ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 130

จื่ออานค้นพบว่าผงโสมที่อยู่บนนิ้วมือของเขา ทำให้เธอมีความรู้สึกเหมือนภาพลวงตา เขาใช้นิ้วมือบดโสมให้เป็นผง

หลังจากที่เทผงโสมผสมกับน้ำแล้ว จากนั้นให้ดื่มลงไป

หลังจากเสร็จสิ้นขั้นตอนสุดท้ายนี้แล้ว จื่ออานก็มองไปที่ทุกคน “ข้าได้ทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้แล้ว ตอนนี้ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับจิตใจของเขาเอง”

คำพูดนี้ทำให้ทุกคนหวาดหวั่น

หมอจากสำนักฮุ้ยหมินก้าวไปข้างหน้าจับชีพจร หลังจากเสร็จสิ้น เขาก็ถอนหายใจอย่างหนัก “สถานการณ์ยังไม่ดี สัญญาณชีพจรเริ่มอ่อนลงเรื่อย ๆ แล้ว”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ มู่หรงจ้วงจ้วงแอบหันไปเช็ดน้ำตา

องค์ชายอานและเซียวท่ามีหน้าตาที่ดูวิตก ซูชิงกระทืบเท้าด้วยความโกรธ และพูดอย่างดุเดือดว่า “ถ้าท่านอ๋องเป็นอะไรไป ข้าซูชิงจะต่อสู้ให้ถึงชีวิต และข้าก็จะทำให้คนปลิ้นปล้อนกลับกลอกนี้ตาย”

เซียวท่ากล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “ซูชิง ได้โปรดสงบลงก่อนเถิด”

ซูชิงพูดอย่างโกรธเคืองว่า “ไม่มีทางที่จะสงบลงได้หรอก นี่มันเป็นเกมตั้งแต่ต้นจนจบ ทำไมพวกเราถึงยังมองไม่ออกกันอีก มันคงจะดูโง่มากเลยสินะ?”

องค์ชายอานพูดอย่างเฉยเมยว่า “พูดตอนนี้มันก็ไม่มีประโยชน์แล้ว เจ้าควรออกไปสงบอารมณ์ก่อน เพื่อไม่ให้กระทบกระเทือนกับทุกคน”

ซูชิงเหลือบมองมู่หรงเจี๋ยที่อยู่บนเตียงด้วยสีหน้าเศร้าใจ หันหลังกลับและเดินออกไป

จื่ออานเขียนใบสั่งยาและส่งให้หมอ “เอาใบสั่งยานี้ไปให้เจ้าพนักงานร้านขายยาสมุนไพรจีน”

หมอมองดูอยู่ครู่หนึ่งก็พบว่ามียาบางชนิด เช่น ฮวงเหลียน ฮยูซิงช่าว เปลือกของดอกโบตั๋นเป็นต้น ยาเหล่านี้ แทบจะไม่ได้รักษาบาดแผลใด แม้แต่ซานชีก็ไม่สอดคล้องกัน เขาอดไม่ได้ที่จะถามว่า “ใบสั่งยานี้ถูกต้องใช่หรือไม่? ไม่ว่าอย่างไรก็ตามมันจำเป็นต้องใช้ซานชีใช่ไหม?”

“ซานชีนอกจากจะกินแล้ว ซานชีไม่ทำให้ทรมาน แค่บดให้เป็นผงแล้วกินเข้าไป ยาในใบสั่งยานี้มีฤทธิ์ต้านแบคทีเรียและต้านการอักเสบ สิ่งที่เราต้องทำได้ในตอนนี้คือป้องกันการติดเชื้อที่บาดแผล ไม่ทำให้เกิดไข้สูง และภาวะติดเชื้อ”

“ห๊ะ?” หมอยอมรับทฤษฎีนี้ไม่ได้ แม้ว่ายาเหล่านี้จะสามารถเพิ่มการบาดเจ็บจากภายนอกได้ แต่ก็ไม่ควรเป็นปัจจัยหลัก

“ไปเถอะ” จื่ออานพูดอย่างเหนื่อยหน่าย

องค์ชายอานถามว่า “แล้วตอนนี้เจ้าสามารถทำอะไรได้บ้าง?”

จื่ออานส่ายหัว “ไม่สามารถทำอะไรได้”

องค์ชายอานได้ยินดังนั้น จึงตรัสกับมู่หรงจ้วงจ้วงว่า “ท่านพี่ ส่งนางกลับไป และดูจนกว่านางจะเข้านอน”

มู่หรงจ้วงจ้วงกล่าวว่า “ตกลง พวกเจ้าก็รอดูอยู่ที่นี่ก็แล้วกัน ถ้าหากมีสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด แจ้งให้ข้ารู้ทันที”

จื่ออานไม่อยากไป แต่ในขณะที่มู่หรงจ้วงจ้วงลากเธอออกไป เธออยากจะกลับไปเอากล่องยาและตรวจดูหนังสือเทคนิคการใช้เข็มทอง เพื่อดูบันทึกการใช้เข็มภายนอกว่าในบันทึกมีวิธีการรักษาบาดแผลที่รุนแรงเช่นนี้หรือไม่

กลับไปที่เซียงฟู่ อันที่จริงก็ใกล้จะรุ่งสางแล้ว แม้ว่าจื่ออานคิดอยากจะพักผ่อน แต่ก็สามารถพักผ่อนได้เพียงชั่วโมงเดียวเท่านั้น

ข้ารับใช้เปิดประตูเห็นจื่ออานและผู้หญิงที่เขาไม่รู้จัก จึงลดเสียงลง แล้วพูดว่า “คุณหนูใหญ่รีบ ๆ กลับไปที่ห้อง อย่าให้คนอื่นรู้ว่าทั้งคืนท่านไม่ได้กลับมา ป้าชุ่ยหยูเพิ่งจะเดินผ่านไปเมื่อครู่นี้เอง”