ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 325

อ๋องหลี่มองดูนางเล็กน้อยแล้วขมวดคิ้ว “หม่อมฉันเปล่าทำ”

“ทำสิ ข้ารู้จักเจ้าดี ถึงแม้ว่าเจ้าจะเป็นคนที่ซื่อสัตย์และตรงไปตรงมา แต่ก็คงจะไม่พูดจาหยาบคายต่อหน้าคนจำนวนมากเช่นนี้ เจ้าจงใจพูดเรื่องที่ราชครูเหลียงท้องเสีย ซึ่งเขาเป็นคนทะนงตัวคิดว่าตนเองสูงส่ง มีความสุภาพเรียบร้อยในตัวเอง คงจะไม่เกี่ยวกับเรื่องอึ เรื่องฉี่อย่างที่เจ้าโต้แย้งมา และเขาก็ไม่อยากให้เจ้าจดจ่ออยู่ที่ประเด็นนี้อีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะนิ่งเฉยไม่พูดอะไร ในตอนแรกเขาไม่โต้แย้งกับเจ้า มาถึงภายหลังเขาก็เสียโอกาสแรกไปแล้ว เจ้าบอกว่าเห็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นที่ฝั่งตรงข้าม ความจริงแล้วเจ้าไม่ได้เห็นอะไร และไม่ได้อยู่ในห้องสุขาด้วย เจ้าแค่ระแวดระวังเขา จึงแอบตามเขาไป และเจ้าก็ได้เห็นเขานั่งยอง ๆ หันหน้าไปทางภูเขาหินจำลอง ดังนั้นเจ้าจึงคาดคะเนตามทิศที่เขามองไป ใช่หรือไม่? เพราะหลังจากนั้นเจ้าก็ไม่ได้พูดออกมาว่าเจ้าเห็นอะไรกันแน่ แค่ขู่ขวัญองค์รัชทายาทกับซีเหมินเสี่ยวชิ่งก็เท่านั้น ตอนที่เจ้าบอกว่าเจ้าเห็น ขาของซีเหมินเสี่ยวชิ่งก็อ่อนแรงทันที"

มู่หรงจ้วงจ้วงพูดพลางมองไปที่อ๋องหลี่พลาง และพูดต่อ "บางทีราชครูเหลียงอาจจะไม่ได้เห็นอะไร แต่ว่าเจ้าพูดอย่างมั่นใจว่าเจ้าที่อยู่ด้านหลังของเขาก็มองเห็น หากเขาบอกบอกว่าเขามองไม่เห็น ก็จะทำให้คนสงสัยว่าเขากำลังช่วยเหลือซีเหมินเสี่ยวชิ่งอยู่ เขาจึงไม่กล้าโต้เถียง กลัวว่าเจ้าจะพูดเรื่องหยาบคายอะไรจนทำให้เขาขายหน้าอีก ดังนั้นคืนนี้ราชครูเหลียง เป็นผู้บริสุทธิ์จริง ๆ"

อ๋องหลี่ขมวดคิ้ว “จินตนาการของเสด็จอาช่างล้ำเลิศเสียจริง แต่ว่า มันไม่ใช่อย่างที่ท่านพูดมา”

"นอกจากนี้ เจ้าจงใจกวนใจเหลียงซื่อเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจให้จื่ออันได้พูดกับเด็กรับใช้คนนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ได้ว่าคืนนี้เจ้าได้ช่วยเหลือจื่ออันไว้จริง ๆ"

อ๋องหลี่มองดูนางอย่างว่างเปล่า “หม่อมฉันเปล่านะ”

“เจ้าบอกข้ามา ว่าใครขอให้เจ้าช่วยจื่ออัน? หากเจ้าเต็มใจที่จะบอก ข้าจะบอกว่าสิ่งที่หลุดร่วงจากปิ่นของจื่ออันคืออะไร" มู่หรงจ้วงจ้วงรู้จุดอ่อนของเขา

ใบหน้าของอ๋องหลี่แลดูเคร่งขรึมเล็กน้อย และเขาก็กัดฟันพูดว่า "หม่อมฉันไม่อยากรู้"

“จริงหรือ? สิ่งที่หลุดไปมันคือหยกหรือว่าทับทิมกันนะ? แต่ก็อาจจะเป็นเพชรก็ได้ อย่างน้อยก็น่าจะเป็นเศษปะการังแดงกระมัง?" มู่หรงจ้วงจ้วงมองสีหน้าของเขาอย่างมีชัย

อ๋องหลี่ไม่แม้แต่จะมองมู่หรงจ้วงจ้วง หันหลังเดินจากไป เพิ่งเดินออกไปได้ไม่กี่ก้าว เขาก็หันหลังและเดินกลับมาอย่างรวดเร็ว “ให้ตายเถอะ คนผู้นั้นที่อยู่หานซาน”

จ้วงจ้วงพูดอาออกมาคำนึงแล้วมองเขาด้วยความตกใจ “อะไรนะ? หวงจู่มู่?”