ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 137

สถานการณ์ด้านอ๋องเหลียงนั้น พระอาการประชวนเริ่มดีขึ้น มีหมอหลวงอยู่ข้าง ๆ จื่ออานเพียงแค่ไปฉีดยาและสั่งยาเท่านั้น

แต่จื่ออานมีความคิดเห็นเกี่ยวกับอ๋องเหลียงแล้ว บางทีอาจเป็นเพราะเซียวท่า และคนอื่น ๆ บอกว่ามีหนอนบ่อนไส้สักชื่อคำว่า “เหลียง” อยู่ที่ข้อเท้า เธอสันนิษฐานว่าฆาตกรที่อ๋องเหลียงส่งมานั้นลอบสังหารมู่หรงเจี๋ย

อารมณ์นี้ไม่ได้แสดงออกมาแต่ดูเหมือนอ๋องเหลียงจะรู้สึกได้ เมื่อนางจะจากไปเขาถามถึงนางด้วยความสงสัย “เซี่ยจื่ออาน เจ้าเป็นอะไรไป?”

จื่ออานมองมาที่เขา ดวงตาดูเรียบง่ายทะลุปรุโปร่ง ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ใช่เป็นคนมีแผนการ แต่ตัวอักษรคำว่าเหลียงนั้น จะกลับอธิบายได้อย่างไร?

เธอพูดด้วยเสียงกระซิบ “ไม่ได้เป็นอะไรเพคะ เพียงแค่เหนื่อยนิดหน่อย”

อ๋องเหลียงพึมพำ “เจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ ข้ารู้สึกดีขึ้นมากแล้ว”

จ้วงจ้วงนั่งลงข้างเตียง แล้วพูดว่า “หลานชาย รีบหายเร็ว ๆ เราจะได้ไปล่าสัตว์กัน”

“นั่นสินะ” อ๋องเหลียงมองเธอด้วยรอยยิ้ม “ข้าจะเรียกหาเสด็จอา”

“แน่นอน!” จ้วงจ้วงขมวดคิ้วด้วยความเศร้าเล็กน้อย “กระนั้นข้าไปแล้ว ยังมีสิ่งที่ต้องทำ”

อ๋องเหลียงไม่ใช่คนโง่ จ้วงจ้วงและจื่ออานอยู่ด้วยกัน ทั้งคู่มีกลิ่นอายที่แสดงออกมาบนใบหน้าอย่างหนักหน่วง ดวงตาของพวกเขามืดมนมาก ซึ่งหมายความว่าต้องมีบางอย่างเกิดขึ้น

แต่จะเกิดอะไรขึ้นที่ทำให้ทั้งสองเชื่อมต่อเข้าด้วยกัน?

หลังจากที่ทั้งสองจากไป อ๋องเหลียงเรียกคนสนิทของเขามา “ไปค้นหาดูสิว่าเกิดอะไรขึ้นกับผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ”

“พ่ะย่ะค่ะ!” คนสนิทรับคำสั่งแล้วออกไป

กลับมาที่วังขององค์ชาย จื่ออานถูกดึงเข้ามาอย่างรวดเร็ว

มู่หรงเจี๋ยมีอาการชัก และอาการชักรุนแรงขึ้น

จื่ออานรีบวิ่งเข้ามา ใช้มือสัมผัสหน้าผากที่ร้อนระอุ ทำให้หัวใจของเธอก็จมลง และมีบางอย่างที่น่าเป็นห่วงเกิดขึ้น

มีไข้สูง!

จื่ออานตรวจดูบาดแผลแล้วพบว่าแผลนั้นแดงมาก ทั้งที่มันไม่ควรเป็นเช่นนั้น

เธอใช้เวลาประมาณสามถึงสี่ชั่วโมงในการเดินทางไปรักษาตัวที่วังอ๋องเหลียง แล้วกลับมาที่นี่ แม้ว่าแผลจะติดเชื้อ แต่ก็ไม่สามารถเกิดขึ้นได้ในเวลานี้

“ทำไมถึงเป็นเช่นนี้? พวกเจ้าให้ยาอะไรกับเขา” จื่ออานถามหมอของสำนักฮุ้ยหมินด้วยความโกรธ

มีผงยาตามขอบแผล น่าจะมีคนไปสัมผัสที่มือหรือเท้า

“หุบปาก!” เสียงที่น่าเกรงขามดังมาจากด้านหลังของจื่ออาน จื่ออานผงะและหันหลังกลับอย่างช้า ๆ

กุ้ยไท่เฟย

เธอจ้องมาที่จื่ออานด้วยใบหน้าบูดบึ้งเล็กน้อย ข้างหลังเธอมีชายวัยกลางคนสวมเสื้อผ้าไหม มีหนวด มัดผมคล้ายนักบวชลัทธิเต๋า แต่เขาไม่ได้สวมชุดของนักบวชลัทธิเต๋า

“กุ้ยไท่เฟย!” จื่ออานคร่ำครวญ แต่ในใจเขาก็ส่งเสียงหวีดร้อง กุ้ยไท่เฟยมักมีอคติกับเธอเสมอ และตอนนี้เขาจะไม่ยอมให้เธอรักษามู่หรงเจี๋ย

องค์ชายอานก้าวไปข้างหน้า และตรัสว่า “นางสนมลิ้ง ครั้งก่อนจื่ออานเป็นคนช่วยรักษาอาเจี๋ยไว้ เธอรับมือได้ดีและแผลที่เย็บก็ดีขึ้น ผงยาที่ท่านใช้ ดูเหมือนว่าจะทำให้มู่หรงเจี๋ยอึดอัดมากขึ้น”

นักบวชลัทธิเต๋าตรัสอย่างมีมนุษยธรรมว่า “ท่านอ๋อง นี่เป็นปฏิกิริยาปกติ คือการขับพิษจากกระดูก”

“ข้าไม่ได้ถามเพราะสงสัยเจ้า เพียงแต่ว่านี่คือบาดแผล ทำไมถึงมีพิษจากกระดูก?” องค์ชายอานขมวดคิ้วและตรัสถาม

นักบวชลัทธิเต๋ากล่าวว่า “ท่านอ๋อง ท่านก็เป็นบุรุษผู้อยู่ในสนามรบเช่นกัน ท่านไม่รู้หรือว่าหลังจากได้รับบาดเจ็บลมและความหนาวเย็นจะเข้าสู่ร่างกายจากบาดแผล มันจะเจาะเข้าไปในกระดูก ความหนาวเหน็บจะสะสมจนเกิดพิษจากกระดูก ผงยาเหล่านี้เป็นยาศักดิ์สิทธิ์ที่รักษาและพัฒนามาหลายปี อันดับแรกจะขจัดพิษในกระดูก อีกทั้งยังสร้างกล้ามเนื้อ ฟื้นฟูเลือด รักษาบาดแผล ภายในสามวันจะทำให้ท่านอ๋องสามารถลุกออกจากเตียงได้”