ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 263

มหาเสนาบดีเซี่ยเงยหน้าขึ้นราวกับกำลังกลืนอากาศ เขายืดคอยาวมาก ใบหน้าที่ชอกช้ำของเขามีทั้งความเศร้าและความโกรธอย่างยากที่จะพรรณนา “แต่อย่างไรเสียข้าก็เป็นพ่อของนาง มิใช่หรือ? จุดนี้นางเองก็ปฏิเสธไม่ได้”

ฮูหยินผู้เฒ่าโกรธมาก “เรื่องราวดำเนินมาถึงขนาดนี้แล้ว เจ้ายังไร้เดียงสาอยู่อีกงั้นหรือ? เจ้าคิดจริง ๆ หรือว่าหลังจากที่นางถูกบังคับให้อภิเษก ถูกวางยาพิษ และถูกวางแผนให้ร้าย นางยังจะคิดว่าเจ้าเป็นพ่ออยู่อีก? และยังคิดถึงจวนมหาเสนาบดีอยู่ไหม?ถ้าหากนางยังคิดถึงจริง วันนี้นางคงไม่ทำให้เจ้าเสียหน้าหรอกนะ"

มหาเสนาบดีเซี่ยใช้ทั้งสองมือลูบหน้าตัวเอง ราวกับว่าเขาแก่ขึ้นสิบปีในทันที "นางเป็นลูกคนเดียวของข้า"

ฮูหยินผู้เฒ่ายืนขึ้นในทันที แล้วก้าวไปตบหน้าเขา "ไม่ใช่ ตอนนี้เจ้าไม่มีลูกเลยสักคนเดียว นางก็ไม่ใช่ลูกสาวของเจ้าแล้ว ตั้งแต่ที่เจ้าบังคับให้นางอภิเษกนางก็ได้กลายมาเป็นศัตรูของเจ้า และนางก็คิดใคร่ครวญอยู่ทุกวัน ถึงวิธีที่จะทำให้เจ้ามีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้”

มหาเสนาบดีเซี่ยรู้สึกปวดที่แก้ม ความเจ็บปวดนี้ทำให้เขาหงุดหงิด ทั้งยังทำให้เขานึกถึงดวงตาที่เย็นชาของนางที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

“เมื่อก่อนเจ้าถูกเฉินหลิงหลงทำให้สับสน หลายปีมานี้เจ้ามีเพียงนางที่เป็นภรรยาคอยรับใช้เจ้า แน่นอนว่าเจ้าจะต้องรู้สึกอ่อนไหว เจ้าเองก็ยังหนุ่มยังแน่นยังแต่งงานใหม่ได้อีก เพื่อให้เจ้ามีทายาทสืบสกุล" ฮูหยินผู้เฒ่านั่งลงอย่างช้า ๆ ด้วยสายตาที่เย็นชา “ดังนั้นไม่ว่าเซี่ยหว่านเอ๋อจะเป็นลูกสาวของใครก็ตาม ตอนนี้ยังไงก็ต้องเป็นลูกของเจ้า ฮองเฮามีพระราชเสาวนีย์ออกมาแล้ว เจ้าจะได้เป็นว่าที่พ่อตาขององค์รัชทายาท และเป็นมหาเสนาบดีของราชสำนัก มีอนาคตที่ยาวไกลไร้สิ้นสุด ลูกของเจ้าก็จะสืบทอดความรุ่งโรจน์ของเจ้า เชิดหน้าชูตาตระกูลเซี่ยของเราได้ต่อไปอีก เจ้าเข้าใจไหม?"

หัวใจที่ห่อเหี่ยวของมหาเสนาบดีเซี่ย ได้ชุ่มชื้นเขียวขจีขึ้นมาเล็กน้อย

“เมื่อก่อนแม่ก็เคยพูดกับเจ้าว่า นิสัยของหลินเอ๋อยังไช้ไม่ได้ ให้เจ้าแต่งงานใหม่ แต่เจ้าคำนึงถึงเฉินหลิงหลง กลัวว่านางจะไม่สบายใจ จึงทำให้เสียเวลามาตั้งหลายปี ดูเจ้าสิ ผู้หญิงเช่นนี้หรือที่เจ้าโปรดปรานมาหลายปี?"

เมื่อพูดถึงเซี่ยหลิน มหาเสนาบดีเซี่ยก็นึกขึ้นได้ว่าเขายังอยู่ในวัง เขาจึงพูดแดกดัน “พระสนมเหมยรั้งตัวเซี่ยหลินไว้ งั้นก็ให้เขาอยู่ในวังต่อไปเถิด ตายไปแล้วก็ช่าง หรือฟั่นเฟือนไปแล้วก็ช่าง ดีที่สุดคือชั่วชีวิตนี้ไม่ต้องเจอเขาอีก"

ฮูหยินผู้เฒ่ายังคงรู้สึกสงสารเซี่ยหลิน แต่ก็รู้ดีว่าเขาไม่ใช่หลานชายของนาง แน่นอนว่าความรักที่มีให้เขาก็ได้หมดลงไปด้วย นางจึงตอบกลับอย่างเย็นชา "พระสนมเหมยจะต้องส่งเขากลับมาแน่ ถึงเวลานั้นค่อยคิดหาวิธีส่งเขากลับไปบ้านเดิม เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา ห้ามเจ้าฆ่าเขา ตอนนี้เจ้าจะทำให้หว่านเอ๋อสงสัยไม่ได้ หากนางรู้ว่าตนเองไม่ใช่ลูกของเจ้า ต่อไปภายภาคหน้าถึงแม้นางจะเป็นพระชายาขององค์รัชทายาท นางก็จะไม่ช่วยเหลือเจ้า "

“ลูกทราบดี” ดวงตาของเขาดูร้ายกาจและโหดร้าย “เรื่องหาภรรยาใหม่ ต้องรบกวนท่านแม่แล้ว”