สรุปตอน บทที่ 125 – จากเรื่อง ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ โดย จูน
ตอน บทที่ 125 ของนิยายโรแมนติกเรื่องดัง ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ โดยนักเขียน จูน เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
ณ เวลานี้ มีผู้มาเยือนคนหนึ่ง แต่งกายด้วยชุดหมังผาวสีดำ ทรงมงกุฎ คาดเอวด้วยเข็มขัดหยก บนหน้าผากมีรอยแผลเป็นลากยาวไปจนถึงกลางคิ้วข้างซ้าย ใบหน้าน่ารักที่ดูเด็ดเดี่ยว นัยน์ตามราวกับประกายไฟ
หลังจากที่เขาและองค์ชายอานผลัดเปลี่ยนกันส่งสายตาให้แล้ว เขาก็ยืนอยู่ข้าง ๆ จื่ออานไม่ทันสังเกตว่าเขานั้นใจจดใจจ่ออยู่กับการเย็บด้ายทีละเส้นทีละเส้นบนร่างกายของมู่หรงเจี๋ย
หัวของเธอนั้นชุ่มไปด้วยเหงื่อ มู่หรงจ้วงจ้วงจึงซับออกให้เธอ ราวกับว่าเป็นภรรยาคนหนึ่งที่คอยดูแลอยู่ข้าง ๆ
การเย็บแผลต่อเนื่องกันเป็นเวลาหนึ่งชั่วยาม ไม่ว่าจะมีฝีมือชำนาญมากแค่ไหน ก็ไม่สามารถต้านทานความล้าหลังของเครื่องมือได้
เมื่อจื่ออานยืนขึ้น ร่างกายก็ไม่สามารถประคองตัวได้ ตรงหน้ามืดสนิท จนแทบจะเป็นลมล้มพับไปกับพื้น
คนที่เพิ่งมายื่นมือออกมาพยุงตัวจื่ออานเอาไว้ และกล่าวเรียบ ๆ “ระวังหน่อย”
จื่ออานเย็บแผลจนมือทั้งสองข้างนั้นสั่นไปหมด พอวางไว้บนข้อมือของเขาคนนั้น ก็หยุดสั่นไม่ได้
ใบหน้าของเธอนั้นเป็นประเภทที่ว่าหมองมัวและซีดขาว เมื่อเหลือบมองเขา ก็นึกขึ้นมาได้ทันทีว่าการที่ชายหญิงถูกเนื้อต้องตัวกันเป็นเรื่องที่ไม่ดี เธอจึงรีบปล่อยตัวเขาทันที
มู่หรงจ้วงจ้วงยกเก้าอี้มาให้จื่ออานนั่ง และยังส่งน้ำมาให้เธอดื่มอย่างรู้ใจ จากนั้นก็มองจื่ออานด้วยน้ำตา “เจ้าเจ็ดเป็นอย่างไรบ้าง?”
จื่ออานดื่มน้ำในแก้วจนหมด จากนั้นก็วางแก้วลงแล้วผสานมือทั้งสองข้างไว้ เพื่อควบคุมความสั่น เมื่อได้ฟังคำถามของมู่หรงจ้วงจ้วง ทุกคนต่างพากันรอคำตอบจากเธอ
เขาเป็นยังไงบ้าง?
เธอเองก็ไม่รู้เลย
เธอหันกลับไปมองเขาด้วยสายตาที่ว่างเปล่า เขาแน่นิ่งราวกับตุ๊กตาที่พังไปแล้ว ถึงขนาดนั้นว่าแม้แต่ลมหายใจก็มองไม่เห็น
“หลังจากเวลาครึ่งชั่วยาม ข้าจะลงเข็มบนจุดฝังเข็มให้เขา” เธอไม่อยากอธิบายว่าจะแทงเข้าไปที่ไขกระดูกด้านหลังของเขา เพื่อไปกระตุ้นเซลล์ต้นกำเนิดเม็ดเลือดให้สร้างเลือด เมื่อบอกพวกเขาไปว่าจะลงเข็มบนจุดฝังเข็ม พวกเขาจะได้ไม่มาซักไซ้อีก
มู่หรงจ้วงจ้วงถามด้วยเสียงอันสั่นเครือว่า “เจ้าเจ็ดจะตายไหม?”
จื่ออานมองมาที่นาง พอจะเปิดปากพูด กลับไม่รู้ว่าจะตอบนางอย่างไรดี
มู่รงจ้วงจ้วงเอ่ยถามจื่ออานว่า “โสมใช้ได้งั้นรึ? ที่ตำหนักข้ามีโสมอยู่เป็นกอง แล้วก็บัวหิมะ และก็ยังมีสมุนไพรหายากอีกมากมายเลย”
จื่ออานกล่าว “โสมใช้ได้ ช่วยเติมเลือดลม”
ทางที่ดีที่สุดคือถ่ายเลือด หากถ่ายเลือดไม่ได้ ก็ทำได้เพียงแต่ใช้ยา
เซียวท่ากลับมาแล้ว เขามายืนอยู่ข้างเตียง แล้วมองมู่หรงเจี๋ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึม รอยแผลเป็นบนหน้าผากที่ลากยาวไปจนถึงระหว่างคิ้วนั้นบิดเบี้ยว เรียกให้คนที่มองดูแล้วไม่ได้รู้สึกโหดร้าย แต่กลับเพิ่มความน่าเกรงขามเข้าไปอีก
“มีคนบาดเจ็บกี่คน? มีคนตายไหม?” องค์ชายอานก้าวเข้ามาถาม
เซียวท่ากล่าว “ตายไปหกคน ส่วนที่เหลือก็บาดเจ็บกันหมด ตอนที่ข้ารีบไปถึง พวกเขาก็ถูกซุ่มโจมตีแล้ว”
“ช่างเป็นแผนการที่ชั่วร้ายนัก!” องค์ชายอานกล่าวไปพลางกัดฟันแน่น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์
ไม่อัพแล้วเหรอคะ...
โอโย่คู่ตัวร้าย...
อ๋องเหลียงน่ะถูกแล้ว ไม่ใช่จักรพรรดิเหลียง...
สามีภรรยาคู่นี้ จะมีช่วงเวลาสงบสุขดีดีบ้างไม่ได้เลยหรือไงกัน สงสารอ่า...