ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 154

เซียวท่าอุกินอาออกมา “นั่นมันแป้งที่หมอดูลวงโลกเถาเต๋อใช้ใส่แผลให้อาเจี๋ยนี่?”

“เถาเต๋อ?” มูหรงเจี๋ยพอได้ยินคำนี้ ก็ลืมตาที่ดูเย็นชาขึ้นมา แล้วมองไปที่เซียวท่า

เซียวท่ากล่าว "ตอนที่ท่านยังไม่รู้สึกตัว ไท่เฟยได้เรียกตัวนักพรตเถาเต๋อเข้ามารักษาท่าน และเขานำผงแป้งชนิดนี้มาทาบนบาดแผลของท่าน จากนั้นอาการของท่านก็แย่ลงอย่างน่าตกใจ"

จื่ออานกล่าว "อาการของท่านไม่สู้ดีมาโดยตลอด แต่หลังจากที่ทาผงแป้งชนิดนี้ลงไปแล้ว แผลก็อักเสบจนเป็นหนองภายในสองชั่วยาม ข้าเลยสงสัยว่าผงแป้งชนิดนี้มีพิษ"

“เถาเต๋อ!” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยชื่อนั้นเบา ๆ “คนของอารามฝูเต๋อใช่ไหม?”

“ใช่ ท่านก็รู้จักด้วยเหรอ?” เซียวท่ามองเขาด้วยความประหลาดใจ “ข้าไปสืบเรื่องคนผู้นี้ทีหลัง และพบว่าเขามีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับไท่เฟยมานานแล้ว คนผู้นี้ปิดบังเจตนาร้ายไว้ คราวนี้ไท่เฟยถูกเขาแหกตาเข้าให้แล้ว"

มู่หรงเจี๋ยไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่สีหน้าของเขาแลดูมืดหม่นมาก

จื่ออานเพียงสนใจแต่ผงแป้งเท่านั้น ไม่ใด้มองไปทางเขา ในทางกลับกันเซียวท่ามองไปที่มู่หรงเจี๋ย และเห็นว่าสีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเป็นดูไม่ได้ในทันที และกล่าวถาม "เกิดอะไรขึ้น? รู้สึกเจ็บที่บาดแผลเหรอ?"

มู่หรงเจี๋ยหายใจออก จากนั้นก็หายใจเข้าลึก ๆ อีกครั้งนึง แล้วกล่าวอย่างใจเย็น “ไม่เป็นอะไร ข้าแค่ง่วงนิดหน่อย”

"ท่านนอนสิ ข้าจะเคี่ยวซุปให้ท่าน จากนั้นจะปลุกให้ท่านลุกขึ้นมาดื่ม "เซียวท่าพูด โดยคิดว่าเขาจะหัวเราะเยาะแม่ทัพผู้สง่างามที่ต้องกลายมาเป็นพ่อครัว เขาไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะหลับตาลงเบา ๆ โดยไม่พูดล้อเลียนเขาเลยสักคำ

“ดูเหมือนจะง่วงแล้วจริง ๆ” เมื่อเซียวท่าเห็นดังนั้นก็เดินย่องอย่างเงียบ ๆ ไปหยิบอาหารออกมา จากนั้นก็พูดกับจื่ออาน “พวกเราออกไปกินข้างนอกกันเถอะ”

จื่ออานหยิบผ้าเช็ดหน้าและเดินเข้าไปในห้องครัว เธอโยนผ้าเช็ดหน้าลงไปในเตาที่ยังมีไฟอยู่ และหลังจากที่ล้างมือจนสะอาดแล้วจึงเข้ามากินอาหาร

“ท่านโยนผ้าเช็ดหน้าไปแล้วเหรอ? ตรวจพบรึยังล่ะว่ามันคืออะไร?" เซียวท่ากล่าวถาม

“ตีฉุ่ยเหลียนเป็นพืชชนิดหนึ่งที่มีพิษ” จื่ออานไม่ได้พูดละเอียดมากนัก แต่สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

“หนักมากเลยเหรอ?” เซียวท่าคิดว่าเขาฟื้นฟื้นขึ้นมาก็จะไม่เป็นอะไรแล้ว แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเขาจะยังไม่พ้นขีดอันตราย

“สองวัน แผลของเขาจะเริ่มเป็นหนอง ข้าต้องการจะล้างหนองออกจากแผลเพื่อหลีกเลี่ยงการติดเชื้อที่รุนแรง และบาดแผลจะต้องได้รับการรักษาอีกครั้ง”

นางไม่ได้พูดตรง ๆ ว่าร้ายแรงหรือไม่ อันที่จริงนางเองก็ยังรู้สึกไม่มั่นใจ เพราะว่าตอนนี้นางไม่มีแม้แต่น้ำยาฆ่าเชื้อ นางเพียงใช้วิธีดั้งเดิมในการฆ่าเชื้อและลดการอักเสบเท่านั้น

หลังจากที่นานเขียนเสร็จแล้วก็ยื่นให้เซียวท่า เขาหยิบมันมามองดู "เฉินฉือฮุย, จินหยินฮวา, เหลียนเฉียว, ซานชี, ไปฺ๋เย่า, หยูซิงเฉาเกิน, หวงเหลียน... สุราซานฉือจิน ท่านจะเอามาทำอะไร?"

"ดื่ม!"

จื่ออานยังคงเขียนอยู่ ไม่สิ คราวนี้ไม่ใช่การเขียน แต่เป็นการวาดภาพ นางวาดมีดหลายชนิด และทั้งหมดก็ค่อนข้างหนาอย่างเห็นได้ชัด นางต้องการสร้างชุดมีดผ่าตัดและใช้เมื่อจำเป็น

หน้าที่นี้ส่งมอบให้เซียวท่าดีที่สุด เขาเป็นผู้บัญชาการทหารสามารถหาช่างทำอาวุธที่ยอดเยี่ยมที่สุดได้