ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 300

"ข้ารู้แล้ว" จื่ออันหันกลับมามองนางเล็กน้อย "แม่นม ช่วงนี้ท่านไม่ได้เข้าวังไปพบฮองเฮาเลย พรุ่งนี้ควรไปได้แล้วนะ"

แม่นมหยางยิ้มเล็กน้อย “บ่าวรู้เจ้าค่ะ”

นางเองก็กำลังคิดที่จะคุยกับจื่ออันเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่แล้ว แต่ฮองเฮาไม่ได้ให้นางกลับวังไป ความหมายของฮองเฮาคือให้นางอยู่ข้างกายเซี่ยจื่ออันคอยส่งข่าวให้นาง

แต่เซี่ยจื่ออันในตอนนี้ เริ่มเผยความโดดเด่นออกมา และรู้จักเก็บมันไว้ภายใน ทั้งยังคงไล่บี้ศัตรูต่อไปเพื่อชัยชนะ นางดำเนินการอย่างค่อยเป็นค่อยไป คนที่มีความอดทนเช่นนี้ ต่อไปจะต้องมีอนาคตที่ดีแน่นอน

แม่นมหยางอยู่ในวังมาหลายปีแล้ว เรื่องแผนการหรือการสมรู้ร่วมคิด สำหรับนางแล้วมันก็เป็นเพียงธรรมดาทั่วไปเท่านั้น และนางก็รู้ว่า อยู่ในวังแห่งนี้พวกนางที่เป็นเพียงทาสจะถูกเจ้านายสังเวยชีวิตเมื่อใดก็ได้ สิ่งที่นางให้ความสำคัญก็คือ การที่เซี่ยจื่ออันให้ความรักกับเสี่ยวซุน

การได้ติดตามอยู่ข้างกายคนเช่นนี้ ทำให้นางรู้สึกสบายใจ

ก่อนออกจากวัง ฮองเฮาได้สั่งให้กลับเข้าวังมาเข้าเฝ้าทุก ๆ สองถึงสามวัน อันที่จริงก็เพื่อไปรายงานสถานการณ์ของเซี่ยจื่ออัน

นางไม่ได้ทรยศฮองเฮา และรายงานกับฮองเฮาอย่างตรงไปตรงมา ถึงเรื่องช่วงนี้ที่จื่ออันกำลังทำอยู่ เรื่องที่พูดถึงมากที่สุดก็คือ จะรักษาอ๋องเหลียงเช่นไร

ความระแวดระวังของฮองเฮาที่มีต่อเซี่ยจื่ออันนั้นมีไม่มากนัก เพราะว่านางยังใช้ประโยชน์จากจื่ออันได้อยู่ อีกทั้งจื่ออันก็ยังไม่ใช่พระชายาเอกของผู้สำเร็จราชการ

ก่อนที่นางจะจากไป ก็ได้เหลือบมองคนสองคนในศาลา แล้วก็ถอนหายใจเบา ๆ นางกล่าวกับแม่นมหยาง “ท่านอย่าไปรบกวนพวกเขานะ บางทีตลอดชีวิตนี้ มันอาจจะเป็นเพียงโอกาสเดียวเท่านั้น”

แม้ว่าแม่นมหยางที่อยู่ในวังจะมีจิตใจที่แข็งกระด้าง แต่นางที่เห็นความหลงใหลในดวงตาของอ๋องอันก็รู้สึกประทับใจเล็กน้อย ยิ่งเคยชินกับการที่ต้องอยู่ร่วมกับคนที่มีแผนการอันร้ายกาจมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งจะรู้สึกซาบซึ้งกับความรักที่แท้จริงได้โดยง่าย

เมื่ออยู่ในโลกที่บริสุทธิ์ ก็จะพบว่าการสมคบคิดและแผนการทั้งหมดนั้นเป็นเรื่องน่าขันสิ้นสี

วันนี้ที่จวนมหาเสนาบดี กึกก้องไปด้วยเสียงฆ้องและกลอง ช่างครึกครื้นเสียจริง