ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 153

นางมีแผลเป็นบนใบหน้าและบนร่างกายก็มีด้วยเช่นกัน ตอนที่นางกระโดดลงจากหน้าผา ถึงแม้ว่าจะตกลงบนพื้นราบชั้นแรก แต่นางก็ไม่สามารถทรงตัวได้ และได้กลิ้งลงมาที่พื้นราบถัดไปแล้วจากนั้นนางก็รีบซ่อนตัวที่หินที่ยื่นออกมาด้านล่างอย่างรวดเร็ว

รอจนองครักษ์ทั้งสองจากไป นางถึงกล้าที่จะปรากฏตัวออกมา โชคดีที่ตรงนั้นมีแสงแดดสาดส่องมา จนทำให้นางสามารถแก้เชือกได้อย่างราบรื่น และรอจนถึงเซียวท่ามาช่วยได้

“เจ็บไหม?” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง ด้วยความสุขุมนุ่มลึกที่มีสเน่ห์น่าหลงใหล นัยน์สีดำของเขาราวกับบ่อน้ำลึกสองบ่อ สะท้อนให้เห็นถึงรูปลักษณ์ของนาง

จื่ออานส่ายหัว "ไม่!" อันที่จริงมันก็ไม่เจ็บจริง ๆ คนที่เคยอยู่ในหน่วยสืบราชการลับจะถูกบาดแผลตื้น ๆ ทำให้ล้มลงได้อย่างไรกัน?

นิ้วของมู่หรงเจี๋ยแตะลงไปบนแผลที่ค่อนข้างใหญ่ที่คอของนาง ปลายนิ้วแทบไม่มีอุณหภูมิ เย็นและสั่นเล็กน้อยของเขา เขาใช้กำลังทั้งหมดของร่างกายเพื่อยกมือขึ้นมา

จื่ออานจับมือเขาแล้ววางลงอย่างนุ่มนวล พลางพูดว่า "ท่านอ๋องฟื้นขึ้นมาได้นั้น ช่างดียิ่งกว่าสิ่งอื่นใด มีอีกหลายคนที่เป็นห่วงพระองค์นะเพคะ"

มุมปากของมู่หรงเจี๋ยโค้งขึ้นเล็กน้อย และมีรอยยิ้มที่อ่อนโยน ทว่าความเหน็บหนาวในดวงตาของเขาก็ค่อย ๆ แน่นขึ้น "มีหลายคนที่เป็นห่วงข้า?"

เหมือนว่าเขากำลังถาม แต่ก็ดูเหมือนเขากำลังประชดประชันอยู่เช่นกัน

จื่ออานชำเลืองมองเขาอย่างสงสัยและเห็นว่าเขาค่อย ๆ หลับตาลง ดังนั้นนางจึงไม่ถามอีก และเอื้อมมือไปตรวจวัดอุณหภูมิร่างกายของเขา และเขาก็ยังมีไข้อยู่

“ข้าจะช่วยท่านจัดการกับบาดแผลอีกครั้ง ท่านอดทนต่อความเจ็บปวดสักหน่อยนะเพคะ” จื่ออานปลดกระดุมเสื้อผ้าของเขาแล้วกล่าวเบา ๆ

มู่หรงเจี๋ยก็ลืมตาขึ้นมาทันที "สองวันมานี้ มีคนที่สร้างความลำบากให้เจ้าหรือไม่?"

มือของจื่ออานไม่ได้หยุดลง และดวงตาของนางก็ไม่ได้เหลือบมองขึ้นไป "ไม่"

มู่หรงเจี๋ยกล่าวเสียงเข้ม "แล้วอาการบาดเจ็บทั้งเนื้อทั้งตัวของเจ้าได้มายังไง?"

"ข้าถูกสุนัขไล่แล้วก็ล้มลง!"

“…”