ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 197

อ๋องหนานหวายรีบลุกขึ้น “เสด็จพี่ คนเหล่านี้ถูกนําตัวเข้าวังโดยหม่อมฉัน พวกเขาเป็นคนที่ลอบสังหารเสด็จพี่ในวันนั้น”

ริมฝีปากของผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิโค้งงอและมีการประชดว่า “ลอบสังหารข้างั้นหรือ?”

อ๋องหนานหวายกล่าวอย่างกะทันหัน “ใช่ หลังจากที่ข้ากลับมาที่เมืองหลวง พวกเขาก็เริ่มสืบสวนคนที่ลอบสังหารเสด็จพี่ สวรรค์คงเป็นใจ สุดท้ายก็ทำให้หม่อมฉันหาตัวคนลอบสังหารพบ”

อ๋องหนานหวายมองไปที่หวงไท่โฮ่ว แล้วกล่าวว่า “และพบจดหมายของผู้ที่อยู่เบื้องหลังถูกพบอยู่ในมือของคนที่ลอบสังหาร และได้มอบให้เสด็จแม่แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อเขากล่าวเช่นนี้ เขาก็จ้องไปที่องค์รัชทายาทและเหลียงไท่ฟู่อย่างดุร้าย การแสดงออกของเขาต่างจากก่อนหน้านี้มาก เหมือนกับความแค้นที่มีต่อศัตรู มีแววตาที่สามารถเดาได้ว่าองค์รัชทายาทและเหลียงไท่ฟู่เป็นผู้อยู่เบื้องหลังการลอบสังหารนี้

ทุกวันนี้อำนาจการปกครอง และการกำกับดูแลทหารไม่สามารถล้มล้างได้ แต่ด้วยจดหมายที่อยู่ในมือของหวงไท่โฮ่ว ก็สามารถทําลายอํานาจของเหลียงไท่ฟู่ลงได้

เขาคิดว่ามู่หรงเจี๋ยจะเผยแพร่จดหมายนี้ต่อสาธารณะอย่างแน่นอน แน่นอน เขาต้องรู้ไว้ในใจว่าต้องเป็นมือสังหารที่ไท่ฟู่เหลียงส่งออกไป ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยคนมาลอบสังหารเขาไปได้

มู่หรงเจี๋ยมองไปที่หวงไท่โฮ่วและองครักษ์ หวงไท่โฮ่วลังเลที่จะยื่นจดหมายให้เขา มีความอ้อนวอนเกิดขึ้นในดวงตาของนาง

มู่หรงเจี๋ยมองดูจดหมาย ทุกคนมองมาที่เขา รวมทั้งหวงไท่โฮ่วด้วย หวงไท่โฮ่วหัวใจเต้นแรง จื่ออันที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก็ได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นเร็วของนาง

อ๋องหนานหวายมองไปที่มู่หรงเจี๋ยอย่างลำพอง รอเพียงเขาให้คนมาตรวจสอบลายมือนั่น

ไม่ว่าอย่างไรวันนี้ เขาก็จะไม่เป็นผู้แพ้ และจะต้องได้บางสิ่งบางอย่างแน่นอน

แต่มู่หรงเจี๋ยกลับทําท่าทางที่ไม่มีใครคาดคิดมาก่อน เขาฉีกจดหมายแล้วยื่นให้จื่ออัน “เอามันไปโยนทิ้งซะ”

“เพคะ!” จื่ออันกํามันไว้ในมือ นางรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ตอนแรกเขาคิดว่าเขาจะใช้โอกาสนี้สั่งสอนบทเรียนเหลียงไท่ฟู่และองค์รัชทายาท แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะฉีกหลักฐานได้เช่นนี้ เขาพลาดโอกาสอันดีไป เขารู้เรื่องนี้หรือไม่?

จื่ออันไม่เข้าใจเขา ด้วยสมองของเขา เขาจะคิดไม่ออกถึงประโยชน์ของการทิ้งจดหมายฉบับนี้ไว้ได้อย่างไร?

มู่หรงเจี๋ยกล่าวอย่างเย็นชา “ช่างไร้สาระ จดหมายฉบับนี้มีตราประทับของท่านราชครู ข้าคุ้นเคยกับลายมือของท่านราชครู ฉะนั้นจดหมายนี้เป็นของปลอม”

หวงไท่โฮ่วถอนหายใจด้วยความโล่งอกอย่างเงียบ ๆ แม้แต่ฮองเฮาก็ยังเหยียดมือออกไปพยุงโต๊ะ ตั้งสติให้สงบ

ใบหน้าของอ๋องหนานหวายเปลี่ยนเป็นน่าเกลียดทันที เขาจ้องมู่หรงเจี๋ยอยู่พักหนึ่ง จู่ ๆ ก็หันกลับมาพูดเสียงเข้มว่า "คุมตัวมา ให้ท่านอ๋องสอบปากคํา ให้ท่านอ๋องตรวจสอบให้ดี รอให้พวกเขาสารภาพว่าใครเป็นผู้บงการอยู่เบื้องหลัง"

มู่หรงเจี๋ยมองมาที่เขา ดวงตาเย็นเยียบราวกับน้ำแข็งที่ห้อยลงมาจากชายคาในฤดูหนาว “เหลวไหล อย่าให้เรื่องมันวุ่นวาย เจ้าไม่เห็นแขกผู้ทรงเกียรติที่อยู่ที่นี่บ้างหรือ เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ เดี๋ยวค่อย ๆ ไต่สวนไป ตอนนี้มันจะมีอะไรที่จะสำคัญไปกว่าการต่อสัญญาทางการทูตของทั้งสองแคว้นอีกเล่า”

อ๋องหนานหวายก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าว แล้วกล่าวว่า "เสด็จพี่ แม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างสองแคว้นจะสําคัญ แต่การกล้าลอบสังหารผู้สําเร็จราชการในราชสํานักนั้น ย่อมมีจิตใจไม่ดี มีเจตนาจะโค่นล้มราชสํานัก อีกอย่าง..."

ก่อนที่อ๋องหนานหวายจะพูดจบ ก็ได้ยินเสียงร้องโหยหวนดังมาจากด้านหลัง เขาหันกลับไปมองมือสังหารหลายคนล้มลงไปกองเลือด

ทุกคนตกใจ ผู้หญิงบางคนก็กรีดร้องโดยใช้มือปิดหน้าและไม่กล้ามอง

ฮูหยินหลิงหลงและเซี่ยหว่านเอ๋อเองก็หวาดกลัวจนสําลักออกมาเช่นกัน ผู้คนที่ยังมีชีวิตอยู่เพียงไม่กี่คนเหล่านี้ก็เสียชีวิตลงอย่างกะทันหัน เลือดบนร่างกายของพวกเขายังคงกระเซ็นเป็นวงกว้างในสภาพความตายที่น่าสะพรึงกลัว ใครเป็นคนลงมือกัน?

มู่หรงเจี๋ยพูดด้วยความรังเกียจ “หยุดก่อน อย่าทำให้ท้องพระโรงเปรอะเปื้อน มันรบกวนแขกผู้มีเกียรติของข้า”

“พ่ะย่ะค่ะ!” องครักษ์รีบลากศพออกไป

ใบหน้าของอ๋องหนานหวายเปลี่ยนไปจนน่าเกลียดในชั่วพริบตา เขาหันหน้าไปมองมู่หรงเจี๋ยช้า ๆ ดวงตาแดงก่ำ ความเกลียดชังและความอาฆาตพยาบาทที่ซ่อนเร้นค่อย ๆโผล่ขึ้นมา ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวเล็กน้อย แต่เขากลับหัวเราะเบา ๆ รอยยิ้มของเขาดูอ่อนโยนและโหดเหี้ยม

จื่ออันได้เห็นคนโหดร้ายมากมายในชีวิตที่ผ่านมา และในชีวิตตอนนี้ แต่ไม่เคยเห็นใบหน้าที่ชั่วร้ายเช่นนี้มาก่อน ทุกรูขุมขนแม้กระทั่งเซลล์บนใบหน้าของเขาก็กำลังแสดงคำพูดว่า ข้ากับเจ้าไม่อาจอยู่ร่วมกันได้