ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 186

การปรากฏตัวของหยวนซื่อ ดึงดูดความสนใจเป็นอย่างมาก หญิงสาวผู้มีพรสวรรค์ที่หายสาบสูญไปหลายสิบปี ราวกับกําลังเดินออกมาจากภาพวาด ทําให้หลายคนในที่นี้นึกถึงตอนที่ขุนนางชั้นสูงในเมืองหลวงไล่ตามนางไปเมื่อสิบกว่าปีก่อน

ตั้งแต่นางปรากฏตัว ดวงตาขององค์ชายอันก็ไม่เคยละสายตาไปจากนาง

อ๋องฉีที่นั่งข้างองค์ชายอัน กระซิบเบา ๆ ว่า “คุณหนูใหญ่หยวน ช่างไม่ต่างจากเมื่อก่อนเลย”

ระหว่างที่ทั้งสองแคว้นทําสงคราม องค์ชายอันและองค์ชายฉีก็เริ่มสัญจรไปมา แม้ว่าตอนนั้นจะเป็นศัตรู อ๋องฉีก็รู้ถึงความสำคัญของสุภาพบุรุษ และองค์ชายอันก็ชื่นชมหยวนซื่อ อ๋องฉีก็รู้เรื่องนี้เช่นกัน

ในที่สุดความสัมพันธ์นี้ก็จบลงด้วยดี และในเวลานั้นเขาได้แสดงความเสียใจ

เมื่อมหาเสนาบดีเซี่ยเห็นว่าทุกคนให้ความสนใจกับหยวนซื่อ มันทำให้เขาพอใจมาก

เขาพาหยวนซื่อมาร่วมงานคืนนี้ มีจุดประสงค์ชัดเจนมาก เพื่อใช้หยวนซื่อดึงดูดความสนใจของทุกคน ก่อนออกเดินทางเขาได้สั่งสอนหยวนซื่อไว้แล้ว หากครู่หนึ่งก็มีข้อถกเถียงเรื่องการบริหารบ้านเมือง นางจะออกมาพูดแทนองค์รัชทายาท

เขารู้จักอิทธิพลของหยวนซื่ออย่างลึกซึ้ง ชื่อเสียงของหยวนซื่อนั้นไม่เพียงเพราะนางเป็นผู้หญิงที่มีความสามารถ แต่ยังเป็นเพราะนางเคยได้รับอนุญาตจากจักรพรรดิ ให้ตั้งเวทีสนทนาเรื่องการเมืองในราชสํานัก แม้แต่จักรพรรดิก็เข้าร่วมงานครั้งนี้เป็นการส่วนตัวด้วย และความคิดเห็นทางการเมืองที่นางแสดงออกมาทำให้ทุกคนประหลาดใจ และแม้แต่จักรพรรดิก็ยังเต็มไปด้วยคำชม โดยกล่าวว่าหากฉุยยวี่เกิดมาเป็นผู้ชายจะต้องเป็นแขนซ้ายและแขนขวาของเขาอย่างแน่นอน

ฮูหยินหลิงหลงและเซี่ยหว่านเอ๋อไม่มีความสุขเมื่อเห็นหยวนซื่อขโมยจุดสนใจนั้น เดิมทีพวกนางคิดว่าตนเองจะกลายเป็นจุดสนใจ เพราะพระประสงค์ของฮองเฮาจะทรงอภิเษกสมรสแล้ว เซี่ยหว่านเอ๋อรู้สึกว่าคืนนี้จะกลายเป็นเป้าหมายของความอิจฉาริษยาของเหล่าสตรีผู้สูงศักดิ์ ทว่านางกลับไม่รู้เลยว่าพระราชโองการนี้เป็นความลับ แม้แต่หวงไท่โฮ่วเองก็ไม่รู้ถึงเรื่องนี้ แล้วคนอื่นจะรู้ได้อย่างไรกัน?

พระสนมในวังหลวงย่อมต้องเข้าร่วมด้วย แม้ว่าสนมเหมยและสนมอี๋จะนั่งอยู่ด้วยกัน แต่สนมอี๋ก็เฉยเมยกับสนมเหมยเป็นอย่างมาก หลายครั้งที่สนมเหมยอยากจะพูดกับนางก่อน แต่นางหันหน้าไปไม่สนใจ

สนมเหมยรู้สึกโกรธมาก เมื่อเห็นองค์ชายสามและองค์ชายเจ็ดกำลังเล่นด้วยกัน นางถูกพระสนมอี๋ดุ จนต้องถอยหนี นางแทบจะไม่สามารถระงับความโกรธในใจได้

คณะทูตที่อ๋องฉีนำมานั้นมีประมาณสิบกว่าคนคน งานเลี้ยงค่ําคืนนี้ใหญ่มาก ตําหนักใหญ่โตก็แลดูแออัดเล็กน้อย

นางกํานัลที่นำอาหารเดินผ่านไปมา ในมือถือจานประณีตเอาไว้ ในจานนั้นเป็นอาหารชั้นเลิศ กลิ่นหอมของสุราอบอวลไปทั่วทุกซอกทุกมุมของห้องโถง ระหว่างที่สลับกันไปมา เสียงหัวเราะก็ดังไม่หยุด ราวกับว่าวันนี้เป็นงานเลี้ยงฉลองที่ยิ่งใหญ่

ทุกคนต่างมีความสงบสุข แต่ต่างก็มีความกังวลของตัวเอง ทุกคนรู้ดีว่าเมื่องานเลี้ยงจบลง ก็เท่ากับจุดเริ่มต้นของละครเรื่องใหม่

องค์รัชทายาทดื่มอวยพรให้อ๋องฉีหลายครั้ง แสดงให้เห็นถึงความสง่างามต่อทุกคน รัชทายาทยกจอกขึ้น เหลียงไท่ฟู่ก็รีบคล้อยตาม และเชิญทุกคนร่วมดื่มอวยพรด้วยกัน อ๋องฉีก็คำนับรัชทายาทเช่นกัน

สําหรับการกระทําของเหลียงไท่ฟู่นั้น เหล่าเชื้อพระวงศ์และขุนนางที่ยังคงเป็นกลางต่างก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นี่คงเป็นเหตุผลหลักที่จะผลักดันให้องค์รัชทายาทขึ้นครองราชย์

หลังจากดื่มสุราไปสามครั้ง มหาเสนาบดีเซี่ยก็ลุกขึ้นยืน ในมือถือจอกสุราหนึ่งจอก กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "วันนี้มีขุนนางมากมายในวังหลวงมาร่วมงานกันอย่างพร้อมเพรียง ยังมีท่านอ๋องเป่ยโม่ฉีอยู่ด้วย ผู้น้อยคารวะทุกคนหนึ่งจอก และจะประกาศข่าวดีไปพร้อมกัน”

ทุกคนหยุดมองมหาเสนาบดีเซี่ยอย่างสงสัย ตอนนี้ประกาศข่าวดีแล้วหรือ? ไมันจะเหมาะสมหรือ แม้ว่าจะเป็นงานเลี้ยงเพื่อต้อนรับทูต แต่การสิ้นพระชนม์ของผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ ควรจะเป็นความโศกเศร้าของทั้งประเทศ หากมีงานมงคลใด ๆ ก็ไม่ควรประกาศอย่างโจ่งแจ้งในเวลานี้

สีหน้าของฮองเฮาชะงักไปครู่หนึ่ง เรื่องนี้นางยังไม่ได้รายงานต่อหวงไท่โฮ่ว นางคิดว่าจะรอจนเรื่องในคืนนี้จบลงแล้วค่อยรายงาน นางคิดไม่ถึงว่ามหาเสนาบดีเซี่ยจะใจร้อนถึงเพียงนี้ ทําให้แผนการของนางยุ่งเหยิง

ฮองเฮาไม่เข้าใจ มหาเสนาบดีเซี่ยไม่ได้ใจร้อน เขากับฮูหยินหลิงหลงต่างจากกัน คิดว่าฮองเฮามีราชโองการด้วยตนเองก็เพราะให้ความสําคัญ ราชโองการนี้ควรจะเป็นของหวงไท่โฮ่ว ดังนั้นเขากลัวว่าฮองเฮาจะไม่ยอมรับในภายหลัง ดังนั้นจึงต้องประกาศต่อหน้าสาธารณชน เพื่อให้ฮองเฮาไม่มีที่ว่างให้กลับคํา

เมื่อหวงไท่โฮ่วได้ยินคำพูดของมหาเสนาบดีเซี่ย ใบหน้าของนางก็มืดครึ้มลงเล็กน้อย ตอนนี้ประกาศข่าวดี? ช่างเป็นมหาเสนาบดีที่ดีในราชวงศ์ต้าโจวเสียจริง!

นางพยายามจะหยุดเขา แต่ซุนกงกงกล่าวว่า “ไท่โฮ่ว พระองค์ไม่สามารถหยุดเขาได้ในขณะนี้ และพระองค์ควรจะพูดมันในภายหลังนะ พ่ะย่ะค่ะ”