ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 125

ณ เวลานี้ มีผู้มาเยือนคนหนึ่ง แต่งกายด้วยชุดหมังผาวสีดำ ทรงมงกุฎ คาดเอวด้วยเข็มขัดหยก บนหน้าผากมีรอยแผลเป็นลากยาวไปจนถึงกลางคิ้วข้างซ้าย ใบหน้าน่ารักที่ดูเด็ดเดี่ยว นัยน์ตามราวกับประกายไฟ

หลังจากที่เขาและองค์ชายอานผลัดเปลี่ยนกันส่งสายตาให้แล้ว เขาก็ยืนอยู่ข้าง ๆ จื่ออานไม่ทันสังเกตว่าเขานั้นใจจดใจจ่ออยู่กับการเย็บด้ายทีละเส้นทีละเส้นบนร่างกายของมู่หรงเจี๋ย

หัวของเธอนั้นชุ่มไปด้วยเหงื่อ มู่หรงจ้วงจ้วงจึงซับออกให้เธอ ราวกับว่าเป็นภรรยาคนหนึ่งที่คอยดูแลอยู่ข้าง ๆ

การเย็บแผลต่อเนื่องกันเป็นเวลาหนึ่งชั่วยาม ไม่ว่าจะมีฝีมือชำนาญมากแค่ไหน ก็ไม่สามารถต้านทานความล้าหลังของเครื่องมือได้

เมื่อจื่ออานยืนขึ้น ร่างกายก็ไม่สามารถประคองตัวได้ ตรงหน้ามืดสนิท จนแทบจะเป็นลมล้มพับไปกับพื้น

คนที่เพิ่งมายื่นมือออกมาพยุงตัวจื่ออานเอาไว้ และกล่าวเรียบ ๆ “ระวังหน่อย”

จื่ออานเย็บแผลจนมือทั้งสองข้างนั้นสั่นไปหมด พอวางไว้บนข้อมือของเขาคนนั้น ก็หยุดสั่นไม่ได้

ใบหน้าของเธอนั้นเป็นประเภทที่ว่าหมองมัวและซีดขาว เมื่อเหลือบมองเขา ก็นึกขึ้นมาได้ทันทีว่าการที่ชายหญิงถูกเนื้อต้องตัวกันเป็นเรื่องที่ไม่ดี เธอจึงรีบปล่อยตัวเขาทันที

มู่หรงจ้วงจ้วงยกเก้าอี้มาให้จื่ออานนั่ง และยังส่งน้ำมาให้เธอดื่มอย่างรู้ใจ จากนั้นก็มองจื่ออานด้วยน้ำตา “เจ้าเจ็ดเป็นอย่างไรบ้าง?”

จื่ออานดื่มน้ำในแก้วจนหมด จากนั้นก็วางแก้วลงแล้วผสานมือทั้งสองข้างไว้ เพื่อควบคุมความสั่น เมื่อได้ฟังคำถามของมู่หรงจ้วงจ้วง ทุกคนต่างพากันรอคำตอบจากเธอ

เขาเป็นยังไงบ้าง?

เธอเองก็ไม่รู้เลย

เธอหันกลับไปมองเขาด้วยสายตาที่ว่างเปล่า เขาแน่นิ่งราวกับตุ๊กตาที่พังไปแล้ว ถึงขนาดนั้นว่าแม้แต่ลมหายใจก็มองไม่เห็น

“หลังจากเวลาครึ่งชั่วยาม ข้าจะลงเข็มบนจุดฝังเข็มให้เขา” เธอไม่อยากอธิบายว่าจะแทงเข้าไปที่ไขกระดูกด้านหลังของเขา เพื่อไปกระตุ้นเซลล์ต้นกำเนิดเม็ดเลือดให้สร้างเลือด เมื่อบอกพวกเขาไปว่าจะลงเข็มบนจุดฝังเข็ม พวกเขาจะได้ไม่มาซักไซ้อีก

มู่หรงจ้วงจ้วงถามด้วยเสียงอันสั่นเครือว่า “เจ้าเจ็ดจะตายไหม?”

จื่ออานมองมาที่นาง พอจะเปิดปากพูด กลับไม่รู้ว่าจะตอบนางอย่างไรดี

มู่รงจ้วงจ้วงเอ่ยถามจื่ออานว่า “โสมใช้ได้งั้นรึ? ที่ตำหนักข้ามีโสมอยู่เป็นกอง แล้วก็บัวหิมะ และก็ยังมีสมุนไพรหายากอีกมากมายเลย”

จื่ออานกล่าว “โสมใช้ได้ ช่วยเติมเลือดลม”

ทางที่ดีที่สุดคือถ่ายเลือด หากถ่ายเลือดไม่ได้ ก็ทำได้เพียงแต่ใช้ยา

เซียวท่ากลับมาแล้ว เขามายืนอยู่ข้างเตียง แล้วมองมู่หรงเจี๋ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึม รอยแผลเป็นบนหน้าผากที่ลากยาวไปจนถึงระหว่างคิ้วนั้นบิดเบี้ยว เรียกให้คนที่มองดูแล้วไม่ได้รู้สึกโหดร้าย แต่กลับเพิ่มความน่าเกรงขามเข้าไปอีก

“มีคนบาดเจ็บกี่คน? มีคนตายไหม?” องค์ชายอานก้าวเข้ามาถาม

เซียวท่ากล่าว “ตายไปหกคน ส่วนที่เหลือก็บาดเจ็บกันหมด ตอนที่ข้ารีบไปถึง พวกเขาก็ถูกซุ่มโจมตีแล้ว”

“ช่างเป็นแผนการที่ชั่วร้ายนัก!” องค์ชายอานกล่าวไปพลางกัดฟันแน่น