ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 198

เขาโค้งคํานับประสานมือแล้วถอยไปทีละก้าว รอยยิ้มชั่วร้ายบนใบหน้าไม่ลดลงแม้แต่น้อย กลับยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น "พ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันขอตัวก่อน!”

หากไม่พัวพันก็ไม่มีปัญหา แค่หันหลังกลับและออกไป ให้ความรู้สึกเหมือนที่เขาไม่เคยมามาก่อน

เหลียงไท่ฟู่มีความปิติยินดีในใจ ที่เขารอดพ้นจากภัยพิบัติครานี้ได้

เขามองแผ่นหลังของอ๋องหนานหวายที่หันหลังเดินจากไป ในใจเข้าใจว่าวันนี้อ๋องหนานหวายได้ทําลายยอดฝีมือในสังกัดเขาตายในวังอย่างเงียบเชียบ เขาจะอธิบายให้คนข้างนอกฟังได้อย่างไร หากเดาไม่ผิดคืนนี้เขาพาคนเหล่านี้เข้าวัง หลังจากสารภาพออกมา เขาจะมีทางของเขาเองที่จะช่วยคนเหล่านี้

แต่คนเหล่านั้นที่เข้ามาเข้ามาในวังวันนี้ล้วนตายกันหมด คนเหล่านี้คือคนในวัง คนตายไม่สำคัญ ที่สำคัญคือใครกันคือคนที่อยู่เบื้องหลังของคนที่ตายเหล่านี้ เกรงว่าคนเหล่านี้จะ ไม่ได้ช่วยเขาง่าย ๆ อีกแล้ว เว้นแต่จะยอมจ่ายในราคาที่สูงขึ้น

ใครกันที่เป็นคนฆ่ามือสังหารเหล่านี้เมื่อครู่นี้? มู่หรงเจี๋ยนั่งอยู่ในห้องโถงใหญ่ เซียวท่าและซูชิงก็นั่งห่างไกลจากมือสังหาร ยกเว้นหนี่หรงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ที่นี่แทบจะไม่มีคนของผู้สำเร็จราชการเลย แล้วเขาจะลงมือทำได้อย่างไร?

คำถามของเหลียงไท่ฟู่ยังเป็นคำถามที่สงสัยเช่นเดียวกับบรรดาเสนาบดีหลายคนที่นี่

จื่ออันกลับรู้ว่านางนั่งอยู่ข้างกายมู่หรงเจี๋ย เห็นนิ้วของเขาจุ่มสุราในจอก สุราก็สะบัดสะบัด ลูกแก้วสุราลอยออกไปอย่างรวดเร็ว สุราหยดนี้ไหลผ่านหัวใจของมือสังหาร กระอักเลือดออกมา ทั้งหมดตายในชั่วพริบตา

ในตอนนั้น หัวใจของนางเต็มไปด้วยความตกตะลึง นางไม่คิดว่าวรยุทธ์ของมู่หรงเจี๋ยจะแข็งแกร่งถึงเพียงนี้

อย่างไรก็ตาม วรยุทธของเขาสูงถึงเพียงนี้ กลับได้รับบาดเจ็บสาหัสในคืนนั้น เห็นได้ชัดว่าการซุ่มโจมตีในคืนนั้นต้องการสังหารเขา ยอดฝีมือที่อยู่เบื้องหลังการสั่งการจะต้องเป็นยอดฝีมือชั้นหนึ่งอย่างแน่นอน

ความอันตรายของคืนนั้นสามารถเห็นได้จากสิ่งนี้

การสังหารคนไม่กี่คนในขณะที่พูดและหัวเราะเป็นเพียงสิ่งที่ทำเพื่อฆ่าเวลาของการรอ หลังจากการฆ่า ก็สีหน้าก็ทําหน้าเหมือนไม่รับรู้ จื่ออานถามตัวเองว่านางเป็นแพทย์ทหารมาแปดปี ไม่เคยเห็นใครที่มีฝีมือเช่นนี้มาก่อน

การสังหารเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดในการปราบปราม อย่างน้อยก็อนุญาตให้ทั้งสองแคว้นลงนามในพันธสัญญาต่อไป

หลังจากที่อ๋องฉีลงนามในพันธสัญญาแล้ว มู่หรงเจี๋ยได้ออกแถลงการณ์เพื่อส่งเขาออกจากวังพร้อมกับราชทูต โดยอ้างว่าร่างกายของเขาอ่อนเพลียเมื่อเข้าสู่เมืองหลวง

อ๋องฉีรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร สิ่งต่อไปนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเขา และเขาไม่เหมาะที่จะอยู่ที่นั่น เขาจึงเลือกที่จะจากไป

หลังจากที่มู่หรงเจี๋ยส่งอ๋องฉีแล้ว เขาก็พูดกับหวงไท่โฮ่ว “เสด็จแม่ เวลาก็สายมากแล้ว ให้ซุนกงกงส่งท่านกลับไปที่ตำหนักก่อนเถิด พ่ะย่ะค่ะ”

หลังจากพูดจบ ก่อนที่หวงไท่โฮ่วจะพูดได้ เขาก็สั่งซุนกงกงว่า “ส่งเสด็จแม่กลับไปพักที่ตำหนัก”

ซุนกงกงตอบว่า “พ่ะย่ะค่ะ!”

เขาช่วยประคองหวงไท่โฮ่วให้ลุกขึ้น บรรดาขุนนางก็ก้มลงคำนับเมื่อเห็นพระองค์จากไป

องค์รัชทายาทก็ลุกขึ้นยืนแล้วคำนับและจึงนั่งลง

เขาอารมณ์เสียมากในค่ำคืนนี้ เดิมทีเขาคิดว่าทุกอย่างจะสําเร็จง่าย ๆ คิดไม่ถึงว่าจะโดนอ๋องหนานหวายเล่นงานเสียก่อน แล้วมู่หรงเจี๋ยก็กลับมาและทำให้ความหวังของเขาสูญเปล่า ความเกลียดชังที่มีต่ออ๋องหนานหวายนั้นไม่ลึกซึ้ง เพียงแต่รังเกียจและดูถูกเขาเท่านั้น เขาเกลียดมู่หรงเจี๋ยเพราะคิดว่ามู่หรงเจี๋ยเป็นอุปสรรคเพียงอย่างเดียวในการขึ้นครองบัลลังก์ของเขา

แม้หลังจากเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ เขาก็ยังคงคิดเช่นนั้น

จื่ออันถือแก้วสุราไว้ในมือ ค่อย ๆ ดื่มไปอึกหนึ่ง พยายามทําสีหน้าเรียบเฉย เพื่อกลบเกลื่อนคลื่นยักษ์ในใจ

เพราะมู่หรงเจี๋ยได้ขยับสายตาไปยังองค์รัชทายาทแล้ว

เป็นดังคาด มู่หรงเจี๋ยถามองค์รัชทายาทว่า "ได้ยินว่าตอนที่ข้าพักฟื้น องค์รัชทายาทก็เคยไปเยี่ยมข้าที่จวนอ๋องใช่หรือไม่?”