ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 299

อ๋องอันหัวเราะกับตนเอง “ในโลกนี้มีอะไรคู่ควรหรือไม่คู่ควรหรือ?”

“ท่านอ๋องอายุยังน้อย ควรจะหาผู้หญิงที่ดีใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ร่วมกัน” หยวนซื่อหวังด้วยใจจริงว่าเขาจะสามารถหาสตรีที่เขารักได้ แม้ว่านางจะไม่ได้มีอดีตรักกับเขามาก่อน แต่ว่าความรู้สึกอันลึกซึ้งของเขาก็เป็นภาระที่นางจะต้องรับผิดชอบ ด้วยเหตุนี้จึงนำมาสู่ความเสียใจในวันนี้

“ข้าคือชายชาตินักรบ ไม่เก่งคำหวาน ดังนั้นจึงไม่มีผู้หญิงคนไหนชอบข้า”

หยวนซื่อยิ้ม “ถ้าท่านอ๋องต้องการที่จะอภิเษกจริง ๆ เกรงว่าคงจะมีเหล่าสตรีที่ยืนรอท่านตั้งแต่จวนอ๋องยาวไปถึงประตูเมืองกระมัง”

“ไม่เอา” อ๋องอันยิ้มและจ้องไปที่นาง “ข้ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว และข้าก็จะรอ แม้ว่าจะต้องรอไปตลอดชีวิตก็ตาม แต่ข้าก็รู้สึกดีมาก”

หยวนซื่อตกตะลึง นางหันหน้าไปทางอื่น ไม่กล้าสู้หน้าเขา

แต่อ๋องอันก็พูดเปิดประเด็นมาแล้ว และก็ไม่คิดว่าจะหยุดแค่นี้ เขายังคงจ้องมองนางต่อไป ด้วยดวงตาที่ร้อนรน "ตั้งแต่นางแต่งงานไปวันนั้น ข้าก็บอกกับตัวเองว่า ชั่วชีวิตนี้ของข้าจะไม่อภิเษกกับผู้ใด ชาติหน้าข้าจะมาให้เร็วกว่านี้ ถ้าชาติหน้ายังคงช้าอยู่ งั้นก็รอชาติต่อไป ชาติต่อไป ไปเรื่อย ๆ รอจนถึงวันของข้า”

หยวนซื่อยังคงมึนงง นางรู้ว่าพลาดอะไรไป แต่ว่าคนฉลาดเช่นนาง รู้ว่าตนเองผิดพลาดไปแล้ว และย้อนกลับไปแก้ไขไม่ได้ พลาดแล้วก็พลาดไป

“อ๋องอันยังจะพูดว่าท่านพูดคำหวานไม่เก่งอยู่อีกหรือ คำพูดเหล่านี้ หากพูดให้หญิงคนใดฟัง นางก็คงรู้สึกว่าตนเองกำลังอยู่บนสวรรค์" หยวนซื่อถอนหายใจเบา ๆ

อ๋องอันมองดอกบัวที่อยู่ไกล ๆ แต่ก็ไม่งามเท่าหยวนซื่อ เขาจึงหันกลับมามองนาง "ข้าไม่รู้ว่าเจ้าเคยรักใครหรือไม่ หากเคยรัก จะต้องรู้ว่า คนอื่นไม่อาจเข้าไปอยู่ในใจได้ เมื่อไม่ใช่คนที่อยู่ในใจ จะเอามาทำไมกัน? ผิดหวังกับตัวเองและกับผู้อื่น ดังนั้นเจ้าไม่จำเป็นต้องเสียใจ เจ้าไม่ได้ทำให้ข้าผิดหวัง ข้าเพียงต้องการที่จะบรรลุเป้าหมายของตัวเอง มันก็แค่นั้น"

หยวนซื่อรู้สึกกระวนกระวายใจเล็กน้อยในตอนแรก บางเรื่อง นางคิดว่าในชาตินี้เขาจะไม่พูดออกมาแน่ ดังนั้นนางจึงไม่ได้เตรียมใจไว้สำหรับเรื่องนี้

“บางครั้ง หม่อมฉันรู้สึกว่าการได้รู้จักกับท่านเป็นเรื่องของชาติที่แล้ว พอตื่นจากความฝัน ก็นึกถึงครั้งแรกที่ได้พบท่าน หม่อมฉันคิดเสมอว่านั่นคือช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของหม่อมฉัน และเคยคิดว่า ถ้าปีนั้นหม่อมฉันไม่ทำตามรับสั่ง แต่ให้ทางครอบครัวจัดแจงเรื่องการแต่งงานให้ เรื่องทั้งหมดจะแตกต่างออกไปไหม? ไม่มีประโยชน์อันใดจะไปรื้อฟื้นถึงเรื่องอดีต สามารถอยู่ในเมืองนี้ และรู้ว่าท่านยังมีชีวิตอยู่ดี ก็ดีมากแล้ว"

หยวนซื่อไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ใบหน้าของนางเปียกชุ่ม นางเอื้อมมือไปสัมผัสที่หน้า ซึ่งมันก็คือน้ำตา