ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 131

ความหวังดีของคนเฝ้าประตู กลับถูกมู่หรงจ้วงจ้วงเข้าใจผิด เธอก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็ว และพูดอย่างเย็นชาว่า “มันยังไงเล่า? ไม่ได้กลับมาทั้งคืนมันเป็นความผิดพลาดที่ร้ายแรงงั้นหรือ?”

จื่ออานดึงเธอออกไป เธอลดเสียงลง แล้วพูดว่า "เขาแค่หวังดี อย่าเพิ่งเข้าใจผิด”

มู่หรงจ้วงจ้วงมองเธออย่างแปลกใจ “เจ้าต้องกลับบ้านตัวเองอย่างลับ ๆ ล่อ ๆอย่างนั้นหรือ?”

จื่ออานกล่าวว่า “ไม่ได้ลับ ๆ ล่อ ๆ ข้าแค่ไม่อยากมีปัญหา ข้าเหนื่อย”

พูดจบเธอก็ดึงนาง และเดินจากไป

เธอไม่ได้ตั้งใจจะให้มู่หรงจ้วงจวงเข้ามา แต่เธอยังคงพูดยืนยันบนรถม้าว่าองค์ชายอานใช้ให้เธอเฝ้าดูจื่ออานจนกว่าจะนอนหลับ มันเป็นสิ่งที่เธอต้องทำ

ทันทีที่ทั้งสองเดินไปที่ทางเดิน พวกเขาก็ได้ยินเสียงพูดจาที่ทำให้คนอื่นเจ็บปวดดังขึ้น “คุณหนูใหญ่ทำไมถึงตื่นเช้าจังเจ้าค่ะ? หรือว่าเมื่อคืนไม่ได้กลับ?”

จื่ออานสาปแช่งอย่างลับ ๆ ไม่มีเวลาที่จะค้นหาหนังสือ

มู่หรงจ้วงจ้วงหันศีรษะ มองดูผู้คนที่อยู่ข้างหลังเขา พบว่าหญิงวัยกลางคนคนนี้กำลังถือดอกบัวที่เพิ่งหยิบขึ้นมาใหม่อยู่ในมือ ยังมีหยดน้ำอยู่บนดอกบัว คิดดูแล้วเขาน่าจะเป็นข้ารับใช้ในบ้าน

เธอพูดว่า “คุณหนูใหญ่อยู่ที่ไหน เจ้าช่วยไปถามให้หน่อยสิ?”

ป้าชุ่ยหยูมองมาที่มู่หรงจ้วงจ้วง เธอไม่เคยเห็นจ้วงจ้วงมาก่อน เป็นธรรมดาที่ไม่รู้ว่าเธอเป็นธิดาที่โดดเด่นที่สุดในสมัยนี้ เมื่อเห็นว่าชุดที่เธอสวมไม่ได้หรูหรามาก จึงคิดว่ามันเป็นหญิงสาวที่ธรรมดา ประจวบเหมาะกับเห็นอารมณ์ของเธอ จึงเชื่อว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ดี

เธอไม่สนใจจ้วงจ้วง เพียงแค่มองไปที่จื่ออาน แล้วพูดว่า "คุณหนูใหญ่ไปมาหาสู่กับคนที่มีฐานะทางสังคมดีกว่า อย่าคิดจะเอาแต่ใจ เมื่อคืนก็ไม่ได้กลับมา มันเป็นเรื่องที่ไม่ดีเอาซะเลยนะ”

การใช้อำนาจคุกคามของเธอมีน้ำหนักมาก ถ้าคนที่พากลับมาไม่อวดดี ไม่รู้น้ำหนักในการพูด เธอก็ไม่จำเป็นต้องบอกเหล่าฟูเหริน กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ มู่หรงจ้วงจ้วงต้องชดใช้กับเธอ

จ้วงจ้วงเป็นคนตรงไปตรงมา ปกติแล้วเธอจะไม่ได้ยินความลับที่ซ่อนอยู่ แต่คราวนี้ฟังเข้าใจแล้ว เธอก้มหน้าลงทันที “จะให้พูดก็คือว่า ที่เซียงฟู่นี้มักเป็นเช่นนี้เสมอเหรอ? ทาสรับใช้สามารถเหยียบหัวเจ้านายได้งั้นหรือ?”

“นี่เจ้า...” ป้าชุ่ยหยูหน้าซีดเป็นสีตับหมู “ข้าไม่ใช่ข้ารับใช้ ในเซียงฟู่นี้เจ้านายและข้ารับใช้อาศัยอยู่ร่วมกันอย่างกลมกลืน และไม่มีการแบ่งชนชั้น”

“ไม่มีการแบ่งชนชั้น แต่สามารถดูถูกคนได้ตามต้องการเหรอ?” จ้วงจ้วงหันกลับไปมองจื่ออาน แล้วถามว่า “นางรังแกเจ้าแบบนี้ตลอดเลยหรือ?

สำหรับเรื่องของจื่ออาน จ้วงจ้วงไม่ค่อยรู้มากนัก หรือจะพูดได้ว่า เรื่องนินทาทั้งหมดนี้ล้วนไม่รู้เลย อีกอย่างก็ไม่ได้สนใจ

จื่ออานพูดอย่างเฉยเมยว่า “นางเป็นป้าที่อยู่เคียงข้างเหล่าฟูเหริน”