ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 16

จื่ออานยิ้มขึ้นด้วยสีหน้าขาวซีด และมองที่เหล่าฟูเหรินอย่างประชดประชัน

“มีวิธีใดอีกเล่า? ลูกสาวเสนาบดีคนนี้ของข้า ต้องต่อต้านความโชคร้ายของเธอเองด้วยความฉลาดเล็กน้อยนี้ และความโชคร้ายของข้า ก็เป็นเพราะญาติสนิทของข้าที่นำมาให้”

เซี่ยหว่านเอ๋อตอบกลับอย่างเย็นชา “เจ้าอย่าโทษคนอื่น ในจวนนี้ เจ้าได้เสพสุขความมั่งคั่งร่ำรวย และยศศักดิ์มาสิบหกปีแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าปฏิเสธที่จะอภิเษกสมรส มันก็จะไม่จบลงแบบนี้"

จื่ออานมองที่เธออย่างเย็นชา “จริงหรือ? สิบหกปีแห่งความมั่งคั่ง ร่ำรวย และยศศักดิ์ ตามด้วยการสร้างความอัปยศอดสู และความเจ็บปวดจากแม่ลูกอย่างพวกเจ้าที่ทำกับข้าเท่าไหร่กันเล่า?”

นี่เป็นข้อกล่าวหาที่เยือกเย็นที่สุด แต่ทว่าไม่มีใครกล้าขยับ แม้แต่บิดาผู้ให้กำเนิดเธอก็ยังมองเธอด้วยความเกียดชัง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหญิงชราคนนั้น

เซี่ยหว่านเอ๋อถอนหายใจ “ไม่มีใครเคยทำร้ายเจ้า เป็นเพราะเจ้าไม่รู้จักสำนึกบุญคุณ ข้าไม่ดีกับเจ้าหรือ? ในจวนเสนาบดีนี้ เจ้ากินอิ่ม มีเสื้อผ้าอุ่น ๆ ใส่ เจ้าควรพึงพอใจแล้ว”

“เป็นคำพูดที่ดี มีสมาชิกครอบครัวเช่นนี้ เซี่ยจื่ออานคงต้องยอมรับโชคชะตา!” จื่ออ่านไม่ได้มีเจตนาอื่น แค่เสียดายที่ไม่มีใครเข้าใจ

เธอเอื้อมมือไปหยิบสุราพิษในมือของหลิงหลงฟูเหริน สุราพิษมีเพียงสีน้ำใส นอกจากเรียนแพทย์แผนจีนจากศาสตราจารย์หยางแล้ว เธอยังเคยช่วยพัฒนาพิษนักฆ่าอันดับหนึ่งของประเทศอย่างตัวต่อพิษ ดังนั้น ถ้าแค่มองดูผิวเผินก็รู้ได้พิษในแก้วคือยาพิษ เป็นพิษประเภทที่แรงมาก เมื่อดื่มเข้าไปแล้ว ไม่มีทางรอดแน่นอน

แหวนแห่งจิตวิญญาณมีความสามารถอย่างหนึ่งคือ สามารถกระจายพิษออกไปได้ แต่ทว่า สามารถกระจายออกไปได้เพียงส่วนใหญ่ ไม่ใช่กระจายออกได้ทั้งหมด ดังนั้น ตราบใดที่เธอดื่มสุราแก้วนี้ เธอจะยังคงได้รับพิษ แต่จะไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต

ในพระราชวัง

หลังจากที่องค์จักรพรรดิเหลียงล้มป่วย บวกกับที่จื่ออานปฏิเสธการอภิเษกสมรส ทำให้เขาเสียหน้าไปหมดสิ้น เลยอยู่แต่ในพระราชวังไม่ได้กลับตำหนัก

หลังจากพักฟื้นสามวัน อาการป่วยทางใจก็เริ่มคงที่ สองวันแรกมีปวดหัวบ้าง แต่หลังจากที่กินยาตามหมอหลวงสั่งแล้วก็ค่อย ๆ ดีขึ้น พอถึงวันที่สามก็ไม่ปวดหัวแล้ว แต่เวลาเดินก็ยังรู้สึกเวียนหัวอยู่เล็กน้อย

เมื่อฮองเฮาเห็นว่าเขาอารมณ์ไม่ค่อยดี ก็ไปที่สวนหลวงเพื่อพักผ่อนกับเขา

เขาเดินกะโผลกกะเผลกเข้าไปในสวนหลวง ด้วยอารมณ์ที่แย่มาก

ไร้ประโยชน์ ไร้ประโยชน์ที่สุด แม้แต่ผู้หญิงอย่างเซี่ยจื่ออานก็ดูถูกเขา แค่คิดก็นึกภาพออกว่า เขานั้นช่างไร้ประโยชน์เพียงใด

“ซินเอ๋อร์ เจ้าอย่าคิดมากเลย เซี่ยจื่ออานผู้นี้ไม่คู่ควรกับเจ้า แม่จะหาสตรีผู้สูงศักดิ์ให้เจ้าอย่างแน่นอน ให้ดีกว่าเซี่ยจื่ออานนี้เป็นร้อยเท่า”

“ท่านแม่” แววตาองค์จักรพรรดิเหลียงเกิดอาการมืดมน “คราวหลังอย่าพูดถึงอีก ข้าไม่ต้องการสมรสกับใครทั้งนั้น”

ฮองเฮาโกรธแค้นเซี่ยจื่ออานจริง ๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเซี่ยจื่ออานปฏิเสธการสมรส คงไม่ทำให้ลูกชายเสื่อมโทรมขนาดนี้

นางรู้สึกเสียใจจริง ๆ ที่ไม่ได้ฆ่าเซี่ยจื่ออาน อย่างไรก็ตาม ก็เป็นการดีที่จะยกเธอให้กับมู่หรงเจี๋ย มู่ หรงเจี๋ยเองก็รู้สึกรังเกียจก็ว่าเป็นการลงโทษคนชั้นต่ำนั้นได้

นอกจากนี้ เธอยังพูดพล่ามไร้สาระเกี่ยวกับทฤษฎีการฝั่งเข็มต่าง ๆ มากมายในวันนั้น หลังจากเรื่องวันนั้น เธอก็ได้ไปเรียนรู้เพิ่มเติมกับหมอหลวงที่โรงหมอไท่ เทคนิคการฝังเข็มนั้นไม่ธรรมดา ผู้เชี่ยวชาญในการฝังเข็มในหมู่ชาวบ้านมีน้อยมาก ถึงจะเป็นโรงหมอไท่ คนที่สามารถฝั่งเข็มก็มีน้อย

สำหรับทฤษฎีชุดนั้นของเธอ กล่าวได้ว่า โดยหลักการแล้วเป็นไปได้ แต่ความประมาทเพียงเล็กน้อยอาจถึงแก่ชีวิตได้

ฮองเฮารู้สึกลังเลกับตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง เธอไม่อยากจะเชื่อว่าเซี่ย จื่ออาน จะทำให้เธอรู้สึกโดนดูถูกและโมโห