ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 226

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี้เอง” จ้วงจ้วงนึกขึ้นได้ ​คาดไม่ถึงว่าในตอนที่นางกำลังดื่มน้ำหวานนั้น​ ทั้งสองคนก็นำเรื่องราวที่เกิดขึ้นในตอนค่ำนี้อธิบายกันเรียบร้อยแล้ว​ ใช่แล้ว​ “ใช่แล้ว​ ราชครูเหลียงทำไมถึงได้กลัวมีดสั้นของจื่ออันนัก?​ มีดสั้นเล่มนั้นเป็นจื่ออันที่มอบให้ แม้แต่อ๋องเจ็ดเขายังมิกลัว​ แต่กลับกลัวมีดสั้นเล่มนี้หรือ？”

“บนมีดสั้นนั้นมีอักษรมังกรอยู่!” อ๋องหลี่เอ่ยยิ้ม ​“ใครกันที่ชอบทำ​สัญลักษณ์​นามสกุล​ไว้บนสิ่งของตนเพื่อแสดงอำนาจกัน?”

“เสด็จย่า!” จ้วงจ้วงเอ่ยตะโกน​ “มีดสั้นเล่มนี้เป็นมีดที่เสด็จย่าทรงประทานให้กับเสด็จพี่​ เสด็จพี่ก็ประทานให้แก่อ๋องเจ็ด​ อ๋องเจ็ดมอบให้จื่ออันอีกที​ ราชครูเหลียงไม่รู้เรื่องราว​ ก็เลยนึกเอาว่ามีดสั้นเล่มนี้เป็นเสด็จย่าประทานให้แก่จื่ออัน​ ดังนั้นเขาจึงกลัว​ เขามิได้กลัวมีดสั้น ​ เพียงแต่เขาหวาดกลัวต่อเสด็จย่า”

“ฉลาดมาก!” อ๋องหลี่ขึ้นรถม้าไปแล้ว จ้วงจ้วงจึงเดินตามขึ้นไป

หลังจากที่ส่งอ๋องหลี่และจ้วงจ้วงแล้ว จื่ออันจึงได้ประคองหยวนซื่อที่คืนนี้มิได้พูดอันใดออกมาลุกขึ้น “ท่านแม่ พวกเราก็กลับกันเถอะ”

เซี่ยหว่านเอ๋อร์เมื่อพบว่าทุกคนต่างแยกย้ายกัน และผู้ที่ทำร้ายคนอื่นอย่างเซี่ยจื่ออันกลับไม่บุบสลายเลย จึงอดไม่ได้ที่จะโกรธเกลียดไม่พอใจ พุ่งเข้าไปฉุดรั้งจื่ออัน “เจ้าคิดที่จะจากไปเยี่ยงนี้รึ? ”

จื่ออันมองมายังนาง “เจ้ายังอยากจะยังไงกัน?”

เซี่ยหว่านเอ๋อร์คิดขึ้นมาได้ว่านางทำให้ตนพิการ​ นางโยนบางสิ่งออกไป อาจ​ทำให้นางถอยหนี นางจึงหมุนตัวกลับไปอย่างกะทันหันดึงแส้ออกมาจากกำแพง แล้วจึงตีไปยังจื่นอันในทันที​ พลางเอ่ยอย่างดุร้าย​ “ข้าจะฆ่าเจ้า!”

แส้ไม่ได้มีแรงมากนัก​ จื่ออันใช้เพียงมือเดียวก็สามารถจับมันได้ จนเซี่ยหว่านเอ๋อล้มลงไปบนพื้น ท่าทางช่างไม่น่าดูแม้แต่น้อย

จื่ออันเอ่ยเสียงเย็น “อย่าใส่ร้ายผู้อื่น ค่ำนี้ข้าเห็นแก่พวกเจ้ามามากแล้ว เพียงแค่พวกเจ้าทำร้ายท่านแม่ข้า ข้าไม่เอาชีวิตพวกเจ้าเป็นเพราะเห็นแก่สายสัมพันธ์ครั้งสุดท้ายกับจวนมหาเสนาบดีแห่งนี้”

ฮูหยินผู้เฒ่าเมื่อได้ฟังคำพูดนี้แล้ว ออกคำสั่งด้วยใบหน้าเย็นชา “ใครก็ได้เข้ามา ส่งคุณหนูรองกลับห้อง ไม่มีคำสั่งข้า ห้ามนางออกมา”

เซี่ยหว่านเอ๋อมองไปทางฮูหยินผู่เฒ่าด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ “ท่านย่า ทำไมถึงเป็นแบบนี้? ข้าและท่านแม่ถูกพวกนางรังแกแบบนี้ ท่านจะไม่ออกหน้าให้ข้าเลยงั้นหรือ?”

“นำตัวไป!” ฮูหยินผู้เฒ่าออกคำสั่งอีกครั้ง น้ำเสียงเข้มงวด

ฮูหยินหลิงหลงยังไม่ยินยอมพร้อมใจ แต่ก็รู้ว่าเรื่องราวในค่ำนี้มิอาจเปลี่ยนแปลงได้แล้ว นางมองมายังจื่ออันด้วยแววโกรธเกลียด “เจ้าคิดว่าเพียงมือของเจ้าสามารปิดฟ้าได้รึ? เจ้าคิดว่าเจ้าจะได้เป็นพระชายาของผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ? เจ้ารอดูไปเถอะ!”

ค่ำนี้หยวนซื่อมิได้เอ่ยอะไรออกมาเลย เดิมก็เป็นคนที่ไม่ควรจะข้องแวะด้วยที่สุดแล้ว แต่นางกลับเอ่ยออกมา “เฉินหลิงหลง เจ้าเอาหูมา ข้ามีคำพูดอยากจะพูดกับเจ้า”

ฮูหยินหลิงหลงมองมาอย่างโกรธแค้นไยังนาง แต่ก็ยังอยากจะฟังว่านางจะพูดอะไรกัน นางเอียงหูเข้าไปใกล้หยวนซื่อเอ่ยเสียงเบา ให้เสียงได้ยินเพียงเฉินหลิงหลงฟัง “จื่ออันมีคำพูดที่มิอาจพูดได้ ข้าจะบอกเจ้า ตั้งแต่วันนั้นในลานบ้านที่องค์รัชทายาทบังคับให้นางแต่งงานแล้ว นางก็ตั้งใจไว้ว่าจะทำให้เจ้าสองแม่ลูกตาย”

จื่ออันที่นางพูดถึง​ มิใช่จื่ออันที่อยู่ข้างกายนางแต่เป็นบุตรสาวที่สูญสลายไปแล้วของนาง

ฮูหยินหลิงหลงยิ้มเย็น​ “ใช่รึ？ต้องดูว่าเจ้าจะมีความสามารถ​นั้นไหม!”

ฮูหยินหลิงหลงมองรอยยิ้มแปลกประหลาดของนาง​ ภายในใจรู้สึกร้อนรน​ หยวนซื่อผู้นี้​ไม่ได้อดทนเก็บไว้ดั่งก่อนหน้านี้แล้ว