ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 320

ฮูหยินผู้เฒ่าเหลือบมองเล็กน้อย และพูดเพียงว่า “ใช่ มันเป็นของจื่ออัน”

เจ้ากรมอาญามองไปที่จื่ออัน "ตามการยืนยันของหลักฐานทางพยานวัตถุ เจ้ามีอะไรจะพูดไหม?"

เจ้ากรมอาญาได้พิจารณาคดีมาจำนวนนับไม่ถ้วน แน่นอนว่าย่อมเห็นความผิดปกติในคดีนี้ แต่ว่าองค์รัชทายาทยืนขึ้นชี้ตัวเซี่ยจื่ออัน และยังบอกอีกว่าเห็นเซี่ยจื่ออันเป็นคนลงมือตัวตาของตนเอง เขาจึงทำได้เพียงพิพากษาตามนี้เท่านั้น

จื่ออันยังไม่ทันได้พูดอะไร อ๋องหลี่ก็พูดขึ้นมาว่า "ช้าก่อน คดีที่เกิดขึ้นนี้ท่านราชครูน่าจะเห็นด้วยตาของเขาเองด้วย ลองถามเขาดูก่อนจะดีกว่า"

ทุกคนต่างมองไปที่ท่านราชครูเหลียง และแอบสงสัยว่าทำไมเขาถึงเห็นด้วยตาของตัวเอง?

ท่านราชครูเหลียงตกใจ “เหตุใดท่านอ๋องถึงกล่าวเช่นนี้?”

อ๋องหลี่กล่าว “ท่านราชครูเหลียงเพิ่งจะออกไปหาห้องสุขา เพราะห้องสุขาในเรือนมีคนอยู่ จากนั้นท่านก็นั่งยอง ๆ อยู่ที่ด้านหลังของสุขาที่เป็นทุ่งหญ้า และตรงที่ท่านนั่งยอง ๆ อยู่นั้นก็สามารถมองเห็นภูเขาหินจำลองที่อยู่ฝั่งตรงข้ามได้อย่างพอดิบพอดี เป็นมุมที่ดีมาก ท่านสามารถมองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างได้อย่างชัดเจน”

“ท่าน…” สีหน้าของไท่ฟู่กลายเป็นสีม่วงแดงและเขาก็กัดฟันแน่น “เกรงว่าท่านอ๋องคงจะจำคนผิดแล้วกระมัง? กระหม่อมไม่มีทางนั่งยอง ๆ อยู่ในทุ่งหญ้าเป็นแน่"

อ๋องหลี่ไม่ได้แสดงสีหน้าใด ๆ “ถ้ามองผิดก็ไม่น่าจะได้ยินผิด คนที่อยู่ในส้วมคือข้าเอง เพราะข้าก็กินถั่วไปเยอะเหมือนกัน ท่านผายลมเงียบ ๆ แต่กลิ่นมันเหม็นมาก กลิ่นส่วนนึงก็เป็นของข้า... อีกส่วนที่ทำให้แสบตา และในตอนเช้าข้าเองก็ได้ทานมันเทศเข้าไปด้วย”