ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 290

หลังจากทำเช่นนี้หลายต่อหลายครั้ง หนี่หรงที่ถูกเขย่าตัวไปมา จนทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีเรี่ยวแรงเหลือเลยสักนิด ทั้งยังวิงเวียนศีรษะมากจนหมดแรงที่จะให้ความร่วมมือกับจื่ออันในการรักษาได้

จื่ออันกังวลเล็กน้อย นางหันกลับไปจะบอกบ่าวรับใช้ให้กรอกน้ำเกลือลงไปต่อไป แต่กลับเห็นมู่หรงเจี๋ยยืนอยู่ที่ด้านหลัง และท่าทางของเขาก็แลดูวิตกกังวลผิดปกติ

เขาเป็นห่วงหนี่หรงมาก

จื่ออันรู้ว่าเขาไม่ใช่คนที่ไร้ความรู้สึกหรือเย็นชาอะไร ยิ่งหนี่หรงเป็นคนข้างกายด้วยแล้ว แม้ว่าเขาจะไม่พูด แต่ในใจก็ให้ความสำคัญมาก

“เขาจะไม่เป็นอะไร” จื่ออันกล่าวเบา ๆ

“ขอบใจเจ้ามาก!” ดวงตาของเขาแลดูสับสนเล็กน้อย เขากวาดสายตามองไปที่จื่ออันอย่างรวดเร็ว แล้วก็มองไปที่หนี่หรงด้วย

หลังจากทำให้หนี่หรงอาเจียนออกมาแล้ว จื่ออันก็รอให้ร่างกายของเขาฟื้นตัว ดังนั้นจึงให้เขากินซุปถั่วเขียว จากนั้นก็เขียนเทียบยาล้างพิษ ให้ทหารองครักษ์รีบไปเอายามาให้

หลังจากพลิกตัวไปมาเกือบสองชั่วยาม หนี่หรงก็ค่อย ๆ ได้สติขึ้นมา

มู่หรงเจี๋ยก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาเหลือบมองไปที่จื่ออันและพูดอย่างเฉยเมย "เวลาที่เจ้าช่วยเหลือคน ก็ไม่ได้ดูน่าเกลียดสักเท่าไหร่นะ"

เมื่อครู่นี้ตอนที่จื่ออันช่วยชีวิตหนี่หรง ดูมีความเป็นผู้นำ เผชิญกับปัญหาอย่างใจเย็น นางในตอนนั้น ช่างมีเสน่ห์ยิ่งนัก

แต่ว่าคำพูดที่ออกจากปากของเขากลับไม่ค่อยน่าฟังนัก

จื่ออันปาดเหงื่อ นางไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี รู้สึกมึนงงเล็กน้อย ไม่รู้ว่าจะถือเป็นคำชม หรือเป็นการเหยียดหยันกันแน่

จากแผนของเขาทำให้คนขุ่นเคืองได้จริง ๆ นางถอยออกมาหนึ่งก้าว แล้วปล่อยให้มู่หรงเจี๋ยนั่งลง และเขาก็กล่าวถามหนี่หรง "เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? บาดแผลที่ข้อมือของเจ้าได้มาอย่างไร?"

หนี่หรงรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว เขาลุกขึ้นนั่งและตอบ "บ่าวทำภารกิจเสร็จแล้วก็กลับออกนอกเมืองไปถึงหมู่บ้านฉือหลี่ จากนั้นก็หยุดพักที่แผงขายชาสมุนไพรจีน ให้ม้าพักดื่มน้ำด้วย เพิ่งจะจูงม้าไป คนยังไม่ทันได้นั่ง ก็ไม่รู้คนวิ่งตาลีตาเหลือกมาจากไหน กระโจนเข้ามากัดบ่าว กัดเสร็จก็รีบวิ่งออกไป บ่าวคิดคงจะเจอคนบ้าเข้าให้แล้ว ก็เลยใช้น้ำชาราดไปบนบาดแผล หลังจากดื่มชาไปชามนึง บ่าวก็ออกเดินทางต่อ ใครจะไปรู้ว่าเพิ่งจะออกมาได้ไม่นาน ก็รู้สึกเวียนหัวแล้ว และตรงที่โดนกัดก็มีเลือดออกด้วย บ่าวก็เลยกังวลว่าคนบ้าผู้นั้นจะมีโรคอะไรหรือเปล่า ดังนั้นจึงเก็บสมุนไพรบางชนิดที่ริมเขาเอามาเคี้ยวแล้วทาลงไปบนบาดแผล ตัดสินใจฝืนเดินทางกลับให้ได้ นึกไม่ถึงว่าระหว่างที่เดินทางกลับยิ่งเวียนหัวมากขึ้นเรื่อย ๆ กระหายน้ำ หัวใจเต้นแรงขึ้น เกือบจะร่วงตกลงที่หน้าประตูเมืองแล้ว แม่ทัพเฟยที่อยู่หน้าประตูเมือง ให้ยาเม็ดขับพิษแก่บ่าว ดังนั้นบ่าวจึงสามารถกลับมาถึงที่นี่ได้อย่างไรเล่า"