ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 236

เซียวท่าพูด ‘อืม’ ออกมาคำเดียว จากนั้นก็หยิบกล่องยาของจื่ออันขึ้นมา "ไปกันเถอะ อีกสักครู่พวกเราจะมีแขก"

จื่ออันเหลือบมองไปที่มู่หรงเจี๋ยมองแล้วมองอีก และต้องการที่จะแนะนำอีกสองสามคำ แต่รู้สึกว่ามันจะเสียเวลา พูดไปเขาก็ไม่ฟัง ดังนั้นนางจึงไม่พูดอะไรมาอีก และเดินออกไปพร้อมกับเซี่ยวท่า

พอไปถึงประตูจวน อ๋องหนานหวายก็เดินออกมาด้วยเช่นกัน

เขามองดูจื่ออันมาโดยตลอด และเขาก็ยังรู้ถึงที่มาที่ไปของเซี่ยจื่ออันอย่างละเอียด ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยสนใจมันมาก่อน แต่ตั้งแต่ที่นางหลบหนีจากทหารองครักษ์ทั้งสองคนมาได้ ตกหน้าผาแต่ยังคงรอดชีวิตกลับมา นี่มันไม่ใช่เรื่องง่าย

และที่สำคัญที่สุดคือ มู่หรงเจี๋ยไม่ปฏิเสธนางทั้งยังเต็มใจที่อภิเษกกับนางให้นางมาเป็นพระชายาเอกอีก

“ท่านอ๋อง!” จื่ออันได้ย่อตัวคำนับเล็กน้อย แววตาของอ๋องหนานหวายแลดูยังไงชอบกล และนางก็ไม่ชอบมันมาก

“เซี่ยจื่ออัน?” อ๋องหนานหวายยิ้มออกมาเบา ๆ และยังไม่ละสายตาจากนาง และยังคงจ้องไปที่จื่ออันด้วยแววตาที่แทะโลม

"เพคะ!" จื่ออันตอบ

เซียวท่าพูดกับอ๋องหนานหวาย "หากท่านอ๋องไม่มีเรื่องอันใด ข้าจะพานางไปนะพ่ะย่ะค่ะ"

อ๋องหนานหวายมองไปที่เซียวท่า และเห็นว่าเซียวท่า มีเจตนาที่จะปกป้องนาง รอยยิ้มนี้ก็ยิ่งดูพิกลยิ่งขึ้น "ได้ ไปสิ!"

จื่ออันย่อตัวคำนับอีกครั้ง และหันหลังเดินจากไป

เมื่อเดินออกจากประตูของจวนไปแล้ว แต่นางยังคงรู้สึกว่าอ๋องหนานหวายยังจ้องมองตามนางมาอยู่ดังนั้นนางจึงรู้สึกเสียวแปลบที่หนังศีรษะ

“เมื่อครู่นี้ท่านอ๋องพูดอะไรกับเจ้า” จื่ออันอดไม่ได้ที่จะกล่าวถามเขาอย่างสงสัย

“ให้ข้าหาคนไปทุบตีพ่อของเจ้าสักสองสามคน!" เซี่ยวท่ากล่าวด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

"..." ไม่บอกก็ช่างเถอะ ผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิที่สูงส่ง จะให้หาคนไปตีคนพาลเช่นนั้นได้อย่างไร?

เซียวท่าส่งจื่ออันกลับไปที่จวนมหาเสนาบดี ก็เห็นว่าที่จวนเริ่มตกแต่งไปด้วยโคมไฟหลากสีแล้ว

เซียวท่ากล่าวถามอย่างแปลกใจว่า “จวนนี้จะขายลูกสาวอีกแล้วเหรอ?”