ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 15

จื่ออานกลับมาที่บ้าน เห็นว่าชู่อวี่กำลังชงชาอยู่ และหยวนซื่อก็หลับไปบนโต๊ะแล้ว

ผลของยานอนหลับยังไม่ส่างดี แต่ก็ยังรอดมาได้

“คุณหนู ฟูเหรินยังคงหลับอยู่” เมื่อเห็นจื่ออานเข้ามา ชู่อวี่รู้สึกผิดเล็กน้อย และก้าวออกไป

“นี่!” จื่ออานออกไป วางฝาครอบโคมไฟลงบนโต๊ะแล้วพูดว่า “ออกไปกับข้า ตรงมุมกำแพงมีดอกกุหลาบบานอยู่ ไปเด็ดมันมา”

“เจ้าค่ะ!” ชู่อวี่ดูเชื่อฟังมาก นางจึงออกไปกับจื่ออาน

มีดอกกุหลาบอยู่ตรงมุมกำแพง และตอนนี้ก็บานพอดี จื่ออานพูดเสียงดัง “ชู่อวี่ พอเจ้าดึงดอกกุหลาบดอกนี้ ก็ไปเอาฝาครอบที่เสียหายให้ข้า เพื่อนำมาซ่อมแซม”

ชู่อวี่ตอบว่า “เจ้าค่ะ คุณหนู”

พอเข้ามาที่ประตู จื่ออานเงยหน้าขึ้น คนคนนั้นก็หายตัวไปในอีกด้านหนึ่งของกำแพง

จื่ออานหัวเราะคิดคัก เธอยังคงรออยู่

หลังจากที่ชู่อวี่ ดึงดอกกุหลาบออกมา จื่ออานก็ให้นางกลับไปรับใช้ฟูเหริน

ทันทีที่ชู่อวี่เข้าไปในห้อง ก็มีอาการปวดหลัง เธอหันศีรษะและมองจื่ออานด้วยความประหลาดใจ จื่ออานหมุนแหวนอย่างไร้ความรู้สึกราวกับว่าความรู้สึกถูกไฟฟ้าช็อต จากนั้นชู่อวี่ก็ล้มลงกับพื้น

จื่ออานถอดเสื้อผ้าของเธอออก แล้วลากนางไปที่มุมห้องด้านใน คลุมด้วยผ้าฝ้าย ทิ้งรูไว้ให้หายใจ และเอาเสื้อผ้าของนางไปไว้ที่ห้องเก็บของไป

หลังจากนั้นไม่นาน จื่ออานก็นำ “ชู่อวี่” ออกไปข้างนอก ในมือของชู่อวี่ถือของหลายอย่างไว้ ทั้งหมดล้วนเป็นกล่องเก่า ๆ ที่มีฝาครอบโคมไฟอยู่ด้านบน ซึ่งปกคลุมทั้งใบหน้าของหล่อน

แน่นอนว่ามีคนสองคนเดินไปที่ประตู เมื่อเห็นจื่ออานออกมา ทั้งสองก็แสร้งทำเป็นว่าแค่เดินผ่านและแยกย้ายกันไป

“ไปเร็ว ๆ สิ” จื่ออานตะคอก

“ชู่อวี่” ค่อย ๆ ทำทีละขั้นตอน โชคดีที่หญิงรับใช้มีกระโปรงยาว ซึ่งคลุมเท้าของเธอ

จื่ออานส่ง “ชู่อวี่” ออกไปที่ประตูได้สำเร็จ ผู้เฝ้าประตูที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เมื่อเห็นจื่ออานออกมา เขาก็ลุกขึ้นยืนและโค้งคำนับ “คุณหนู!”

จื่ออานเหลือบมองเขา ก็มีหยดน้ำแห่งมิตรภาพหยดลงในหัวใจของเธอ เธอจำคนคนนี้ได้

เมื่อ “ชู่อวี่” เห็นใครบางคนที่ประตู ก็ตะโกนเรียก ในใจหงุดหงิด เมื่อก้าวเท้าก็เหยียบกระโปรง แล้วจึงกระโดดออกมา สิ่งของต่าง ๆ ที่อยู่ในมือก็กระจัดกระจายอยู่บนพื้น

ผู้เฝ้าประตูก็รีบไปช่วยประคองขึ้นมา ท่ามกลางความวุ่นวาย เขาเหลือบมอง “ชู่อวี่” และเกิดความประหลาดใจ

จื่ออานก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เอาของโยนใส่ “ชู่อวี่” อย่างเฉยเมย และดุว่า “เดินไม่ระวังเสียเลย ไปซะ!”

“ชู่อวี่” กอดอะไรบางอย่างเอาไว้ แล้วรีบวิ่งหนีไปทันที

ผู้เฝ้าประตูก้าวถอยหลัง โดยไม่แสดงสีหน้าใด ๆ

ราวกับว่าเขารู้สึกได้ว่าจื่ออานกำลังจ้องมองมาที่เขา เขาดูวิตกเล็กน้อย “คุณหนู ข้าไม่เห็นอะไรทั้งสิ้นขอรับ”

จื่ออานกระซิบ “ขอบใจเจ้ามาก”

ข้ารับใช้สะดุ้ง หน้าซีด “ข้าน้อยไม่เห็นอะไรเลยจริง ๆ ขอรับ”

“ข้าพูดถึง หมั่นโถวและน้ำชามนั้นต่างหากล่ะ” จื่ออานพูดเบา ๆ

ข้ารับใช้ดูหงุดหงิดเล็กน้อย “ไม่ใช่ข้าเสียหน่อยขอรับ!”