ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 298

“ไม่ต้องพิธีรีตอง!” อ๋องอันยื่นมืออกไปจะช่วยพยุงนาง แต่ก็แน่นอนว่าเขาก็ไม่ได้แตะต้องตัวของหยวนซื่อ

เดิมทีจื่ออันคิดว่าทั้งสองคนจะรู้สึกอึดอัดใจกัน คาดไม่ถึงว่าอ๋องอันจะเป็นฝ่ายเปิดปากพูดก่อน "มันก็หลายปีแล้วนะที่ไม่มีผู้ใดมาที่จวนแห่งนี้เลย คุณหนูใหญ่สามารถเจียดเวลามาที่นี่ได้ ก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดี"

คุณหนูใหญ่ที่เขาพูดถึงไม่ใช่จื่ออัน แต่เป็นหยวนซื่อ

หยวนซื่อก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดเช่นกัน บางทีอาจเป็นเพราะนางมองไม่เห็นก็เป็นได้ นางยิ้มออกมา “เพคะ หม่อมฉันอยากกลับมาที่นี่ตลอด”

“ได้กลิ่นดอกบัวที่ผลิบานในฤดูร้อนไหม? พวกเราไปที่นั่นกันดีหรือไม่?” อ๋องอันกล่าวชวนนาง

“เดิมทีหม่อมฉันก็อยากไปอยู่แล้ว มีท่านอ๋องเดินไปเป็นเพื่อนย่อมดีที่สุด” หยวนซื่อกล่าว

จื่ออันช่วยพยุงหยวนซื่อเพื่อพาไปที่นั่น อ๋องอันกล่าวกับหยวนซื่อเบา ๆ "ได้ยินอาเจี๋ยบอกว่า ทักษะการชงชาของเจ้าไม่เลวเลย ลองชงมาสักเหยือกเถิด อีกอย่าง เช้านี้ข้ายังไม่ได้ทานอะไรเลย เจ้าช่วยไปทำอาหารเข้ามาให้สักหน่อยเถอะ”

จื่ออันยิ้มออกมา นี่คือการกันนางออกไป

อย่างไรก็ตาม ด้วยความรักอันยาวนานมาหลายปีนี้ เขาควรค่าแก่การได้ดอมดมกลิ่นหอมของดอกบัวในยามเช้ากับยอดดวงใจของเขา

จื่ออันไปที่ห้องครัวแล้วขอให้แม่นมหยางออกไปซื้อของให้ งานแต่งงานที่จวนมหาเสนาบดีในวันนี้ ไม่เกี่ยวอะไรกับนาง นางเองก็ควรมีเวลาในช่วงเช้าที่สงบสุขเช่นกัน

อ๋องอันช่วยพยุงหยวนซื่อ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของเขาที่ได้สัมผัสมือของนาง เขาดูเป็นธรรมชาติมาก แต่ไม่มีใครรู้ว่าในใจของเขารู้สึกปิติยินดีมากเพียงใด

ทั้งสองคนไม่ได้พูดคุยกัน จนกระทั่งถึงริมทะเลสาบ ก็ยังไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ

ทางเส้นนี้ไม่ได้สั้นนัก แต่เขาก็หวังว่าจะสามารถเดินไปต่อได้

เขารู้ว่านางมองไม่เห็น และเขาสามารถจับมือนางแล้วเดินวนได้สองสามรอบ

แต่เขาก็ทำเช่นนั้นไม่ได้ แม้ว่าจะเป็นการปิดบังเพียงเล็กน้อย แต่เขาก็ทำไม่ลง

เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงจ้องมองไปที่นาง ราวกับว่าหากครานี้ไม่ได้มอง ต่อไปคงจะไม่มีโอกาสเช่นนี้อีกแล้ว

หยวนซื่อก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน นางไม่รู้จะพูดอะไรดี และก็ไม่รู้ว่าจะถามอะไรด้วย

นางไม่มีคุณสมบัตินี้

จู่ ๆ นางก็นึกขึ้นได้ว่า ควรกล่าวขอบคุณเขา จึงกล่าวว่า "หม่อมฉันรู้ว่าท่านอ๋องได้สั่งให้คนมาทำความสะอาดที่จวนหยวนนี่มาหลายปีแล้ว ขอบพระทัยท่านอ๋องนะเพคะ"

อ๋องอันยิ้ม “นี่เป็นวิธีเดียวที่ข้าจะติดต่อกับเจ้าได้ ดังนั้นก่อนที่มหาบัณฑิตจะจากเมืองหลวงไป ข้าก็ได้ขอกุญแจจากเขา”

เขาปกป้องนางไม่ได้ ทำได้เพียงปกป้องบ้านเก่าของนางเท่านั้น เขาเชื่อว่าด้วยวิธีนี้ ชีวิตของพวกเขาก็ยังคงคาบเกี่ยวกันอยู่

หยวนซื่อรู้สึกเศร้าเล็กน้อย “ข้าไม่คู่ควร”