ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 132

จ้วงจ้วงพูดอย่างเย็นชาว่า “นั่นยังเป็นทาสรับใช้อยู่ดี เจ้าสามารถรายงานแก่เหล่าฟูเหรินของเจ้าได้ ข้าก็อยากจะดูว่านางอยากจะทำอะไร? ยอมให้ทาสรับใช้รังแกเจ้านายอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า ถ้างั้นเหล่าฟูเหรินผู้นี้ก็คงไม่มีอำนาจที่จะสามารถปกครองบ้านเมืองได้หรอก”

หลังจากพูดจบ เขาก็พาจื่ออานออกไป

เดิมทีตอนที่กลับมาที่จวนเป็นเวลาเช้าตรู่ เวลาไม่ได้มีมากมาย แต่จื่ออานยังคงใช้ประโยชน์จากช่องว่างนี้ เพื่อให้องค์หญิงและเหล่าฟูเหรินต่อสู้กันก่อน อย่างน้อยเหล่าฟูเหรินก็ทำให้องค์หญิงขุ่นเคือง

การฝึกทำร้ายผู้อื่นและทำร้ายตัวเองเป็นสิ่งแรกที่เธอได้เรียนรู้หลังจากมาที่เซียงฟู่

จ้วงจ้วงพูดอย่างโกรธเคือง ในขณะที่เดินไปว่า “ทำไมพวกเจ้าในเซียงฟู่ถึงเป็นเช่นนี้เล่า? เจ้าเป็นคุณหนูใหญ่ของบ้านไม่ใช่หรือ? ทาสรับใช้พวกนี้ไม่เคารพเจ้าเลย แล้วยังกล้าที่จะมาข่มขู่เจ้าอีก ถ้าเปลี่ยนมาทำกับข้านะ ต้องจบไม่สวยอย่างแน่นอน”

จื่ออานยิ้ม ในดวงตามีแสงเย็น “องค์หญิงยังยั้งความโกรธลงเถิด รอหม่อมฉันว่างสักประเดี๋ยว พวกเขาคงจะจบไม่สวยแน่”

ตอนนี้จริง ๆ เธอง่วงนอนอยู่

หลังจากจ้วงจ้วงได้ยินเรื่องนี้ ก็เหลือบมองไปที่เธอ “เจ้าคือคนที่ทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ ในการทำสิ่งเล็ก ๆ เหล่านี้ ต้องมีใครสักคนช่วยเจ้าให้ก้าวไปข้างหน้า”

คำพูดของเธอคลุมเครือ แต่จื่ออานเข้าใจสิ่งที่เธอพูด

มันจงใจจะใช้ประโยชน์จากเธอ แต่ตอนนี้กลับรู้สึกตัวเองเลวทรามต่ำช้า เด็กสาวที่ตรงไปตรงมาเช่นนี้ คงไม่กล้าใช้ลมหายใจต่อสู้ทางโลกมากมายขนาดนี้

เธอไม่ควรลากคนจำนวนมากทำเรื่องเลวร้าย นี่เป็นเกมระหว่างเซี่ยจื่ออานกับเจ้านายเก่าเซียงฟู่…ต้องฉกฉวยโอกาส เธอควรจะลงสนามด้วยตัวเอง ถึงจะยุ่งแค่ไหน การแก้แค้นยังคงต้องตอบสนอง

กลับมาที่เซี่ยจื่อหย่วน จื่อโชวพูดว่าต้องทำให้เสด็จแม่พอใจก่อน แล้วจึงให้แม่นมหยางทักทายมู่หรงจ้วงจ้วงได้