ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 235

มู่หรงเจี๋ยเดินไปสองสามก้าวและเห็นจื่ออันยืนอยู่ใต้ต้นหอมหมื่นลี้ ใบหน้าของนางแลดูอึดอัดเล็กน้อย นางไม่ได้ตั้งใจจะมาขัดการสนทนาระหว่างพวกเขาสองพี่น้อง

มู่หรงเจี๋ยรู้สึกสบายใจมาก ราวกับว่าเมื่อครู่นี้เขาไม่ได้พูดอะไรที่ฟังดูโหดร้ายออกมาเลย "มาแล้วหรือ?"

“อ๋องเหลียงให้หม่อมฉันมาที่นี่” จื่ออันอธิบาย

“ถ้าเขาไม่ให้เจ้ามา เจ้าก็จะไม่มาเช่นนั้น?” มู่หรงเจี๋ยเลิกคิ้วแล้วมองไปยังนาง

จื่ออันถือกล่องยาและจ้องมองเขาผ่านแสงแดด บ้าจริง ทำไมวันนี้เขาถึงหล่อเหลานัก

“มาเถอะ ท่านอ๋องก็ยังเป็นคนไข้ของหม่อมฉันอยู่นะเพคะ”

“เข้าไปในห้องกันเถิด!” มู่หรงเจี๋ยหันหลังเดินเข้าไป จื่ออันก็รีบตามไป เขาเดินเร็วมาก นางจึงต้องรีบสับขาตามเขาไปอย่างเร่งรีบ ไม่มีเวลาดูทิวทัศน์ตลอดทางเลย

หลังจากเข้ามาในห้อง มู่หรงเจี๋ยรีบถอดเสื้อผ้าของเขาออกและนั่งบนเก้าอี้ "เมื่อทายาเสร็จแล้ว อีกสักพักข้าก็จะดื่มสุรากับอ๋องฉี"

“ข้าขอคัดค้าน!”

“ไม่มีประโยชน์!” มู่หรงเจี๋ยกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

จื่ออันวางกล่องยาลงแล้วขมวดคิ้ว “ท่านอ๋องไม่ใช่คนที่ไร้เหตุผลเช่นนี้”

"การดื่มสุรากับเหตุผลมันสัมพันธ์กันอย่างไร? "

“สุราจะส่งผลต่ออาการบาดเจ็บของท่าน และทำให้การฟื้นตัวช้าลง”

“เช่นนั้นจะรักษาให้หายไว ๆ ได้หรือไม่?” มู่หรงเจี๋ยเงยหน้าขึ้น และมองดูใบหน้าที่บึ้งตึงของนาง

จื่ออันเอนตัวไปตรวจดูแผลที่ตกสะเก็ดของเขา "ได้น่ะได้..."

“เช่นนั้นก็อย่าพูดให้มากความ เจ้าก็ยังไม่ได้แต่งเข้ามาเลย จะมาวุ่นวายอะไรมากมาย”

จื่ออันกัดฟันแน่น “ท่านอ๋องเป็นผู้ป่วยที่ไม่ให้ความร่วมมือมากที่สุดเท่าที่หม่อมฉันเคยเจอมาเลย”