ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 195

ในตอนนี้ ทุกคนลุกขึ้นยืนและมองออกไปนอกตําหนัก

องครักษ์กลุ่มหนึ่งเดินมาพร้อมกับชายที่สวมชุดผู้สําเร็จราชการราชวงศ์มังกรสีดำสี่กรงเล็บกำลังก้าวรุดหน้าไปอย่างรวดเร็ว เขาเดินตรงและก้าวเดินอย่างสงบ ภายใต้สายคาดเอวหยกมีใบหน้าที่เย็นยะเยือกอยู่เสมอ ราวกับว่าเข้าไปในวังเหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมา ไม่มีอะไรพิเศษ

คนที่เดินเคียงข้างเขาคือเซี่ยจื่ออันที่หายตัวไป ด้านข้างของเซี่ยจื่ออันคือเซียวท่าและซูชิง พวกเขาอยู่ด้านหลังไปเล็กน้อย ด้านหลังทั้งสี่คน ฝีเท้าขององครักษ์นั้นสม่ำเสมอก้าวเดินอย่างเป็นระเบียบราวกับว่าได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี

หนี่หรงพุ่งเข้าไปหาอย่างตื่นเต้น “ท่านอ๋อง!”

มู่หรงเจี๋ยตบไหล่เขาเบา ๆ แล้วกล่าวว่า “ถอยออกไปก่อน”

หนี่หรงก้าวถอยหลังและกล่าวว่า “พ่ะย่ะค่ะ!” ความตื่นเต้นบนใบหน้าของเขายังคงยากที่จะปกปิด

รอยยิ้มบนใบหน้าของอ๋องหนานหวายค่อย ๆ จางลง และมีสีหน้าคล้ายงูพิษ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้น เดินออกไปอย่างรวดเร็ว “ท่านพี่ ดีใจที่ท่านกลับมาอย่างปลอดภัย ”

มู่หรงเจี๋ยหยุดฝีเท้าแล้วมองเขาอย่างเฉยเมย "เจ้ากลับมาแล้วหรือ?”

“ใช่ ข้ากลับมาแล้ว” อ๋องหนานหวายมองดูเขาด้วยความยินดีอย่างยิ่ง ราวกับว่าเขากลับมาอย่างปลอดภัย เป็นความยินดีอย่างยิ่งในความคิดของเขา

เหลียงไท่ฟู่มองไปที่มู่หรงเจี๋ยราวกับไม่เคยพบมาก่อนในชีวิต และรู้สึกยินดีกับการปรากฏตัวของมู่หรงเจี๋ย

ฮองเฮาก็ทำเช่นเดียวกัน ถอนใจยาวด้วยความโล่งอก

แม้ว่าการกลับมาของมู่หรงเหยาจะทําให้แผนการของนางล้มเหลว แต่อย่างน้อยก็ยังดีกว่าอำนาจของบ้านเมืองจะตกอยู่ในมือของอ๋องหนานหวาย เพราะจนถึงตอนนี้มู่หรงเจี๋ยยังไม่ได้แสดงความปรารถนาที่จะขึ้นครองราชย์

แต่นั่นเป็นเพียงความคิดเพียงชั่วพริบตา การกลับมาของมู่หรงเจี๋ยหมายความว่า สถานการณ์ของสามพยัคฆ์จะพลิกสถานการณ์ได้ ซึ่งยากยิ่งกว่าการต่อกรกับผู้สําเร็จราชการเพียงตัวเดียว

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นอุปสรรคนี้ก็ได้จบลง

ผู้สำเร็จราชการยังไม่สิ้นพระชนม์ คําให้การของอ๋องหนานหวายเมื่อครู่ก็มิได้เกิดขึ้น หลักฐานที่กล่าวมาตอนนี้ก็อยู่ในมือของหวงไท่โฮ่ว และจะไม่ถูกเปิดเผยต่อสาธารณะอย่างแน่นอน มู่หรงเจี๋ยรู้ว่ามีความสัมพันธ์อันดีต่อก และจะไม่ปลดองค์รัชทายาทในขณะนี้อย่างแน่นอน ดังนั้นจดหมายฉบับนี้จึงไม่สามารถเปิดเผยต่อสาธารณะได้

เมื่อเห็นจื่ออัน ฮูหยินหลิงหลงก็เปิดปากและตะโกนว่า “เป็นไปไม่ได้ นางยังตายหรือ?”

เมื่อหลายคนได้ยินเช่นนี้ ต่างก็จ้องมองไปยังฮูหยินหลิงหลงด้วยความประหลาดใจ คําพูดเหล่านี้ช่างไม่เหมาะสมจริง ๆ

จื่ออันได้ยินประโยคนี้เช่นกัน แต่ไม่ได้มองไปที่นาง เพียงแต่มองหยวนซื่อที่อยู่ข้าง ๆ นาง จึงพยักหน้าให้หยวนซื่อเล็กน้อย

หยวนซื่อเหมือนจะรู้ว่านางปลอดภัยดี ไม่แปลกใจอะไรมาก เพียงยิ้มแล้วพยักหน้าให้นาง

หลายคนก้าวไปข้างหน้าโค้งคำนับหวงไท่โฮ่ว ทำให้หวงไท่โฮ่วหลั่งน้ำตาด้วยความตื่นตันจนน้ำตาไหลพราก ทรงกุมมือของมู่หรงเจี๋ยไว้ “กลับมาปลอดภัยก็ดีแล้ว”

มู่หรงเจี๋ยเหลือบมองจื่ออันอย่างมีความหมาย “มีผู้สูงศักดิ์คอยช่วยเหลือ ต่อให้ไปถึงตําหนักยมบาลก็ยังเข้าไปไม่ได้”

หวงไท่โฮ่วมองมาที่เขาด้วยความประหลาดใจ แล้วมองไปที่จื่ออันอีกครั้ง และนางก็เข้าใจในทันที ดูเหมือนว่าไท่หวงไท่โฮ่วจะกล่าวถึงจื่ออันหลายครั้งในจดหมาย ไม่ใช่ไม่มีเหตุผล

มู่หรงเจี๋ยพยุงหวงไท่โฮ่วนั่งลง และยกเสื้อคลุมขึ้นหันหลังกลับขึ้นไปอยู่เหนือขั้นบันไดหิน ราวกับเทพเจ้า ช่างดูน่าเกรงขาม

เหล่าขุนนางต่างคุกเข่าลงคำนับ “เหล่าขุนนางขอเข้าเฝ้าผู้สำเร็จราชการ”

มู่หรงเจี๋ยมองไปรอบ ๆ ฝูงชน ในที่สุดก็หยุดลงบนใบหน้าของเหลียงไท่ฟู่ เหลียงไท่ฟู่เป็นขุนนางชั้นหนึ่งของราชวงศ์ เขาไม่จําเป็นต้องคุกเข่ากราบองค์ชายที่ใช้อํานาจของฮ่องเต้ เพียงโค้งคํานับเพื่อแสดงความเคารพแค่นั้น

เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย หันดวงตาไป นี่เป็นครั้งแรกที่เหลียงไท่ฟู่เผชิญหน้ากับผู้สำเร็จราชการ สายตาของเขาพ่ายแพ้ เขาเพียงเหลือบมองเท่านั้น แล้วก้มศีรษะลง

จื่ออันมองศีรษะที่กดทับลงมาด้านล่าง รู้สึกถึงแรงกดดันที่แผ่ออกมาจากร่างของเขา นางถอยออกไปสองก้าวโดยทันที เพื่อรักษาระยะห่างจากเขา