ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 196

“ทุกคนลุกขึ้นเถิด!” มู่หรงเจี๋ยพูดเสียงเข้ม

เหล่าขุนนางนับร้อยคนลุกขึ้นยืน มู่หรงเจี๋ยยกมือขึ้นส่งสัญญาณให้ทุกคนนั่งลงอีกครั้ง เหล่าขุนนางต่างโค้งคํานับแล้วนั่งลง

มู่หรงเจี๋ยนั่งถัดจากหวงไท่โฮ่ว เหล่านางในภายในวังรีบจัดโต๊ะสำรับอาหาร เซียวท่าและซูชิงได้เดินลงไปนั่งที่ที่พวกเขาควรจะนั่งแล้ว จื่ออันจึงคิดจะจากไป

มู่หรงเจี๋ยเอื้อมมือออกไป และกล่าวว่า “จื่ออัน เจ้านั่งกับข้าด้วยกัน”

สายตาของทุกคนหยุดอยู่ที่จื่ออัน ผู้คนในที่นี้แทบทุกคนล้วนเคยพบนางตอนที่นางกลับใจจากการอภิเษกในวันนั้น แม้ว่าตอนนั้นจะรู้สึกว่านางน่าสงสาร แต่ก็เพียงมองนางด้วยแววตาที่มองดูละครเท่านั้น

แต่ไม่มีใครคาดคิดว่าหญิงสาวที่น่าสังเวชคนนี้จะยืนอยู่เคียงข้างผู้สําเร็จราชการในวันนี้

วันนั้นนางถอดผ้าคลุมหน้าสีแดงออก ดื้อรั้น เด็ดเดี่ยว หัวเต็มไปด้วยไข่มุกและหยก บนร่างมีผ้าแพรที่สวมใส่อย่างหรูหรา แต่ยังคงฟังจากคําพูดของนางว่าชะตาชีวิตมีมากมาย ลําบากยากเข็ญในจวน รู้สึกหนาวเหน็บอย่างยิ่ง

วันนี้นางสวมใส่เสื้อผ้าหยาบสีดำ ผมเผ้าดูช่างธรรมดาตามใจชอบ บนศีรษะมีเพียงปิ่นปักผมธรรมดาเพียงอันเดียว ไม่มีเครื่องประดับใด ๆ เป็นพิเศษ ทว่านางกลับดูสูงส่งและสง่างามถึงเพียงนี้ บุคลิกไม่ธรรมดา

ผู้ที่สนใจสามารถบอกได้ว่าอารมณ์นี้คล้ายคลึงกับหยวนซื่อมากเมื่อตอนยังเยาว์วัย

เซี่ยหว่านเอ๋อกำหมัดแน่น แล้วจ้องมองจื่ออันด้วยสายตาที่อิจฉา เเมื่อครู่ตอนที่นางประกาศเรื่องการแต่งงานระหว่างนางกับองค์รัชทายาท ก็ไม่มีใครสนใจมากนัก ต่อให้มองนางแล้ว นางก็เป็นเพียงการไหลเวียนไปอย่างเฉยเมยเท่านั้น เองที่นางแทบจะไม่รู้สึกถึงความโดดเด่นแม้แต่น้อย

อย่างไรก็ตาม เซี่ยจื่ออันยืนอยู่ตรงนั้นและดึงดูดความสนใจของทุกคน บางคนก็ถึงขั้นอุทานออกมา

อารมณ์ของมหาเสนาบดีเซี่ยซับซ้อนมาก เขาไม่คิดว่าเซี่ยจื่ออันและมู่หรงเจี๋ยจะยังมีชีวิตอยู่ อีกทั้งทั้งสองคนยังกลับมาด้วยกัน ผู้สําเร็จราชการบอกให้นางนั่งอยู่ข้าง ๆ เขา ดูเหมือนว่าการแต่งงานครั้งนี้จะตัดสินแล้ว ในใจของเขาเกิดความหวาดกลัวขึ้นมา ความหวาดกลัวนี้แฝงไว้ด้วยความรู้สึกคล้ายความสํานึกผิด หากรู้แต่แรกว่านางมีอนาคตเช่นนี้ หลายปีมานี้คงไม่เพิกเฉยต่อนางเช่นนี้

อย่างไรก็ตามหลายปีมานี้ ไม่มีความกรุณา แต่กลับมีความเคียดแค้น มีผู้แข็งแกร่งคนหนึ่งที่เกลียดตนเองเป็นภัยคุกคามที่อาจเกิดขึ้น เขาไม่สามารถทิ้งภัยคุกคามนี้ไว้ได้

ถ้าเขาไม่ต้องการ ก็หมดผลประโยชน์

อ๋องหนานหวายก็นั่งลงเช่นกัน เขาไม่มีท่าทีเปลี่ยนแปลงใด ๆ ราวกับว่าเขาไม่เคยต้องการตําแหน่งผู้ครองแคว้นมาก่อน

นางสนมเหมยรู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นการกลับมาของมู่หรงเจี๋ย

อย่างน้อยก็สามารถช่วยตัวเองให้รอดได้ในตอนนี้

นางมองไปที่พระสนมอี๋ที่อยู่ข้าง ๆ นางโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าของพระสนมอี๋เคร่งขรึม แต่เมื่อเห็นความโกรธลุกท่วมในดวงตาของเซี่ยจื่ออัน เหมือนกับว่านางรู้ความลับของนางแล้วนั้น นางจะต้องพยายามทุกวิถีทางเพื่อฆ่าเซี่ยจื่ออัน เมื่อพระสนมเหมยคิดมาถึงตรงนี้ นางก็ตัดสินใจแล้วว่าหนทางข้างหน้าจะไปทางไหน

หลังจากมู่หรงเจี๋ยและจื่ออันนั่งลงแล้ว พวกเขาก็หันมองไปที่อ๋องฉี สีหน้าเย็นชาค่อย ๆ จางหายไป รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา “อ๋องฉี ข้าตั้งหน้าตั้งตารอท่านว่าเมื่อไหร่จะเสด็จเข้ามายังเมืองหลวง แต่ข้ารอคอยมันมานานแล้ว”

อ๋องฉีกล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า "ท่านอ๋อง ข้าเห็นท่าน ใจนี้ถือว่ามั่นคงแล้ว พันธสัญญานี้ ต้องมีท่านลงนาม ข้าจึงสามารถวางใจได้"

มู่หรงเจี๋ยแสร้งทําเป็นไม่รู้ตัวว่า “อ๋องฉี ต่อให้ข้าจะอยู่หรือไม่อยู่ พันธสัญญากับเป่ยโม่ก็จะดําเนินต่อไป สองแคว้นมีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน ได้ส่งเสริมการพัฒนาของทั้งสองแคว้นอย่างมาก เป็นแนวคิดที่ดีต่อบ้านเมือง ผู้ที่ลงนามกันทุกคนล้วนเหมือนกัน ความหมายไม่เปลี่ยนแปลง เพื่อสันติสุขและการพัฒนาเป็นหลัก”

เมื่อเขาพูดเช่นนี้ เขาก็มองไปที่องค์รัชทายาท องค์รัชทายาทรู้สึกผิดเมื่อเห็นดวงตาของเขาเย็นชา เขาก็ก้มหัวลงทันที และไม่กล้าที่จะมองเขาอีก

อ๋องฉีพยักหน้า และกล่าวด้วยความรู้สึกจริงใจ “ใช่ เป็นแนวคิดที่ดีต่อบ้านเมือง ควรจะยึดมั่นเอาไว้”

มู่หรงเจี๋ยชี้ไปที่มือสังหารที่อยู่ด้านล่างแล้วถามว่า "เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา? ทําไมคุณคุกเข่าที่นี่? ”