ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 190

“แล้วพระศพอยู่ที่ไหนกันหรือ? ถ้าอยู่ต้องเห็นคน ถ้าตายต้องเห็นศพ จนถึงตอนนี้ก็ยังหาศพไม่พบ แล้วกล่าวว่าผู้สําเร็จราชการเสียชีวิตไปแล้ว ช่างเหลวไหลสิ้นดี”

เหลียงไท่ฟู่รู้สึกโกรธเคือง “แล้วตามพระดำรัสของท่านอ๋อง ถ้าไม่พบพระศพของผู้สำเร็จราชการภายในหนึ่งวัน ที่นั่งของผู้ที่ปกครองบ้านเมืองก็ต้องถูกทิ้งไว้ในอากาศ? บ้านเมืองใหญ่ ไม่มีใครปกครองไม่ได้ หรือว่าองค์ชายอันต้องการขึ้นครองราชย์เป็นผู้ปกครองบ้านเมืองหรือ? หากคิดเช่นนั้นจริง ๆ ก็พูดออกมาตรง ๆ ไยต้องมัวแต่ปิดบังด้วยเล่า”

องค์ชายอันกล่าวว่า “ทำไมข้าถึงดูแลบ้านเมืองไม่ได้เล่า ไม่ว่าจะมีความดีความชอบในการศึก ความรู้ด้านศิลปะป้องกันตัว มีอันไหนบ้างที่ข้าด้อยกว่าองค์รัชทายาทหรือ?”

เมื่อมหาเสนาบดีเซี่ยพบกับการคัดค้านอย่างต่อเนื่องจากองค์ชายอัน จึงมีความกังวล ดังนั้นเขาจึงขยิบตาให้หยวนซื่อ และขอให้นางพูดแทนองค์รัชทายาท

หยวนซื่อหันศีรษะไปเล็กน้อย ราวกับว่านางมองไม่เห็น

มหาเสนาบดีเซี่ยโกรธจนหน้าเขียวคล้ํา แต่จําต้องลุกขึ้นยืนกล่าวว่า “ไท่ฟู่และท่านอ๋องต่างฝ่ายต่างยืนกรานและไม่ยอมอ่อนข้อต่อกัน การโต้เถียงจะยิ่งทำเสียอารมณ์ ในวันนั้นฮูหยินของกระหม่อมได้เคยตั้งเวทีถกเถียงเรื่องการเมือง ฝ่าบาทยังรู้สึกว่าฮูหยินของกระหม่อมนั้นมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ไม่สู้ลองฟังนางสักหน่อยดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

ใครก็ตามที่พูดเช่นนี้ ก็ล้วนจะต้องตกเป็นที่สงสัย เขาช่างไร้ยางอายถึงกับยกยอฮูหยินของตนเช่นนี้

คงมีเพียงมหาเสนาบดีเซี่ยเท่านั้นที่พูดแบบนี้ จะไม่ทำให้เกิดความรู้สึกไม่พอใจ เพราะมันเป็นความจริงที่ว่าหยวนซื่อชุ่ยอวี่ นางเป็นผู้หญิงแปลกประหลาดอย่างแท้จริง มีความเห็นที่ไม่ธรรมดา

ทุกคนกลั้นหายใจมองหยวนซื่อ รอให้นางกล่าวออกมา

ฮูหยินหลิงหลงได้ยินว่าหวงไท่โฮ่วยกยอนางขึ้นเช่นนี้ และเห็นสายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ใบหน้าของหยวนซื่อ นางจึงอิจฉาริษยา ไม่รู้ว่านางหวังว่าคนที่เปล่งประกายในฝูงชนจะเป็นนาง ไม่ใช่หยวนซุยอวี่นางนั้น

หยวนซื่อค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนโค้งคํานับหวงไท่โฮ่ว ยังไม่ทันได้พูดอะไร มหาเสนาบดีเซี่ยมองดูองค์ชายอันอย่างมีชัยชนะ สีหน้าขององค์ชายอันแข็งทื่อ แต่เขายังคงมองไปที่หยวนซื่อ

หยวนซื่อเอ่ยเสียงใสว่า "หม่อมฉันอยู่บ้านมาตั้งนาน แล้วก็ไม่ได้ยินเรื่องราชสํานักมาตั้งนาน แล้วจริง ๆ แล้วไม่มีความเห็นเป็นเอกฉันต์ เพียงแต่หม่อมฉันได้ยินการโต้เถียงระหว่างไท่ฟู่กับท่านอ๋องแล้ว รู้สึกว่าทุกคนมองข้ามเรื่องหนึ่งไปหรือไม่เพคะ?”

ทุกคนมองหน้ากัน นี่มองข้ามอะไรไปอะไรไปงั้นหรือ?