ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 164

“เพคะ! หม่อมฉันมันบ้า ในเมื่อท่านไม่ให้อ๋องแปดกลับมา ข้าอยู่คนเดียวมันน่าเบื่อ ให้ข้าตายไปซะยังดีกว่า”

นางพูดสองคำสุดท้ายอย่างเย็นชาและแน่วแน่ จากนั้นนางก็ยกกระโปรงขึ้น รีบวิ่งเข้าไปชนกับเสาในห้องโถง

ฮองเฮาตกใจมาก และตรัสว่า “เร็วเข้า ไปจับตัวนางไว้!”

ซุนกงกงรีบวิ่งไปข้างหน้าด้วยสายตาที่เฉียบคม แต่นางสามารถดึงเสื้อผ้าของกุ้ยไท่เฟยได้ เท่านั้น

ฮองเฮามองดูเลือดที่ไหลออกมาจากหน้าผากของนาง และร่างกายที่ค่อย ๆ ร่วงหล่น และกรีดร้องว่า “เร็วเข้า หมอหลวง เรียกหมอหลวงไป!”

ณ ลานบ้านชานเมืองหลวง

ซูชิงเพิ่งกลับมาจากในเมืองและซื้อสมุนไพรและอาหารบางอย่าง ส่วนยามที่ทำตัวเป็นช่างตัดไม้ที่อยู่ใกล้ๆ ก็ได้ล่ากระต่ายตัวหนึ่ง และนำมันกลับมาให้เขา

ซูชิงเดินเข้าไปในประตู และพูดกับเซียวท่า “หวงไท่โฮ่วได้มีพระราชโองการให้อ๋องหนานหวายกลับมายังเมืองหลวงแล้ว”

เซียวท่าตกใจเล็กน้อย “จริงหรือ?”

"มีราชโองการแล้ว ได้ยินว่ากุ้ยไท่เฟยเข้าวังมาชนเสาเพื่อบีบบังคับ หวงไท่โฮ่วจําต้องออกราชโองการ ตอนที่กุ้ยไท่เฟยชนเสา นอกตําหนักมีขุนนางบุ๋นบู๊หลายคนคุกเข่าบอกว่าจะเชิญ หวงไท่โฮ่วมาบริหารราชการแผ่นดิน อันที่จริงขุนนางเหล่านี้ล้วนมาจากพรรคพวกขององค์รัชทายาท พวกเขากำลังบังคับไท่โฮ่ว ปล่อยให้องค์รัชทายาทดูแลบ้านเมือง" ซูชิงพูดพลางถอดของออกแล้วลดเสียงลง "เบาหน่อย ข้าเกรงว่าท่านอ๋องจะได้ยิน”

"หลับแล้ว เซี่ยจื่ออานกําลังช่วยเขาเปลี่ยนยาอยู่" หลังจากเซียวท่าพามู่หรงเจี๋ยออกไป เขาก็ไม่ได้พบกับองค์ชายอาน แน่นอนว่าเขาไม่รู้ว่าหนี่หรงพูดอะไร

ซูชิงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าท่านอ๋องไม่ชอบอ๋องหนานหวาย ถ้ารู้ว่าเขาจะกลับมาเมืองหลวง เขาจะไม่พอใจอย่างแน่นอน

จื่ออานทำความสะอาดหนองจากบาดแผลภายใน นางถอนหายใจเบา ๆ ในใจ หัวหน้าใหญ่สองคนนี้ ไม่ต้องการให้คนอื่นได้ยิน หรืออย่างน้อยก็ควบคุมระดับเสียงได้ใช่ไหม?

ผู้สำเร็จราชการยังไม่ได้หลับสนิท?การขูดแผลนั้นเจ็บปวดมาก ถ้าเขาสามารถนอนหลับได้แบบนี้ ก็ถือว่าเก่งมากแล้ว