี้นั่งไม้โบราณ ถอดแหวนออกจากนิ้วแล้วค่อย ๆ เช็ด เขาไม่ได้มองไปที่จื่ออาน และกล่าว "มีเรื่องอะไรเหรอ?”

จื่ออานลังเลเล็กน้อย ยังไม่รู้เลยว่าควรพูดดีไหม อ๋องอันก็พูดขึ้นมาอีก "ไม่ต้องพูดอ้อมค้อม ให้พูดเนื้อหาสำคัญ"

เมื่อจื่ออานได้ยินคำพูดของเขา นางก็เงยหน้าขึ้นและมองตรงไปที่อ๋องอัน "ท่านอ๋อง ที่หม่อมฉันมาที่นี่ก็เพราะมีเรื่องจะขอร้องเพคะ"

จื่ออานไม่พูดอะไร เพียงแต่มองไปที่เขาด้วยดวงตาที่กระตือรือร้น

อ๋องอันดื่มชาไปอึกนึง แล้วกล่าว "ได้ ครั้งนี้ข้าจะช่วยเจ้า เจ้ากลับไปเถิด"

เขายกมือขึ้น เรียกองค์รักษ์ "ต้าจิน เตรียมรถม้า"

องครักษ์ลังเลเล็กน้อยแล้วกล่าว "ท่านอ๋อง นี่คือเรื่องของจวนมหาเสนาบดี ท่านยื่นมือไปข้องเกี่ยวมันจะดูไม่ดีนะพ่ะย่ะค่ะ"

อ่องอันยืนขึ้น มึนงงเล็กน้อย เขามองไปที่องครักษ์ “เรื่องของครอบครัวผู้อื่นข้าไม่ควรยุ่งเกี่ยว ใช่หรือไม่?"

องครักษ์ตอบ "ใช่ พ่ะย่ะค่ะ อีกทั้งมหาเสนาบดีเซี่ยเพิ่งจะมาชวนท่านทะเลาะไปไม่ไม่นานมานี้ หากท่านยื่นมือเข้าไปข้องเกี่ยวในเวลานี้ คงจะไม่ใช่เรื่องที่ดีพ่ะย่ะค่ะ” จากคำพูดขององครักษ์ เรื่องนี้ไม่ควรไปเกี่ยวข้องด้วยสักนิดเดียว"

อ๋องอันพยักหน้า "มีเหตุผล จริง ๆ แล้วข้าไม่ควรยุ่งเกี่ยว ตอนนี้บุตรชายของพวกเขาก็ตายแล้ว หากข้าเข้าไปยุ่งเกี่ยว จะต้องทำให้พวกเขาสงสัยอย่างแน่นอน"

"ใช่ พ่ะย่ะค่ะ!" องครักษ์ถอนหายใจ แม้ว่าจะไม่ได้กลัวมหาเสนาบดีเซี่ย แต่ว่าเรื่องนี้มันไม่จำเป็น

จื่ออานรีบร้อนพูด เนื่องจากได้ยินที่อ๋องอันพูดกับองครักษ์ "เจ้ายังไม่ไปเตรียมรถม้าอีกเหรอ?"