ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 319

หลังจากที่เจ้ากรมอาญานั่งลง เขาก็ถามออกไป "เมื่อครู่นี้องค์รัชทายาทได้ตำหนิฮูหยินผู้เฒ่าว่าสั่งสอนหลานสาวได้ไม่ดี ความหมายของพระองค์ก็คือ คุณหนูตระกูลเซี่ยเป็นผู้ก่อเรื่องใช่หรือไม่? เรื่องมันเป็นมาอย่างไรกันแน่? องค์รัชทายาทได้โปรดเล่าเรื่องที่ท่านได้พบเห็นมาด้วยพ่ะย่ะค่ะ"

องค์รัชทายาทกล่าวว่า "เมื่อครู่นี้ตอนที่ข้ากำลังเดินเล่นกับเซี่ยหว่านเอ๋อ ก็เห็นเซี่ยจื่ออันกับคุณชายซีเหมินเสี่ยวชิ่ง หลานชายของจวนจิ้นกั๋วกงยื้อยึดฉุดกระชากกันไปมาอยู่ที่ริมทะเลสาบ และทั้งสองก็ดูเหมือนกำลังมีปากเสียงกันด้วย ข้าเองก็นึกว่าพวกเขามีเรื่องไม่ลงรอยกัน ก็เลยอยากเข้าไปช่วยไกล่เกลี่ยเสียหน่อย ใครจะรู้ว่าพอเห็นข้าเดินเข้ามา ทั้งสองคนก็รีบแยกย้ายเดินออกไปทันที เซี่ยจื่ออันรีบเดินลงไปที่ทางเดินที่ทอดผ่านทะเลสาบแล้วทะลุไปยังภูเขาหินจำลอง ส่วนซีเหมินเสี่ยวชิ่งก็เดินไปยังบริเวณหลังสวนดอกไม้ "

“ข้าคิดว่าพวกเขาแค่มีปากเสียงกันเล็กน้อย ก็เลยไม่ได้คิดอะไรมาก จึงเดินเล่นกับหว่านเอ๋ออยู่รอบ ๆ ริมทะเลสาบ จากนั้นก็เดินลงไปยังทางเดินแล้วเดินต่อไปยังภูเขาหินจำลอง เพื่อไปชมทิวทัศน์ที่นั่น คิดไม่ถึงว่าพอไปถึงภูเขาหินจำลองแล้วจะได้ยินเสียงกรีดร้องลอยมา ข้ากับหว่านเอ๋อจึงรีบนำทหารองครักษ์ตรงไปทางนั้น ก็เห็นซีเหมินเสี่ยวชิ่งพูดกับจื่ออันด้วยอาการตื่นตระหนกว่า คนผู้นั้นตายแล้ว บอกว่าเซี่ยจื่ออันฆ่าเขา ข้าเลยสั่งให้ทหารองครักษ์คุมตัวนางกลับมาที่นี่"

คำพูดนี้ขององค์รัชทายาท ทำให้ทุกคนตกอยู่ในความโกลาหล นึกไม่ถึงเลยว่าคุณหนูตระกูลเซี่ยจะกล้าฆ่าคนได้เช่นนี้

เมื่อเจ้ากรมอาญาได้ยินสิ่งที่องค์รัชทายาทเล่า และหลังจากที่ได้พิจารณาดูแล้ว ก็ได้ไต่ถามซีเหมินเสี่ยวชิ่ง "เจ้าจงเล่ามา แท้จริงเกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่? เซี่ยจื่ออันฆ่าเด็กรับใช้คนนี้จริงหรือไม่?"

ซีเหมินเสี่ยวทำท่าทางราวกับว่ากำลังตื่นตระหนก เขาพูดติด ๆ ขัด ๆ เล็กน้อย "ขะ...ข้าไม่ทราบ"

“ไม่ทราบ?” เจ้ากรมอาญาตะคอกเสียงดัง “เจ้าบอกข้ามาตามตรงจะดีกว่าว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้นที่ภูเขาหินจำลองกันแน่?"

ซีเหมินเสี่ยวชิ่งเหลือบมองไปที่จื่ออันอย่างสับสน และตีหน้าเศร้าอธิบาย "เรื่องนี้...นางไม่ได้ตั้งใจ เดิมทีนางก็ไม่ได้อยากจะฆ่าเขา แต่เป็นเขาที่บอกว่าจะไปฟ้องท่านมหาเสนาบดี จื่ออันจำต้องลงมืออย่างโหดเหี้ยม ข้าเข้าไปหยุดนางไว้ แต่นึกไม่ถึงว่านางจะใช้โอกาสช่วงที่ข้าหันหลัง ดึงปิ่นออกไปปักกลางอกของเขา นางไม่ได้ต้องการฆ่าเขาจริง ๆ เพียงแต่ว่าต้องการปิดปากเขาก็เท่านั้น"

“ต้องการปิดปาก?” เจ้ากรมอาญาขมวดคิ้ว “ทำไมต้องปิดปากเขา? เขาไปเห็นอะไรเข้า?”

พอสิ้นเสียงพูดซีเหมินเสี่ยวชิ่งก็คุกเข่าลงต่อหน้ามู่หรงเจี๋ยในทันที แล้วคว้าชายเสื้อของมู่หรงเจี๋ยไว้ "ท่านอ๋องได้โปรดยกโทษให้กระหม่อมด้วย จื่ออันกับกระหม่อมชอบพอกันมานานแล้ว ดังนั้นนางจึงไม่เต็มใจอภิเษกกับอ๋องเหลียง ท่านอ๋องได้โปรดส่งเสริมพวกเราด้วย"